ကၽြန္ေတာ္၏ အေၾကာင္း
( ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားသာ သတ္မွတ္ရန္ )
( ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားသာ သတ္မွတ္ရန္ )
ဟိုး ဟိုး ေရွး ေရွး ေရွး လူေတြေတာင္မျဖစ္ေသး ကမာၻႀကီးေတာင္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျမင္းမိုရ္လို႔ အမည္ရွိရတဲ့ ေတာင္ၾကီးမွာ အလြန္တရာတန္ခိုးၾကီးမားတဲ့ နတ္မင္းၾကီးေလးပါးစံျမန္းေနထိုင္ၿပီး နတ္ေလာကကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ ။
အဲဒီနတ္မင္းၾကီးေလးပါးရဲ့ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္က စည္ပင္ဝေျပာေနၿပီး နတ္ဦးေရလည္းတစတစတိုးပြားလာတယ္ ။
အဲဒီေတာ့ နတ္တို႔ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္တဲ့ ျမကန္ဥယ်ာဥ္ကလည္း နတ္ အေရအတြက္မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းညစ္ညမ္း ရႈပ္ပြလာတယ္ ။
နတ္မင္းၾကီးေလးပါးကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း နားရက္မရွိ နတ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေျဖရွင္းေနရတာကို တျဖည္းျဖည္းပ်င္းရိလာၾကတယ္ ။
အဲဒါေၾကာင့္ နတ္မင္းၾကီး တစ္ပါးကေန စၿပီး အၾကံထုတ္တယ္ ။
အဲဒီ အၾကံ ကၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ၿပီး သူတို႔ေလးဦးထဲက တန္ခိုးၾကီးဆံုးသူကို နတ္တို႔ဘုရင္ခန္႔ဖို႔ပဲ ။
ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ျပိဳင္ၾကမွာလဲဆိုေတာ့ လတ္တေလာ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ျမကန္ကိစၥလည္းေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သြားေအာင္ ျမကန္လိုမ်ိဳး သာယာတဲ့ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုကို ကိုယ္ေတြရဲ့ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း အသာယာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္သူကို တန္ခိုးအၾကီးဆံုးလို႔သတ္မွတ္ၿပီး နတ္ဘုရင္ခံအပ္မွာတဲ့ ။
တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ေပါ့ ။
အဲဒီျပိဳင္ပြဲကို အဆံုးအျဖတ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ေလာကပါလ အမည္ရွိနတ္တစ္ပါး ကို အကူအညီေတာင္းၾကတယ္ ။
အဲဒီအခါမွာ ေလာကပါလနတ္က ၿပိဳင္ပြဲရက္ ဖန္ဆင္းဖို႔ အခ်ိန္ကို ၆ ရက္သတ္မွတ္၍ ၿပိဳင္ပြဲကို စတင္လိုက္ၾကတယ္ ။
အရင္ဦးဆံုး နတ္မင္းေလးပါးက သူတို႔ စံျမန္းၾကတဲ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို အလယ္ထားၿပီး ေျမျပန္႔ၾကီး တစ္ခုဆီကို ဖန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ နတ္မင္းေလးပါးလည္း သူတို႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလြန္တရာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ အလြန္တရာ ေမႊးၾကိဳင္လွတဲ့ ပန္းမံသစ္ပင္ေတြ အလြန္တရာ လွပတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေရတံခြန္ေတြကို သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ ေျမျပန္႔တစ္ခုကတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ ကူးခတ္သြားၾကမွာကို စိုးၿပီး ေရေတြနဲ႔ကာရံထားလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေျမျပန္႔ေလးခုကေနၿပီး ကၽြန္းၾကီးေလးခုျဖစ္သြားၾကတယ္။
အဲဒီလိုပဲ တိရိစာၦန္ေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကို က်ဴးေက်ာ္မတက္လာေအာင္ အားၾကီးတဲ့ Altas လို႔အမည္ရွိတဲ့နတ္ကို ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို ခဏအေနနဲ႔ ပင့္မထားခိုင္းလိုက္တယ္ ။
အမွန္က Hercules ကို အကူညီေတာင္းမလို႔ပါ ။ ဒါေပမယ့္ ရွာမေတြ႔တာနဲ႔ Altas ဘက္လွည့္သြားၾကတယ္ ။ ( ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Hercules က Prometheus ကို သြားကယ္ေနတာတဲ့ေလ )
အဲဒီလိုနဲ႔ နတ္မင္းေလးပါးက သူတင္ ငါတင္ ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
နတ္မင္းတစ္ပါးကေတာ့ သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ဘက္က ေျမျပန္႔ (ကၽြန္း) ကို ေမွာ္ဥယ်ာဥ္ တစ္ခု လိုဖန္ဆင္းတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကၽြန္းရဲ့ အလယ္မွာ လုပ္တိုင္းမျဖစ္ ျဖစ္တိုင္းမလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ။
အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့ ပေဟဠိေတြ ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အဆိပ္အပင္တစ္ပင္ကို ဖန္ဆင္းတယ္ ။
အဲဒီအပင္က ဘယ္သူေတြအတြက္အက်ိဳးရွိမလဲေတာ့ မသိဘူး နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အပင္ ။
သူဘာကဘယ္လိုစိတ္ကူးရၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး ။
ဖန္ဆင္းၿပီးသြားေတာ့မွ ျပိဳင္ပြဲဝင္တုန္းပဲ ထားၿပီး ၿပီးရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးတယ္ ။
အဲဒီအပင္ကို တျခား တိရိစာၦန္ေတြ လာေရာက္ဖ်က္ဆီးက်မွာ စိုးၿပီးေတာ့ အလြန္အဆိပ္ျပင္းတဲ့ နတ္ေျမြတစ္ေကာင္ကို ဖန္ဆင္းၿပီး အေစာင့္အျဖစ္ထားတယ္ ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းရွင္နတ္မင္းက သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ဧဒင္ ဥယ်ာဥ္ ( နတ္ ဘာသာနဲ႔ဆို ညီေတာ္ ျမကန္ ) လို႔ေတာင္ အမည္ေပးထားလိုက္ေသးတယ္ ။
၆ ရက္ျပည့္တဲ့အခါ နတ္မင္းေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုျပန္တက္လာၾကတယ္ ။
အဆံုးအျဖတ္ဒိုင္အျဖစ္တာဝန္ယူရေသာ ေလာကပါလ နတ္မင္းက ၇ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ တိမ္တိုက္တစ္ခုေပၚကေနၿပီး ကၽြန္ေလးကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။
( မွတ္ခ်က္ ။ နတ္ျပည္တြင္ နတ္သုဒၶါ သာ စားၾကသည္။ ေခါက္ဆြဲမစားပါ ။ )
ဘာမွမျမင္ရ အေမွာင္အတိ ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေလာကပါလနတ္မင္းက ၿပိဳင္ပြဲဝင္နတ္မင္းေလးပါးထက္ တန္ခိုးနိမ့္တယ္ေလ ။
အဲဒါကို ရိပ္စားမိတဲ့ နတ္မင္းတစ္ပါးက အလင္းျဖစ္ေစ လို႔ ဆိုလိုက္ရာ စၾကာဝဠာတစ္တိုက္လံုး မ်က္လံုးၾကိမ္းစက္သြားေလာက္ေအာင္ လင္းလက္သြားတယ္ ။
( တခ်ိဳ႕ေတြက Helius ကို သြားေခၚတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္ )
အဲဒီအခါမွ ေလာကပါလနတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို အကဲခတ္တယ္။
အေပၚစီးမွၾကည့္တာမို႔လို႔ ကၽြန္ေလးကၽြန္းက သူလို ငါလို ပဲ အၿပိဳင္ၾကဲေနၾကတယ္ ။
အႏိုင္အရႈံးကို တိတိက်က် ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ နတ္မင္းေလးပါး ဘက္လွည့္ၿပီး ေသခ်ာစစ္ေဆးဆံုးျဖတ္ဖို႔ နတ္လႊတ္အကဲျဖတ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္ေအာက္က ျဗမၼာ ၄ ဦးကို ေခၚလိုက္တယ္ ။
ေခၚၿပီးေတာ့ တစ္ဦးကို တစ္ကၽြန္းစီ ေစလႊတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို ျဗမၼာ ၄ ဦး ကၽြန္းေပၚဆင္းသက္ခါနီး မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းၾကီးကေတာင္ကၽြန္းကို သြားမယ့္ ျဗမၼာကို
သင္သည္ ထိုဥယ်ာဥ္၌ရွိေသာအသီးအားလံုးကို စားရေသာ အခြင့္ရွိသည္ ။ ထိုအပင္မွ အသီးကိုမူ မစားရ ဟု တီးတိုးမွာၾကားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ ျဗမၼာ ၄ ဦး ေျမျပင္ေပၚသို႔ သက္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
အဒမ္လို႔ အမည္ရေသာ ျဗမၼာ ေတာင္ကၽြန္းေခၚ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ ေပၚကို ေျခခ်မိလိုက္တာနဲ႔ တခါတည္း အလြန္ေမႊးတဲ့ ရနံ႔ တစ္ခု ႏွာေခါင္းတြင္းကိုဝင္လာတယ္ ။
အဲဒီရနံ႔ရွိတဲ့ဘက္ကို သြားၾကည့္မယ္လို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တုန္းမွာပဲ ေခါင္းေပၚမွ
ငွက္တစ္အုပ္ပ်ံသန္းသြားတယ္ ။
အဲဒီငွက္ေတြက ဘယ္လိုမ်ိဳးငွက္ေတြလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္မယ္လို႔ ၾကံစည္လိုက္ရင္ပဲ သူ႔ေဘးကေနၿပီး ဒရယ္တအုပ္ ျဖတ္ေျပးသြားၾကျပန္တယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဟိုေနာက္လိုက္ရႏိုး ဒီေနာက္လိုက္ရႏိုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ကိုေရာက္မွန္း မသိေရာက္သြားတယ္ ။
ဟိုေယာင္ ဒီေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလးကုန္ေနၿပီ ။
အခုထိ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ ၾကည့္ရႈမွတ္သားထားတာ မရွိေသးဘူးဆိုတာကို သတိရသြားေတာ့ အခ်ိန္မွီ စစ္ေဆးၿပီးစီးေအာင္ ကိုယ္ပြားတစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းရာမွာ အဒမ္က သူနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ်တူေအာင္ဆိုၿပီး ဘယ္ဘက္နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲဒီ ကိုယ္ပြားကို ဧဝ လို႔ အမည္ေပးၿပီး ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အေနာက္ျခမ္းကို တာဝန္ယူစစ္ေဆးဖို႔ တာဝန္ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုၿပီး အဒမ္လည္း အေရွ႕ျခမ္းကို မွတ္သားဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ။
ျဗမၼာ အဒမ္ ထြက္သြားတဲ့ အခါ သူရဲ့ ကိုယ္ပြား ဧဝက ပတ္ဝန္းက်င္ကို စတင္ အကဲခတ္တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က စၿပီး အေနာက္ျခမ္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးစတင္မွတ္သားလာခဲ့တယ္ ။
ဒီပန္းက ဘယ္လိုပံုရွိၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳးေမႊးတယ္ ။
ဒီတိရိစာၦန္က ဘယ္လိုသ႑ာန္ရွိၿပီး ဘယ္လို ဘယ္လို ။
ဟိုေနရာမွာ ဟိုဟာၾကီးရွိၿပီး ဟိုလို ဘာညာ နဲ႔ ပုရပိုက္ေပၚတြင္ မွတ္သားတယ္ ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ကို ကပ္ မွတ္သားထားတာေတြလည္းေတာ္ေတာ္ေလး စံုလင္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ထင္လို႔ ဧဝလည္း အာဒမ္ႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေနရာ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ ကို ျပန္လာခဲ့တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က အပင္နားကို ေရာက္လည္း ေရာက္လည္း ေရာက္ေရာ ရူးရူးရွားရွားအသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခါ အပင္ေပၚကေျမြကို ေတြ႕သြားေလသည္ ။
ေျမြကိုေတြ႔သလိုပဲ အဲဒီ အပင္မွာသီးေနေသာ တစ္လံုးထဲေသာ အသီးကိုလည္းေတြ႕သြားတယ္ ။
အဲဒီအသီးက ဧဝ ေတြ႔ဖူးသမွ် မွတ္သားလာခဲ့သမွ် အသီးေတြထဲမွာ အဆင္းအလွဆံုး အသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
ရနံ႔အေမႊးဆံုးအသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒီ အသီးကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဧဝလည္း အရသာျမည္းစမ္းခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္လာတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ အပင္နားသို႔သြားၿပီး အသီးကို ခူးမယ္ အလုပ္မွာ အပင္ေပၚက ေျမြက ေပါက္မလို႔လုပ္တယ္ ။
အဲဒီအပင္မွာ အေစာင့္အၾကပ္ ေျမြရွိေနတာမို႔ အဲဒီအပင္ကို အရင္ကထက္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ အဒမ္ကို တင္ျပ ဖို႔ဆိုၿပီး ပုရပိုက္ေပၚမွာ တသီးတသန္႔ေရးမွတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီေနာက္ ေျမြကို နတ္တန္ခိုးနဲ႔ အေဝးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပင္က အသီးကို ဆြတ္ ခူး ၿပီး ..... ။
အဒမ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္နီးလို႔ ဥယ်ာဥ္အလယ္ကို ကတိုက္ကရိုက္ျပန္လာတယ္ ။
သူဥယ်ာဥ္အလည္နားေရာက္ေတာ့ ဧဝက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူမေစာင့္ရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ အဲဒါနဲ႔ အေမာေျဖေလး ေအးေအးေလးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧဝက ယိုင္လဲသလိုလိုျဖစ္သြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ အသီးလည္းျပဳတ္က်သြားတယ္ ။
အသီးျပဳတ္က်သြားတာလည္းေတြ႔ေရာ အာဒမ္ စိတ္ပူသြားတယ္ အဲဒီအပင္က အသီးကိုမ်ား ဧဝ စားမိသြားၿပီလားဆိုၿပီးေတာ့ ။
အဲဒါနဲ႔ ဧဝဆီ အေျပးတပိုင္းသြားၾကည့္တယ္ ။
ဧဝကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဘာမွ မျမင္ေတာ့သလိုနဲ႔ ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ေျမၾကီးေပၚထိုင္ခ်လို႔ ။
အဒမ္လည္း တန္ခိုးရွိတာက ရွိတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာလို တန္ခိုးနဲ႔ ဧဝကို ျပန္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ဧဝရဲ့ ပုရပိုက္ေတြ ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္ ။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဧဝ ပံုစံေျပာင္းလာတာကို သတိထားမိလာတယ္ ။
ဧဝရဲ့ ဆံပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းရွည္ထြက္လာတယ္ ။
လက္က အေမႊးေတြလည္းရွည္ထြက္ လက္ပံုသ႑ာန္ေတြလည္းေျပာင္းလာတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ထူးဆန္းလြန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဧဝ နဂိုရုပ္ေပ်ာက္ၿပီး တကိုယ္လံုး အေမႊးအမွ်င္ေတြ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ သတၱဝါၾကီး
ျဖစ္သြားတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ စိတ္ရိုင္းေတြဝင္ ဝူးဝါး ဝူးဝါး ေအာ္ၿပီး က်ေနတဲ့ ေပထုပ္ကို ေကာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ဧဝထြက္ေျပးလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာၿပီး ဖမ္းဖို႔ ျပန္လုပ္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဧဝက အနားကပ္မခံဘူး ။
ကိုယ္ပြားတစ္ခုဆံုးတာ (နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းဆံုးတာ) ကိစၥသိပ္မရွိေပမယ့္ ဧဝ မွတ္သားထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္အေနာက္ျခမ္းအေၾကာင္းပါတဲ့ ပုရပိုက္ေတြေတာ့ ရေအာင္ယူရမယ္ ၿပီးေတာ့ ဧဝ အသီးစားမိတဲ့ကိစၥကိုလည္း သူမ်ားေတြ မသိေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး မရ ရေအာင္ ဖမ္းတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ မရဘူး ။
ဘယ္လို ဖမ္းရမလဲ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို တိတ္တဆိတ္ျပန္တက္တယ္ ။
နတ္ျပည္မွာ မွ်ားပစ္အေတာ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ cupid ကို အကူအညီ သြားေတာင္းတယ္ ။
cupid လည္း ကူညီမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ကၽြန္းကို လိုက္လာခဲ့ၿပီး ဧဝကို ေမ့ မွ်ား ( ေမ့ခ်စ္မွ်ားစူး သီခ်င္းထဲ မွ
မွ်ားမဟုတ္ပါ ။ ေမ့ေဆးမွ်ားကို ဆိုလိုပါသည္ ) နဲ႔ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးေပးလိုက္တယ္ ။
အဒမ္လည္း ဧဝဆီက ေပပုရပိုက္ထုပ္ကို ရၿပီးေပ်ာ္သြားတယ္။
က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အသီးအပိုင္းကိုလည္း ဧဝ ထပ္စားမိမည္စိုးၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကေနၿပီး ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္သံၾကားလိုက္ရတယ္ ။
အဓိပၸါယ္မွာ ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို ဆင္းသြားတဲ့ ျဗမၼာေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚသို႔ ျပန္လာဖို႕ အခ်က္ေပးလိုက္တာေပါ့ ။
အဲဒီအခါ အဒမ္မွာ အၾကံအိုက္ရျပန္တယ္ ။
ဧဝကိုအခုလိုပံုစံနဲ႔ ကိုယ္ပြားမွ ျပန္ရုတ္သိမ္းလို႔လည္းမရ နတ္ျပည္ကိုလည္း ေခၚသြားလို႔မရ ျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ရိုင္းေနတဲ့ ဧဝကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ၿပီး နတ္ျပည္ကို ကတိုက္ကရိုက္ ေျပးတက္သြားတယ္။
နတ္မင္းၾကီးမ်ားဆီလည္းေရာက္ေရာ တျခားကၽြန္းက ျဗမၼာေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ။
အဒမ္ က ေနာက္ဆံုးပဲ ။
အဲဒါနဲ႔ သူလည္း သူ႔မွတ္သားထားတဲ့ ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ ဧဝ ပုရပိုက္ေတြ ကို ေလာကပါလနတ္ ဆီကို ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
ေလာကပါလ နတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းက ပုရပိုက္ေတြကို တထိုင္တည္းဖတ္လို႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။
အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္က်င္းပမယ့္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးမွာ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ဆိုတာ အဆံုးအျဖတ္ေပးပါရေစလို႔ နတ္မင္းေလးပါးကို ခြင့္ပန္တယ္ ။
နတ္မင္းေလးပါးလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဗိမၼာန္သူတို႔ျပန္သြားၾကတယ္ ။
အားလံုးကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ အာဒမ္ကေတာ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ခိုးဆင္း ဧဝ ဆီ ျပန္သြားတယ္ ။
သူတန္ခိုးေတြ အသံုးခ်ၿပီး ဧဝကို နဂို အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ ။
မရဘူး ။
ဧဝကေတာ့ဘာမွမသိသလိုပဲ ။
အဒမ္လည္း ဧဝ ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာဘူး ။
ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘယ္သူ႔အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဧဝ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာသိရေအာင္ သူ ဧဝစားမိတဲ့ အသီးကို စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ့ အမွာစကားက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာျပန္တယ္ ။
ဧဝေတာင္ တျခမ္းစားၿပီးၿပီပဲ အျပစ္ေပးမယ္ဆို တျခမ္းစားလည္း ေပးမွာပဲ တစ္လံုးစားလည္းေပးမွာပဲ အေပးခံရမယ့္အတူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး စားၾကည့္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ သူသိမ္းထားတဲ့ အသီးတစ္ျခမ္းကို ထုတ္ၿပီးစားလိုက္တယ္ ။
၂ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးက်င္းပၾကတယ္ ။
အစည္းအေဝးအျပင္ နတ္ဘုရင္ ခန္႔အပ္ပြဲ အခမ္းအနားေပါ့ ။
နတ္မင္းေလးပါးကလည္း ဖင္တၾကြၾကြ ရင္တမမ ျဖစ္လို႔ ။
အစည္းအေဝးစတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေလာကပါလနတ္က အေရွ႕ဘက္အရပ္က ကၽြန္းေၾကာင္းေျပာတယ္ ။
အေရွ႕ဘက္အရပ္ကို ဆင္းတဲ့ ျဗမၼာကိုလည္းေခၚၿပီးေတာ့ ေမးတယ္ ။
သူေတြ႔ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ သူေရးသားထားတာေတြ မွန္မမွန္ ေပါ့ ။
အေရွ့ၿပီးေတာ့ အေနာက္ ။
အဲလိုပဲ ျဗမၼာကို ေခၚေမး ။
အေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ ။
ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေတာင္ကၽြန္းဆင္းတဲ့ ျဗမၼာအဒမ္က မေရာက္လာေသးဘူး ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ေတာင္ကၽြန္းအလွည့္လည္းေရာက္ေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းကေခၚေရာ အာဒမ္က မရွိ ။
အဲဒါနဲ႔ အာဒမ္ကို နတ္မ်က္စိနဲ႔ ရွာၾကတယ္ ။
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ တစ္ေတာင္လံုးရွာၾကတယ္ မေတြ႔ဘူး ။
ေနာက္ေတာ့ နတ္မ်က္စိတစ္လံုးက အဒမ္ ေတာင္ကၽြန္းမွာေရာက္ေနတယ္လို႔ အသိေပးတယ္ ။
ဒီေကာင္ ေတာင္ကၽြန္းကို ဘာထပ္ၿပီးဆင္းလုပ္တာလဲလို႔ နတ္မင္းေလးပါးေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းပါ တိမ္ဆိုင္ေပၚက ေတာင္ကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ။
သိတယ္မလား နတ္ျပည္ ႏွစ္ရက္က လူ႔ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆိုတာ ။
ဤသို႔ ဤသို႔ျဖင့္ .... ေလသတည္း။
ေနက်ယ္ဝန္း
ဟိုးေရွးေရွး ဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တစ္ေန႔တျခား အသက္ၾကီးလာၿပီး အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး သူအရမ္းတန္ဖိုးထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေမြအျဖစ္ေပးအပ္ခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း အထဲမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိလိုခ်င္တာနဲ႔ စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာမ်က္ႏွာ အိုမင္းလို႔ ျခစားထားတဲ့ စာရြက္ျပဲရာအခ်ိဳ႕ရယ္ သူ႔အေဖ အႏွစ္ႏွစ္အလလ က ဖတ္သားမွတ္႐ႈထားၿပီး ထုတ္ႏႈတ္ထားတဲ့ notes ေတြ တပံုတေခါင္းေတြ႔ရတယ္ ။
ေကာင္ေလးလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေသးဘဲ စာအုပ္ကို အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူသတိဝင္လို႔ သူ႔အေဖကို ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖက တမလြန္ ခရီးတဝက္စေနၿပီ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီ စာအုပ္ ထူၾကီး ကို ေန႔မအား ညမနား အခန္းတြင္းေအာင္းၿပီး တရႈမနား ေလ့လာပစ္လိုက္တယ္ ။
အားသြန္ခြန္စိုက္ က်င့္ၾကံပစ္လိုက္တယ္ ။
တစိုက္မတ္မတ္ ေမြးျမဴပစ္လိုက္တယ္ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားတယ္ ။
ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့ အခါ စာအုပ္ၾကီးဖတ္လို႔ ၿပီးစီးသြားတယ္ ။ သူ႔ေခါင္း သူ႔ဦးေႏွာက္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း ၾသဝါဒေတြ သံမႈိရိုက္ခတ္ထားသလို ျမဲျမဲျမံစြာဆြဲကပ္သြားတယ္ ။
ဒီစာအုပ္က အလြန္တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ကို လူေတြ သိေအာင္ ငါ ပံုႏွိပ္ၿပီး ေဝမွ်သင့္တယ္ လို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ အၾကံေပၚလာတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနထိုင္တာ ရြာမွာ မို႔လို႔ ပံုႏွိပ္တိုက္ မရွိဘူး ။
ဒါေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္တိုက္ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ကို တက္ဖို႔ ၾကံစည္တယ္ ။
ပံုႏွိပ္တိုက္ ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ က သူတို႔ ရြာနဲ႔ ဆို ေလွတစ္တန္ ျမင္းတစ္တန္ ေတာျဖတ္ ေတာင္တက္ သြားရမွာ ။
ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္မပ်က္ဘဲ သူ႔အေဖ အေမြေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ လူေတြဆီ ျဖန္႔ေဝတာ သူ႔အေဖလည္း ဝမ္းသာမွာပဲဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးေနရင္း အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္တယ္ ။
လမ္းခရီးေရာက္ေတာ့ သူ တစ္ေယာက္တည္း မခၽြန္တတ္ခၽြန္တတ္ ေလခၽြန္ရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာ နဲ႔ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိသြားတယ္ ။
သူ႔အေဖ ေရးသားထားတဲ့ notes ေတြ ၊ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက အမွန္တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား ။ လူသားစင္စစ္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ့လား ဆိုၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးမိတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ လမ္းသြားရင္း လူေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာငယ္တစ္ရြာကို တည္းခိုဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္ ။
အဲဒီရြာမွာ တစ္ညအိပ္ ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္လို႔ ရေပမယ့္ ရြာကလူထုကို အကဲခတ္ခ်င္တာနဲ႔ ၃ ၊ ၄ ရက္ ဆက္ၿပီး ေနျဖစ္လိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေန႔ ခရီး ဆက္ထြက္တဲ့အခါ စာအုပ္ထဲက စာရြက္ ၁ ရြက္ကို ငါ့အေဖ အမွတ္မွားတယ္ ထင္တယ္ ဆိုၿပီး ဆြဲဆုတ္လိုက္တယ္ ။
အတန္ငယ္ ခရီးေပါက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္လာျပန္ေရာ ။
ျမိဳ႕ က နဲနဲကေလး က်ယ္ဝန္းတာနဲ႔ သူ ၁ ပတ္ေလာက္ ေနသင့္တယ္ ထင္ၿပီး ေနလိုက္တယ္ ။
အဲဒီျမိဳ႕ က ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေဖ အမွတ္မွားျပန္တယ္ ဆိုၿပီး ၂ ရြက္ ဆုတ္ လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီလို
အဲဒီလို
အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ ခရီးအဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမိဳ႕က ပံုႏွိပ္တိုက္ေရွ႕ ေရာက္သြားတယ္ ။
တိုက္ထဲ ဝင္မယ္ ၾကံခါနီးမွ အေတြးတစ္ခုဝင္လာ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ပံုႏွိပ္ စာအုပ္ထုတ္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ပဲ သူေနထိုင္တဲ့ ရြာေလးကို ဘယ္ေနရာမွာမွ တေထာက္တနား ဝင္မနားေတာ့ဘဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ခုနက အခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာ မွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္းအသက္ၾကီးလာၿပီး အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္း တစ္ခု ေပးခဲ့တယ္ ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာၿပီး အေရခြံ႐ႈံ႕ပြအဖိုးၾကီးျဖစ္လာျပန္တယ္။
သူလည္းပဲ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္းတစ္ခုေပးခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သားလည္း အထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ စာအုပ္အဖံုးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အထဲမွာ မာတိကာ ကလြဲၿပီး စာရြက္တစ္ရြက္မွ မရွိဘူးတဲ့ ။
ေနက်ယ္ဝန္း
နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္
ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္
လူတန္းရွည္ၾကီးေနာက္မွာ တန္းစီ ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လို႔ ။
နံေဘးမွာလည္း တမန္ေတာ္ ေတြ ။
ေကာင္းကင္မွာ လ ေရာ ေန ေရာ အၿပိဳင္ ထြန္းလင္းရင္း ၾကယ္ေတြ အစံုလင္းလက္ ေနတယ္ ။
တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ အခမ္းအနားတစ္ခု (ဝါ) ပြဲတစ္ခုခု ကို
သြားေနၾကတယ္ ဆိုတာ သိလာရတယ္ ။
ဘာပြဲလည္း ဆိုတာ သိခ်င္လာတာနဲ႔ ေဘးက တမန္ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူက ဒီေန႔ တရားစီရင္တဲ့ေန႔ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ၿပီး ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို လက္နဲ႔ဖိရင္း ရွိန္းခနဲ ၾကက္သီးထသြားတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာ ရပ္သြားၾကတယ္ ။
တမန္ေတာ္တခ်ိဳ႕ က ေခါင္းေပၚကေန ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး ဆိုၿပီး အေရွ႕ဘက္ ကိုပ်ံသန္းသြားၾကတယ္ ။
တျဖည္းျဖည္း လူအုပ္ၾကီး စကားသံေတြညံ ညံ လာတယ္ ။
ဟိုး ေရွ႕ဆံုးလူေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္လာတာကိုလည္း မႈန္ျပျပျမင္လာရတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည့္ျပန္သင့္တယ္ထင္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ျပန္လာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့မွ သိလိုက္ရတာက justice lady ရဲ့ ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာက်ိဳးေနတာ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကာေနၿပီ တဲ့ ။
နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္
ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္ ။
ပန္းၿခံထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ငိုေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔သြားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက သူ သူ႔ခ်စ္သူကို ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူး ။ အခ်ိန္ေတြ နည္းလြန္းလို႔တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိတယ္ ။ ခ်စ္လို႔ မဝဘူးပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္ဆိုၿပီး ။
ကၽြန္ေတာ္ရယ္တာကို ဟိုလူက ဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္ ဘာရယ္တာလဲ ေပါ့ ။
မဟုတ္ပါဘူး ဆိုကေရးတီး ပံုျပင္ေလး သတိရလို႔ရယ္မိတာပါ လို႔ေျဖလိုက္တယ္ ။
ဟိုလူက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဆက္ၿပီးပဲငိုေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ငို မေနနဲ႔ေတာ့ မင္းသူ႔ကိုခ်စ္တာ မင္းသိထားတာထက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ပိုမ်ားေနၿပီ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ၂၄ နာရီ လံုးလံုး မေမ့မေလ်ာ့ခ်စ္ေန သတိရေနတာ ၂၄ နာရီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အရမ္းနည္းလြန္းတယ္ဗ်ာ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘးက တုတ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး ျမန္မာေတြ တစ္ရက္မွာ နာရီ ၆ဝ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၊ သူေကာင္မေလးကို စေတြ႔တဲ့ ရက္ကေန စတြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က သူထင္ထားတာထက္ ၂ ဆ ခြဲေက်ာ္ေလာက္ ပိုေနတယ္ဆိုတာကို နာရီႏွစ္ခု ၿခံစည္းရိုးခြထိုင္ၿပီး မလိွမ့္တပတ္ ေျမၾကီးေပၚျခစ္တြက္ျပလိုက္တယ္ ။
သူလည္း တကယ္ယံုသြားတာပဲလား နားရႈပ္ပဲရႈပ္သြားတာပဲလား မသိဘူး အငိုတိတ္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္လာလိုက္တယ္ ။
အေရးမဟုတ္တာမ်ား အေရးလုပ္လုိ႔ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္မိတယ္။ ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္ ဆိုၿပီး ။
နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္
ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားမုဂ္ဦးဝမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လို႔ ။
လူတစ္ေယာက္ ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး
ဘုရားေျမထဲမဝင္ခင္ မုဂ္ဦးေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ဖိနပ္ေလး လက္ကကိုင္ၿပီး အထဲ ဝင္သြားတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။
ေျမၾကီးကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။ ဒီလိုပဲ ။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အဲဒီလူျပန္ထြက္လာတယ္ ။
မုဂ္ဦးေက်ာ္သြားေတာ့ ဖိနပ္ခ်စီးၿပီး ထြက္လာတယ္ ။
အဲဒီလူ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ဘာေတြ စားလာလဲ မသိပါဘူး ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္ ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ ခၽြဲဟပ္ထုတ္ၿပီး ေျမၾကီးေပၚကို ထြီ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။
ေျမၾကီးကိုေနာက္တစ္ေခါက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။
အဲဒီအခါ ေျမၾကီးက မင္းတို႔လူေတြ အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး
ဘယ္လိုဟာေတြမွန္းမသိဘူး လို႔ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေအာ္ေျပာတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမိဳခ်ပစ္လိုက္ေရာ ။
နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္
ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္ ။
ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ဂဠဳန္လို႔ ေခၚတဲ့ လူနဲ႔ငွက္ စပ္ေမြးထားတဲ့အေကာင္တစ္ေကာင္ ဆားခ်က္ေနတာ ေတြ႔တယ္ ။
အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ ဆိုတဲ့ စကားေလး သတိရမိလို႔ အသံထြက္ၿပီးေတာင္ရယ္မိလိုက္ေသးတယ္ ။
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မ်က္ႏွာမွာ အၾကံကုန္လို႔ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔တဲ့ပံုမေပၚပဲ အားတက္သေရာကိုခ်က္ေနတာ ။
တစ္ေယာက္တည္း ပင္လယ္ေရဆင္းခပ္လိုက္ ထင္းခြဲလိုက္နဲ႔ ေလေလးတစ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ကို လုပ္ေနတာဗ် ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ အနားသြားမေယာင္မလည္နဲ႔ သြားေမးၾကည့္ေတာ့
နီးေတာ့နီးစပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ သူခ်က္ေနတာ ပင္လယ္ေရ ၃ ပံု ၂ ပံု ကုန္သြားၿပီဆိုၿပီး သြားၾကီးျဖဲၿပီးေျပာတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အိမ္ျပန္လာလိုက္တယ္ ။
လမ္းမွာ ခါခ်ဥ္တစ္အုပ္ သူတို႔ဘိုးေဘးေတြ ဇြဲၾကီးေၾကာင္းအခ်င္းခ်င္း ၾကြားဝါၾကရင္း ေပါက္တူးကိုယ္စီထမ္းၿပီးလာၾကတာနဲ႔ ဆံုျပန္တယ္ ။
ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ လို႔ ေမးလည္းမေမးခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔လာတဲ့ဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဟိမဝႏာၱေတာင္ တျခမ္းပဲ့လို႔ ။
နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္
ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္။
ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ခရီးထြက္ဖို႔ ဆိုၿပီး
သူ႔ေလွေပၚကို ေလွာ္တက္ေတြ သယ္တင္ေနတယ္ ။
ပါးစပ္ကလည္း ဒါက မုတၱမေကြ႔အတြက္ ၊ ဒါက ဘဂ္လားပင္လယ္ေအာ္အတြက္ ၊ ဒါက မူးေခ်ာင္းအတြက္ ၊ ဒါက ဧရာဝတီအတြက္ ဘာအတြက္ ညာအတြက္ ဆိုၿပီး အမွတ္အသားေတြနဲ႔ တင္ေနတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔တပည့္လိုလို ေဘးက ေကာင္ေလးကိုလည္း ဘယ္ေကြ႔မွာ ဘယ္တက္နဲ႔ ဘယ္လိုေလွာ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အနီးကပ္သင္တန္းပို႔ခ် ေနတယ္ ။
ေကာင္ေလးကလည္း ေလွာ္တက္ေတြ ကူသယ္ရင္း ေခါင္းတစ္ညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ။
မနက္မိုးလင္းကတည္းက ေလွာ္တက္ေတြတင္ေနတာ ထမင္းစားခ်ိန္ထိ ၿပီးေသးဘူး ။
ေလွကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေယာင္းမ ကုန္ကူးလာတဲ့ ဝါးေဖာင္ေတြလိုျဖစ္လို႔ ။
ေနာက္ဆံုး အလက္လည္းၿပီးေရာ သူလည္း ခရီးစထြက္မယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ေကာင္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေလွေပၚတက္သြားတယ္ ။
သူမွာတာေတြလည္း မေမ့ဖို႔ လုိက္နာက်င့္ၾကံဖို႔လည္း ထပ္ေဆာင္းေျပာေသးတယ္ ။
အဲလိုနဲ႔ စေလွာ္သြားတာ မလွမ္းမကမ္းေလာက္လည္းေရာက္ေတာ့ မေျပာမဆို နစ္ေရာ ။
တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာေစာထရမည္ကို ပ်င္းရိေသာ တီေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္ ။
the early bird catches the worm
ေစာေစာထေသာ ငွက္သည္ ပိုးေကာင္ကို ဖမ္းမိ၏
ဆိုေသာ စကားပံုကို သင္တို႔ ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးေပလိမ့္မည္ ။
ထို အဂၤလိပ္စကားပံုသည္ အျပည့္အစံု မမွန္ကန္ပါ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါသည္ ။
ေစာေစာထေသာ ငွက္သည္ ေစာေစာထေသာ ပိုးေကာင္ကို ဖမ္းမိရန္သာအေၾကာင္းရွိပါသည္ ။
ဝီရိယရွိလြန္းေသာ ငွက္သည္ တညလံုးမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနေစဦး ပိုးေကာင္ တြင္းအျပင္သို႔မထြက္လွ်င္ ဖမ္းမိရန္မျဖစ္ႏိုင္ပါ ။
အလကားေနရင္း အိပ္ေရးပ်က္သည္သာ အဖတ္တင္ပါမည္ ။
ဝီရိယ ရွိျခင္းသည္ မေကာင္းပါ ဟု ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကာေရာ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ ။
တခါတရံ ဝီရိယလြန္ကဲျခင္းသည္ ဝမ္းေလွ်ာမည္ကို ေၾကာက္ရြံ၍ ဝမ္းပိတ္ေဆး ၾကိဳေသာက္ထားျခင္းႏွင့္ တူေနတတ္ပါသည္ ။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မသိၾကျခင္းလား ။ မ်က္စိမိွတ္လက္ခံေနၾကျခင္းလား ေဝခြဲမရပါ ။
တခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဝီရိယသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး အပို တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္ ဆိုေသာ အေၾကာင္းကို ေနာက္ စကားစပ္မိမွ ေျပာျပပါဦးမည္ ။
====================================================
တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖ်ားနာေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားျဖစ္လာပံုကေတာ့ ရိုးပါတယ္ ။
မိုးေရထဲတြင္ ေဘာလံုးကန္ေသာေၾကာင့္ အပူရွပ္ဖ်ားျခင္းျဖစ္သည္ ။
( အေအး ကို မိ သြားျခင္းေၾကာင့္ အပူ သည္ ေဘးမွ ရွပ္ သြားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္ )
အပူရွပ္ဖ်ားလာရာမွ နမိုးနီးယားဝင္လာသည္ ။
ထိုအေၾကာင္းကို သိသိျခင္း အေမက ျမန္မာေဆးတိုက္ရန္ ျပင္သည္ ။
အေဖကဖတ္ေနေသာစာအုပ္ကို ခ်၍ ေခတ္ပညာတတ္ပီပီ အဂၤလိပ္ေဆး တိုက္ဖို႔ေျပာသည္ ။
ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ဆရာဝန္သြားျပရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္ ။
ထိုတြင္ ျပႆနာက စတက္သည္ ။
အေမ က ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္တည္း ဆီမွာပဲ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုခ်င္သည္ ဟု ဆိုၿပီး
too many physicians kill the child
ဆိုေသာ စကားပံုကို ေျပာျပသည္ ။
စားဖိုမႉးမ်ားလွ်င္ ခ်က္ေနေသာဟင္း ပ်က္တတ္သည္ဆိုၿပီး သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားျဖင့္ေျပာသည္ ။
အေဖ က ထိုသို႔ မဟုတ္ ဆရာဝန္းမ်ားထံျပသ ၿပီး အၾကံအားလံုးကို လက္ခံကာ ကုသ ပါက ပိုမိုထိေရာက္မည္ ဟု ယူဆ၍
two heads are better than one
ဆိုေသာ စကားပံုကို ေျပာသည္ ။
ကိစၥ မ်ားကို ေျဖရွင္းရာ တြင္ တစ္ဦးတည္းေျဖရွင္းျခင္းထက္ အမ်ားဝိုင္းပူးေပါင္းေျဖရွင္းျခင္းက အက်ိဳးရွိသည့္အေၾကာင္း ေျပာသည္ ။
အေမက မေလ်ာ့ ။
အေဖကလည္း မလိုက္ေလ်ာ ။
ဤသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုံေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အေဖ ဖတ္လက္စ စာအုပ္အား သြားလွန္ၾကည့္ရာ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာတြင္းမွာပင္ အထက္ပါ စကားပံုႏွစ္ခု အထက္ေအာက္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။
====================================================
တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ လယ္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္ ။
အေသအခ်ာေျပာရလွ်င္ အီစြတ္၏ ေတာေစာင့္နတ္ႏွင့္လယ္သမား ပံုျပင္ထဲမွ လယ္သမားျဖစ္ပါသည္ ။
ထြက္သက္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ေအးေသာလက္ကိုေႏြးေအာင္ ပူေသာဟင္းရည္ကို ေအးေအာင္ မႈတ္ေသာေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္၏ ရႈံခ်ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံရေသာ လယ္သမားျဖစ္ပါသည္ ။
ထိုသို႔ ေမာင္းထုတ္ခံရေသာေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါ ။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ သူသည္ physics သေဘာတရားကို နားမလည္ေသာေၾကာင့္ထိုသို႔ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။
ျပင္ပ အပူခ်ိန္ နည္းပါးေနေသာေၾကာင့္ လက္မ်ားေအးခဲလာေသာအခါ ကိုယ္တြင္းမွ ထြက္လာေသာ ထြက္သက္အပူေငြ႔တို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြးေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ အပူျဖာကူးနည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ ။
ဟင္း၏အပူခ်ိန္သည္ ထြက္သက္၏အပူခ်ိန္ထက္မ်ားသည္။တနည္းအားျဖင့္ ထြက္သက္သည္ ဟင္း၏အပူခ်ိန္ထက္ ေအးသည္ ။
ထိုေၾကာင့္ ဟင္းရည္ ေအးျမေစရန္ ဟင္းရည္တြင္းရွိ ေအာင္းပူေငြ႔မ်ား အထက္သို႔ လ်င္ျမန္စြာတက္ေစရန္ ( ပူေသာေလသည္ အထက္သို႔တက္သည္ ) ထြက္သက္ေအးတို႔ျဖင့္ မႈတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ( ဟင္းရည္အပူေငြ႔ေနရာတြင္ အစားထိုးျခင္းျဖင့္ ) ေအးျမေအာင္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို နားမလည္ပဲ ေသခ်ာမေမးျမန္းပဲ ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေသာ ေတာေစာင့္နတ္ကိုသနားပါသည္ ။
တခ်ိဳ႕ေသာေျဖရွင္းခ်က္တို႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေမးခြန္းတို႔ကို တျပိဳင္တည္းေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို သူ႔အား မေျပာလိုက္ရျခင္းအတြက္သာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္ ။
=====================================================
တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ရေသာ ကပၸိယ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးရွိသည္ ။
ထိုကိုယ္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရွိသ၍ တရားစာအုပ္ဖတ္ျခင္း ဒကာဒကာမတို႔ႏွင့္ တရားျပ တရားေဆြးေႏြးျခင္း တရားထိုင္ ပုတီးစိတ္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္သည္ ။
ထိုကိုယ္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ၾကည္ညိဳပါသည္ ။
တစ္ေန႔တြင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ဗဟုသုတ ရမည္ထင္၍ အဆံုးအမ နီတိ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဝယ္လာခဲ့ပါသည္ ။
စာအုပ္ကို ဖတ္ဖတ္ခ်င္းပင္
ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ ၾကံဳလွီမွသာတင့္တယ္သည္ ။
ဆိုေသာ အပိုဒ္ကို ေတြ႔ရပါသည္ ။
ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ကို ျပခ်င္လာစိတ္ေပၚလာ၍ ထိုစာေၾကာင္းေလး သြားျပမိရာ ကိုယ္ေတာ္သည္ စာေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို လွန္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သြားသည္ ။
ကိုယ္ေတာ္မွာ က်န္းမာေရးအနည္းငယ္ လိုက္စားေသာေၾကာင့္ ဝသည္ဟု မေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ေတာ့ဆူျဖိဳးပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ျပမိေသာ စာေၾကာင္းေလးကို ဖတ္ၿပီးသည့္ေန႔မွစ၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ မသိမသာ အိပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့လာပါသည္ ။
အစားအေသာက္ ေလ်ာ့လာပါသည္ ။
တပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ အနည္းငယ္ပိန္ခ်ံဳးသြားပါသည္ ။
သို႔ေသာ္ တျဖည္းျဖည္း ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လာၿပီး တရားအားမထုတ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္လာပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္မရေတာ့၍ပဲလား မသိ ထိုစာအုပ္ကို မဖတ္ျဖစ္ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္ပါေတာ့သည္ ။
=====================================================
နိဂံုး
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲဖိတ္စာ တစ္ခုရလာပါသည္။
ဟိုတယ္ၾကီးၾကီးမားမားတစ္ခုတြင္ လုပ္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာအဝတ္အစားဝတ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ ဟုေတြးေတာေနစဥ္
never judge a book by its cover ဆိုေသာ စာတန္းေလး ေခါင္းထဲ ျဖတ္ေျပးသြားပါသည္ ။
တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားၿပီး အဝတ္အစားကိစၥကိုပဲ ထပ္စဥ္းစား ေသာအခါ
clothes make the man ဆိုေသာ စကားက ေရာက္လာျပန္ပါသည္ ။
ထို ႏွစ္ခုၾကား ေခါင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးရႈပ္သြား သျဖင့္ ခပ္လတ္လတ္ အဝတ္အစား တစ္စံုကို ဝတ္ဆင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္ ။
ကားေပၚတြင္ ေရာက္တက္ရာရာစဥ္းစားရင္း ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲသို႕ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာျပန္သည္ ။
a silent man is a wise one ဆိုတာဝင္လာသည္ ။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ
a man without words is a man without thoughts ဆိုတာကပါ ကပ္ပါလာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါဘယ္လိုေနရပါ့မလဲ ဆိုၿပီး
ေခၽြးျပန္လာတာနဲ႔ အိမ္ျပန္၍ပဲ အိပ္လိုက္ပါသည္ ။
မထခ်င္ ထခ်င္ မနက္ခင္း
မဝတ္ခ်င္ ဝတ္ခ်င္ uniform
မစားခ်င္ စားခ်င္ chicken rice
မစီးခ်င္ စီးခ်င္ MRT
မေသာက္ခ်င္ ေသာက္ခ်င္ coke
မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ respect
မဆဲခ်င္ ဆဲခ်င္ အသံုးအႏႈန္း
မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ assignments
မ hang ခ်င္ hang ခ်င္ ငါ့ laptop
မသြားခ်င္ သြားခ်င္ library
မၾကားခ်င္ ၾကားခ်င္ အတင္းစကား
မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ so sorry
မစစ္ခ်င္ စစ္ခ်င္ bank account
မဆက္ခ်င္ ဆက္ခ်င္ over sea
မဖတ္ခ်င္ ဖတ္ခ်င္ self improvement
မရြတ္ခ်င္ ရြတ္ခ်င္ ဘုရားစာ ေတြၾကားမွာ
( စကားမစပ္ဗ်ာ )
ခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္ခ်င္နဲ႔
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကို
ထပ္တလဲလဲ မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ
ခ်စ္ေနပါတယ္ လို႔
အစ္မေရ
ဖုန္းနံပါတ္ 90608051 နဲ႔
မနက္ 8 : 02 မွာထေတာ့
ဟိုင္းေဝးလမ္းမွာ ကားေတြတစ္နာရီ မိုင္ 80 နဲ႔ ေမာင္းေနၾကတယ္
တိုက္နံပါတ္ 180 D ေအာက္မွာ
coke တစ္ဗူး ျပား 80 ဆိုတာနဲ႔
carpark no. 380 + 3 မွာ ပါးစပ္ထဲ သြန္ခ်ေနရင္း
အရဟံ အခါ 803¼ ရြတ္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ 80 ထိက်သြားတယ္
လာမယ့္ 2080 ခုႏွစ္မွာ
ျမန္မာ့အလင္း ေဆးေရာင္စံု အရြက္ 80 နဲ႔ထြက္မယ္တဲ့
ေကာလဟာလ လားလို႔ channel 81 - ၁ ကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကာလသားေတြ 801 ေပါက္ရိုက္ေနၾကတယ္
ဒါနဲ႔ ကုလားဖန္ထိုးသလို လုပ္ၿပီး ဖဲ အခ်ပ္ 80 ခိုးလိုက္တယ္ သြားၾကားထိုးဖို႔
1800 6433267 ကို lift ပ်က္လွ်င္ ဆက္ပါက
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ 805 ကားစီးရၿပီး
laptop ဘက္ထရီ 80 % ပဲက်န္မယ္ တဲ့
အဲဒါနဲ႔ 80gsm A4 တစ္ထုပ္မွာ
အစ္မနာမည္ အလံုး 80 x 10^ - 8000 ေရးပစ္လိုက္တယ္
ကဲ... ဒါပဲ ။
