ဟိုး ဟိုး ေရွး ေရွး ေရွး လူေတြေတာင္မျဖစ္ေသး ကမာၻႀကီးေတာင္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျမင္းမိုရ္လို႔ အမည္ရွိရတဲ့ ေတာင္ၾကီးမွာ အလြန္တရာတန္ခိုးၾကီးမားတဲ့ နတ္မင္းၾကီးေလးပါးစံျမန္းေနထိုင္ၿပီး နတ္ေလာကကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ ။
အဲဒီနတ္မင္းၾကီးေလးပါးရဲ့ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္က စည္ပင္ဝေျပာေနၿပီး နတ္ဦးေရလည္းတစတစတိုးပြားလာတယ္ ။
အဲဒီေတာ့ နတ္တို႔ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္တဲ့ ျမကန္ဥယ်ာဥ္ကလည္း နတ္ အေရအတြက္မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းညစ္ညမ္း ရႈပ္ပြလာတယ္ ။
နတ္မင္းၾကီးေလးပါးကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း နားရက္မရွိ နတ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေျဖရွင္းေနရတာကို တျဖည္းျဖည္းပ်င္းရိလာၾကတယ္ ။
အဲဒါေၾကာင့္ နတ္မင္းၾကီး တစ္ပါးကေန စၿပီး အၾကံထုတ္တယ္ ။
အဲဒီ အၾကံ ကၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ၿပီး သူတို႔ေလးဦးထဲက တန္ခိုးၾကီးဆံုးသူကို နတ္တို႔ဘုရင္ခန္႔ဖို႔ပဲ ။
ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ျပိဳင္ၾကမွာလဲဆိုေတာ့ လတ္တေလာ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ျမကန္ကိစၥလည္းေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သြားေအာင္ ျမကန္လိုမ်ိဳး သာယာတဲ့ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုကို ကိုယ္ေတြရဲ့ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း အသာယာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္သူကို တန္ခိုးအၾကီးဆံုးလို႔သတ္မွတ္ၿပီး နတ္ဘုရင္ခံအပ္မွာတဲ့ ။
တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ေပါ့ ။
အဲဒီျပိဳင္ပြဲကို အဆံုးအျဖတ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ေလာကပါလ အမည္ရွိနတ္တစ္ပါး ကို အကူအညီေတာင္းၾကတယ္ ။
အဲဒီအခါမွာ ေလာကပါလနတ္က ၿပိဳင္ပြဲရက္ ဖန္ဆင္းဖို႔ အခ်ိန္ကို ၆ ရက္သတ္မွတ္၍ ၿပိဳင္ပြဲကို စတင္လိုက္ၾကတယ္ ။
အရင္ဦးဆံုး နတ္မင္းေလးပါးက သူတို႔ စံျမန္းၾကတဲ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို အလယ္ထားၿပီး ေျမျပန္႔ၾကီး တစ္ခုဆီကို ဖန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ နတ္မင္းေလးပါးလည္း သူတို႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလြန္တရာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ အလြန္တရာ ေမႊးၾကိဳင္လွတဲ့ ပန္းမံသစ္ပင္ေတြ အလြန္တရာ လွပတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေရတံခြန္ေတြကို သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ ေျမျပန္႔တစ္ခုကတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ ကူးခတ္သြားၾကမွာကို စိုးၿပီး ေရေတြနဲ႔ကာရံထားလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေျမျပန္႔ေလးခုကေနၿပီး ကၽြန္းၾကီးေလးခုျဖစ္သြားၾကတယ္။
အဲဒီလိုပဲ တိရိစာၦန္ေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကို က်ဴးေက်ာ္မတက္လာေအာင္ အားၾကီးတဲ့ Altas လို႔အမည္ရွိတဲ့နတ္ကို ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို ခဏအေနနဲ႔ ပင့္မထားခိုင္းလိုက္တယ္ ။
အမွန္က Hercules ကို အကူညီေတာင္းမလို႔ပါ ။ ဒါေပမယ့္ ရွာမေတြ႔တာနဲ႔ Altas ဘက္လွည့္သြားၾကတယ္ ။ ( ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Hercules က Prometheus ကို သြားကယ္ေနတာတဲ့ေလ )
အဲဒီလိုနဲ႔ နတ္မင္းေလးပါးက သူတင္ ငါတင္ ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
နတ္မင္းတစ္ပါးကေတာ့ သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ဘက္က ေျမျပန္႔ (ကၽြန္း) ကို ေမွာ္ဥယ်ာဥ္ တစ္ခု လိုဖန္ဆင္းတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကၽြန္းရဲ့ အလယ္မွာ လုပ္တိုင္းမျဖစ္ ျဖစ္တိုင္းမလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ။
အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့ ပေဟဠိေတြ ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အဆိပ္အပင္တစ္ပင္ကို ဖန္ဆင္းတယ္ ။
အဲဒီအပင္က ဘယ္သူေတြအတြက္အက်ိဳးရွိမလဲေတာ့ မသိဘူး နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အပင္ ။
သူဘာကဘယ္လိုစိတ္ကူးရၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး ။
ဖန္ဆင္းၿပီးသြားေတာ့မွ ျပိဳင္ပြဲဝင္တုန္းပဲ ထားၿပီး ၿပီးရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးတယ္ ။
အဲဒီအပင္ကို တျခား တိရိစာၦန္ေတြ လာေရာက္ဖ်က္ဆီးက်မွာ စိုးၿပီးေတာ့ အလြန္အဆိပ္ျပင္းတဲ့ နတ္ေျမြတစ္ေကာင္ကို ဖန္ဆင္းၿပီး အေစာင့္အျဖစ္ထားတယ္ ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းရွင္နတ္မင္းက သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ဧဒင္ ဥယ်ာဥ္ ( နတ္ ဘာသာနဲ႔ဆို ညီေတာ္ ျမကန္ ) လို႔ေတာင္ အမည္ေပးထားလိုက္ေသးတယ္ ။
၆ ရက္ျပည့္တဲ့အခါ နတ္မင္းေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုျပန္တက္လာၾကတယ္ ။
အဆံုးအျဖတ္ဒိုင္အျဖစ္တာဝန္ယူရေသာ ေလာကပါလ နတ္မင္းက ၇ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ တိမ္တိုက္တစ္ခုေပၚကေနၿပီး ကၽြန္ေလးကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။
( မွတ္ခ်က္ ။ နတ္ျပည္တြင္ နတ္သုဒၶါ သာ စားၾကသည္။ ေခါက္ဆြဲမစားပါ ။ )
ဘာမွမျမင္ရ အေမွာင္အတိ ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေလာကပါလနတ္မင္းက ၿပိဳင္ပြဲဝင္နတ္မင္းေလးပါးထက္ တန္ခိုးနိမ့္တယ္ေလ ။
အဲဒါကို ရိပ္စားမိတဲ့ နတ္မင္းတစ္ပါးက အလင္းျဖစ္ေစ လို႔ ဆိုလိုက္ရာ စၾကာဝဠာတစ္တိုက္လံုး မ်က္လံုးၾကိမ္းစက္သြားေလာက္ေအာင္ လင္းလက္သြားတယ္ ။
( တခ်ိဳ႕ေတြက Helius ကို သြားေခၚတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္ )
အဲဒီအခါမွ ေလာကပါလနတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို အကဲခတ္တယ္။
အေပၚစီးမွၾကည့္တာမို႔လို႔ ကၽြန္ေလးကၽြန္းက သူလို ငါလို ပဲ အၿပိဳင္ၾကဲေနၾကတယ္ ။
အႏိုင္အရႈံးကို တိတိက်က် ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ နတ္မင္းေလးပါး ဘက္လွည့္ၿပီး ေသခ်ာစစ္ေဆးဆံုးျဖတ္ဖို႔ နတ္လႊတ္အကဲျဖတ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္ေအာက္က ျဗမၼာ ၄ ဦးကို ေခၚလိုက္တယ္ ။
ေခၚၿပီးေတာ့ တစ္ဦးကို တစ္ကၽြန္းစီ ေစလႊတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို ျဗမၼာ ၄ ဦး ကၽြန္းေပၚဆင္းသက္ခါနီး မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းၾကီးကေတာင္ကၽြန္းကို သြားမယ့္ ျဗမၼာကို
သင္သည္ ထိုဥယ်ာဥ္၌ရွိေသာအသီးအားလံုးကို စားရေသာ အခြင့္ရွိသည္ ။ ထိုအပင္မွ အသီးကိုမူ မစားရ ဟု တီးတိုးမွာၾကားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ ျဗမၼာ ၄ ဦး ေျမျပင္ေပၚသို႔ သက္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
အဒမ္လို႔ အမည္ရေသာ ျဗမၼာ ေတာင္ကၽြန္းေခၚ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ ေပၚကို ေျခခ်မိလိုက္တာနဲ႔ တခါတည္း အလြန္ေမႊးတဲ့ ရနံ႔ တစ္ခု ႏွာေခါင္းတြင္းကိုဝင္လာတယ္ ။
အဲဒီရနံ႔ရွိတဲ့ဘက္ကို သြားၾကည့္မယ္လို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တုန္းမွာပဲ ေခါင္းေပၚမွ
ငွက္တစ္အုပ္ပ်ံသန္းသြားတယ္ ။
အဲဒီငွက္ေတြက ဘယ္လိုမ်ိဳးငွက္ေတြလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္မယ္လို႔ ၾကံစည္လိုက္ရင္ပဲ သူ႔ေဘးကေနၿပီး ဒရယ္တအုပ္ ျဖတ္ေျပးသြားၾကျပန္တယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဟိုေနာက္လိုက္ရႏိုး ဒီေနာက္လိုက္ရႏိုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ကိုေရာက္မွန္း မသိေရာက္သြားတယ္ ။
ဟိုေယာင္ ဒီေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလးကုန္ေနၿပီ ။
အခုထိ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ ၾကည့္ရႈမွတ္သားထားတာ မရွိေသးဘူးဆိုတာကို သတိရသြားေတာ့ အခ်ိန္မွီ စစ္ေဆးၿပီးစီးေအာင္ ကိုယ္ပြားတစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းရာမွာ အဒမ္က သူနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ်တူေအာင္ဆိုၿပီး ဘယ္ဘက္နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲဒီ ကိုယ္ပြားကို ဧဝ လို႔ အမည္ေပးၿပီး ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အေနာက္ျခမ္းကို တာဝန္ယူစစ္ေဆးဖို႔ တာဝန္ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုၿပီး အဒမ္လည္း အေရွ႕ျခမ္းကို မွတ္သားဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ။
ျဗမၼာ အဒမ္ ထြက္သြားတဲ့ အခါ သူရဲ့ ကိုယ္ပြား ဧဝက ပတ္ဝန္းက်င္ကို စတင္ အကဲခတ္တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က စၿပီး အေနာက္ျခမ္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးစတင္မွတ္သားလာခဲ့တယ္ ။
ဒီပန္းက ဘယ္လိုပံုရွိၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳးေမႊးတယ္ ။
ဒီတိရိစာၦန္က ဘယ္လိုသ႑ာန္ရွိၿပီး ဘယ္လို ဘယ္လို ။
ဟိုေနရာမွာ ဟိုဟာၾကီးရွိၿပီး ဟိုလို ဘာညာ နဲ႔ ပုရပိုက္ေပၚတြင္ မွတ္သားတယ္ ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ကို ကပ္ မွတ္သားထားတာေတြလည္းေတာ္ေတာ္ေလး စံုလင္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ထင္လို႔ ဧဝလည္း အာဒမ္ႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေနရာ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ ကို ျပန္လာခဲ့တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က အပင္နားကို ေရာက္လည္း ေရာက္လည္း ေရာက္ေရာ ရူးရူးရွားရွားအသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခါ အပင္ေပၚကေျမြကို ေတြ႕သြားေလသည္ ။
ေျမြကိုေတြ႔သလိုပဲ အဲဒီ အပင္မွာသီးေနေသာ တစ္လံုးထဲေသာ အသီးကိုလည္းေတြ႕သြားတယ္ ။
အဲဒီအသီးက ဧဝ ေတြ႔ဖူးသမွ် မွတ္သားလာခဲ့သမွ် အသီးေတြထဲမွာ အဆင္းအလွဆံုး အသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
ရနံ႔အေမႊးဆံုးအသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒီ အသီးကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဧဝလည္း အရသာျမည္းစမ္းခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္လာတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ အပင္နားသို႔သြားၿပီး အသီးကို ခူးမယ္ အလုပ္မွာ အပင္ေပၚက ေျမြက ေပါက္မလို႔လုပ္တယ္ ။
အဲဒီအပင္မွာ အေစာင့္အၾကပ္ ေျမြရွိေနတာမို႔ အဲဒီအပင္ကို အရင္ကထက္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ အဒမ္ကို တင္ျပ ဖို႔ဆိုၿပီး ပုရပိုက္ေပၚမွာ တသီးတသန္႔ေရးမွတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီေနာက္ ေျမြကို နတ္တန္ခိုးနဲ႔ အေဝးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပင္က အသီးကို ဆြတ္ ခူး ၿပီး ..... ။
အဒမ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္နီးလို႔ ဥယ်ာဥ္အလယ္ကို ကတိုက္ကရိုက္ျပန္လာတယ္ ။
သူဥယ်ာဥ္အလည္နားေရာက္ေတာ့ ဧဝက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူမေစာင့္ရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ အဲဒါနဲ႔ အေမာေျဖေလး ေအးေအးေလးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧဝက ယိုင္လဲသလိုလိုျဖစ္သြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ အသီးလည္းျပဳတ္က်သြားတယ္ ။
အသီးျပဳတ္က်သြားတာလည္းေတြ႔ေရာ အာဒမ္ စိတ္ပူသြားတယ္ အဲဒီအပင္က အသီးကိုမ်ား ဧဝ စားမိသြားၿပီလားဆိုၿပီးေတာ့ ။
အဲဒါနဲ႔ ဧဝဆီ အေျပးတပိုင္းသြားၾကည့္တယ္ ။
ဧဝကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဘာမွ မျမင္ေတာ့သလိုနဲ႔ ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ေျမၾကီးေပၚထိုင္ခ်လို႔ ။
အဒမ္လည္း တန္ခိုးရွိတာက ရွိတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာလို တန္ခိုးနဲ႔ ဧဝကို ျပန္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ဧဝရဲ့ ပုရပိုက္ေတြ ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္ ။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဧဝ ပံုစံေျပာင္းလာတာကို သတိထားမိလာတယ္ ။
ဧဝရဲ့ ဆံပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းရွည္ထြက္လာတယ္ ။
လက္က အေမႊးေတြလည္းရွည္ထြက္ လက္ပံုသ႑ာန္ေတြလည္းေျပာင္းလာတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ထူးဆန္းလြန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဧဝ နဂိုရုပ္ေပ်ာက္ၿပီး တကိုယ္လံုး အေမႊးအမွ်င္ေတြ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ သတၱဝါၾကီး
ျဖစ္သြားတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ စိတ္ရိုင္းေတြဝင္ ဝူးဝါး ဝူးဝါး ေအာ္ၿပီး က်ေနတဲ့ ေပထုပ္ကို ေကာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ဧဝထြက္ေျပးလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာၿပီး ဖမ္းဖို႔ ျပန္လုပ္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဧဝက အနားကပ္မခံဘူး ။
ကိုယ္ပြားတစ္ခုဆံုးတာ (နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းဆံုးတာ) ကိစၥသိပ္မရွိေပမယ့္ ဧဝ မွတ္သားထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္အေနာက္ျခမ္းအေၾကာင္းပါတဲ့ ပုရပိုက္ေတြေတာ့ ရေအာင္ယူရမယ္ ၿပီးေတာ့ ဧဝ အသီးစားမိတဲ့ကိစၥကိုလည္း သူမ်ားေတြ မသိေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး မရ ရေအာင္ ဖမ္းတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ မရဘူး ။
ဘယ္လို ဖမ္းရမလဲ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို တိတ္တဆိတ္ျပန္တက္တယ္ ။
နတ္ျပည္မွာ မွ်ားပစ္အေတာ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ cupid ကို အကူအညီ သြားေတာင္းတယ္ ။
cupid လည္း ကူညီမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ကၽြန္းကို လိုက္လာခဲ့ၿပီး ဧဝကို ေမ့ မွ်ား ( ေမ့ခ်စ္မွ်ားစူး သီခ်င္းထဲ မွ
မွ်ားမဟုတ္ပါ ။ ေမ့ေဆးမွ်ားကို ဆိုလိုပါသည္ ) နဲ႔ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးေပးလိုက္တယ္ ။
အဒမ္လည္း ဧဝဆီက ေပပုရပိုက္ထုပ္ကို ရၿပီးေပ်ာ္သြားတယ္။
က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အသီးအပိုင္းကိုလည္း ဧဝ ထပ္စားမိမည္စိုးၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကေနၿပီး ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္သံၾကားလိုက္ရတယ္ ။
အဓိပၸါယ္မွာ ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို ဆင္းသြားတဲ့ ျဗမၼာေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚသို႔ ျပန္လာဖို႕ အခ်က္ေပးလိုက္တာေပါ့ ။
အဲဒီအခါ အဒမ္မွာ အၾကံအိုက္ရျပန္တယ္ ။
ဧဝကိုအခုလိုပံုစံနဲ႔ ကိုယ္ပြားမွ ျပန္ရုတ္သိမ္းလို႔လည္းမရ နတ္ျပည္ကိုလည္း ေခၚသြားလို႔မရ ျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ရိုင္းေနတဲ့ ဧဝကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ၿပီး နတ္ျပည္ကို ကတိုက္ကရိုက္ ေျပးတက္သြားတယ္။
နတ္မင္းၾကီးမ်ားဆီလည္းေရာက္ေရာ တျခားကၽြန္းက ျဗမၼာေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ။
အဒမ္ က ေနာက္ဆံုးပဲ ။
အဲဒါနဲ႔ သူလည္း သူ႔မွတ္သားထားတဲ့ ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ ဧဝ ပုရပိုက္ေတြ ကို ေလာကပါလနတ္ ဆီကို ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
ေလာကပါလ နတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းက ပုရပိုက္ေတြကို တထိုင္တည္းဖတ္လို႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။
အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္က်င္းပမယ့္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးမွာ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ဆိုတာ အဆံုးအျဖတ္ေပးပါရေစလို႔ နတ္မင္းေလးပါးကို ခြင့္ပန္တယ္ ။
နတ္မင္းေလးပါးလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဗိမၼာန္သူတို႔ျပန္သြားၾကတယ္ ။
အားလံုးကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ အာဒမ္ကေတာ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ခိုးဆင္း ဧဝ ဆီ ျပန္သြားတယ္ ။
သူတန္ခိုးေတြ အသံုးခ်ၿပီး ဧဝကို နဂို အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ ။
မရဘူး ။
ဧဝကေတာ့ဘာမွမသိသလိုပဲ ။
အဒမ္လည္း ဧဝ ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာဘူး ။
ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘယ္သူ႔အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဧဝ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာသိရေအာင္ သူ ဧဝစားမိတဲ့ အသီးကို စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ့ အမွာစကားက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာျပန္တယ္ ။
ဧဝေတာင္ တျခမ္းစားၿပီးၿပီပဲ အျပစ္ေပးမယ္ဆို တျခမ္းစားလည္း ေပးမွာပဲ တစ္လံုးစားလည္းေပးမွာပဲ အေပးခံရမယ့္အတူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး စားၾကည့္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ သူသိမ္းထားတဲ့ အသီးတစ္ျခမ္းကို ထုတ္ၿပီးစားလိုက္တယ္ ။
၂ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးက်င္းပၾကတယ္ ။
အစည္းအေဝးအျပင္ နတ္ဘုရင္ ခန္႔အပ္ပြဲ အခမ္းအနားေပါ့ ။
နတ္မင္းေလးပါးကလည္း ဖင္တၾကြၾကြ ရင္တမမ ျဖစ္လို႔ ။
အစည္းအေဝးစတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေလာကပါလနတ္က အေရွ႕ဘက္အရပ္က ကၽြန္းေၾကာင္းေျပာတယ္ ။
အေရွ႕ဘက္အရပ္ကို ဆင္းတဲ့ ျဗမၼာကိုလည္းေခၚၿပီးေတာ့ ေမးတယ္ ။
သူေတြ႔ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ သူေရးသားထားတာေတြ မွန္မမွန္ ေပါ့ ။
အေရွ့ၿပီးေတာ့ အေနာက္ ။
အဲလိုပဲ ျဗမၼာကို ေခၚေမး ။
အေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ ။
ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေတာင္ကၽြန္းဆင္းတဲ့ ျဗမၼာအဒမ္က မေရာက္လာေသးဘူး ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ေတာင္ကၽြန္းအလွည့္လည္းေရာက္ေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းကေခၚေရာ အာဒမ္က မရွိ ။
အဲဒါနဲ႔ အာဒမ္ကို နတ္မ်က္စိနဲ႔ ရွာၾကတယ္ ။
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ တစ္ေတာင္လံုးရွာၾကတယ္ မေတြ႔ဘူး ။
ေနာက္ေတာ့ နတ္မ်က္စိတစ္လံုးက အဒမ္ ေတာင္ကၽြန္းမွာေရာက္ေနတယ္လို႔ အသိေပးတယ္ ။
ဒီေကာင္ ေတာင္ကၽြန္းကို ဘာထပ္ၿပီးဆင္းလုပ္တာလဲလို႔ နတ္မင္းေလးပါးေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းပါ တိမ္ဆိုင္ေပၚက ေတာင္ကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ။
သိတယ္မလား နတ္ျပည္ ႏွစ္ရက္က လူ႔ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆိုတာ ။
ဤသို႔ ဤသို႔ျဖင့္ .... ေလသတည္း။
ေနက်ယ္ဝန္း
