ေနက်ယ္ဝန္း

ဟိုး ဟိုး ေရွး ေရွး ေရွး လူေတြေတာင္မျဖစ္ေသး ကမာၻႀကီးေတာင္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ျမင္းမိုရ္လို႔ အမည္ရွိရတဲ့ ေတာင္ၾကီးမွာ အလြန္တရာတန္ခိုးၾကီးမားတဲ့ နတ္မင္းၾကီးေလးပါးစံျမန္းေနထိုင္ၿပီး နတ္ေလာကကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ ။
အဲဒီနတ္မင္းၾကီးေလးပါးရဲ့ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္က စည္ပင္ဝေျပာေနၿပီး နတ္ဦးေရလည္းတစတစတိုးပြားလာတယ္ ။
အဲဒီေတာ့ နတ္တို႔ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္တဲ့ ျမကန္ဥယ်ာဥ္ကလည္း နတ္ အေရအတြက္မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းညစ္ညမ္း ရႈပ္ပြလာတယ္ ။
နတ္မင္းၾကီးေလးပါးကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း နားရက္မရွိ နတ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေျဖရွင္းေနရတာကို တျဖည္းျဖည္းပ်င္းရိလာၾကတယ္ ။
အဲဒါေၾကာင့္ နတ္မင္းၾကီး တစ္ပါးကေန စၿပီး အၾကံထုတ္တယ္ ။
အဲဒီ အၾကံ ကၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ၿပီး သူတို႔ေလးဦးထဲက တန္ခိုးၾကီးဆံုးသူကို နတ္တို႔ဘုရင္ခန္႔ဖို႔ပဲ ။
ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ျပိဳင္ၾကမွာလဲဆိုေတာ့ လတ္တေလာ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ျမကန္ကိစၥလည္းေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သြားေအာင္ ျမကန္လိုမ်ိဳး သာယာတဲ့ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုကို ကိုယ္ေတြရဲ့ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း အသာယာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္သူကို တန္ခိုးအၾကီးဆံုးလို႔သတ္မွတ္ၿပီး နတ္ဘုရင္ခံအပ္မွာတဲ့ ။
တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ေပါ့ ။
အဲဒီျပိဳင္ပြဲကို အဆံုးအျဖတ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ေလာကပါလ အမည္ရွိနတ္တစ္ပါး ကို အကူအညီေတာင္းၾကတယ္ ။
အဲဒီအခါမွာ ေလာကပါလနတ္က ၿပိဳင္ပြဲရက္ ဖန္ဆင္းဖို႔ အခ်ိန္ကို ၆ ရက္သတ္မွတ္၍ ၿပိဳင္ပြဲကို စတင္လိုက္ၾကတယ္ ။
အရင္ဦးဆံုး နတ္မင္းေလးပါးက သူတို႔ စံျမန္းၾကတဲ့ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို အလယ္ထားၿပီး ေျမျပန္႔ၾကီး တစ္ခုဆီကို ဖန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ နတ္မင္းေလးပါးလည္း သူတို႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ အလြန္တရာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ အလြန္တရာ ေမႊးၾကိဳင္လွတဲ့ ပန္းမံသစ္ပင္ေတြ အလြန္တရာ လွပတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေရတံခြန္ေတြကို သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ ေျမျပန္႔တစ္ခုကတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ ကူးခတ္သြားၾကမွာကို စိုးၿပီး ေရေတြနဲ႔ကာရံထားလိုက္ၾကတယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေျမျပန္႔ေလးခုကေနၿပီး ကၽြန္းၾကီးေလးခုျဖစ္သြားၾကတယ္။
အဲဒီလိုပဲ တိရိစာၦန္ေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကို က်ဴးေက်ာ္မတက္လာေအာင္ အားၾကီးတဲ့ Altas လို႔အမည္ရွိတဲ့နတ္ကို ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို ခဏအေနနဲ႔ ပင့္မထားခိုင္းလိုက္တယ္ ။
အမွန္က Hercules ကို အကူညီေတာင္းမလို႔ပါ ။ ဒါေပမယ့္ ရွာမေတြ႔တာနဲ႔ Altas ဘက္လွည့္သြားၾကတယ္ ။ ( ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Hercules က Prometheus ကို သြားကယ္ေနတာတဲ့ေလ )
အဲဒီလိုနဲ႔ နတ္မင္းေလးပါးက သူတင္ ငါတင္ ဖန္ဆင္းၾကတယ္ ။
နတ္မင္းတစ္ပါးကေတာ့ သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ဘက္က ေျမျပန္႔ (ကၽြန္း) ကို ေမွာ္ဥယ်ာဥ္ တစ္ခု လိုဖန္ဆင္းတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကၽြန္းရဲ့ အလယ္မွာ လုပ္တိုင္းမျဖစ္ ျဖစ္တိုင္းမလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ။
အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့ ပေဟဠိေတြ ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အဆိပ္အပင္တစ္ပင္ကို ဖန္ဆင္းတယ္ ။
အဲဒီအပင္က ဘယ္သူေတြအတြက္အက်ိဳးရွိမလဲေတာ့ မသိဘူး နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အပင္ ။
သူဘာကဘယ္လိုစိတ္ကူးရၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး ။
ဖန္ဆင္းၿပီးသြားေတာ့မွ ျပိဳင္ပြဲဝင္တုန္းပဲ ထားၿပီး ၿပီးရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးတယ္ ။
အဲဒီအပင္ကို တျခား တိရိစာၦန္ေတြ လာေရာက္ဖ်က္ဆီးက်မွာ စိုးၿပီးေတာ့ အလြန္အဆိပ္ျပင္းတဲ့ နတ္ေျမြတစ္ေကာင္ကို ဖန္ဆင္းၿပီး အေစာင့္အျဖစ္ထားတယ္ ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းရွင္နတ္မင္းက သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ဧဒင္ ဥယ်ာဥ္ ( နတ္ ဘာသာနဲ႔ဆို ညီေတာ္ ျမကန္ ) လို႔ေတာင္ အမည္ေပးထားလိုက္ေသးတယ္ ။

၆ ရက္ျပည့္တဲ့အခါ နတ္မင္းေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုျပန္တက္လာၾကတယ္ ။
အဆံုးအျဖတ္ဒိုင္အျဖစ္တာဝန္ယူရေသာ ေလာကပါလ နတ္မင္းက ၇ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ တိမ္တိုက္တစ္ခုေပၚကေနၿပီး ကၽြန္ေလးကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။
( မွတ္ခ်က္ ။ နတ္ျပည္တြင္ နတ္သုဒၶါ သာ စားၾကသည္။ ေခါက္ဆြဲမစားပါ ။ )
ဘာမွမျမင္ရ အေမွာင္အတိ ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေလာကပါလနတ္မင္းက ၿပိဳင္ပြဲဝင္နတ္မင္းေလးပါးထက္ တန္ခိုးနိမ့္တယ္ေလ ။
အဲဒါကို ရိပ္စားမိတဲ့ နတ္မင္းတစ္ပါးက အလင္းျဖစ္ေစ လို႔ ဆိုလိုက္ရာ စၾကာဝဠာတစ္တိုက္လံုး မ်က္လံုးၾကိမ္းစက္သြားေလာက္ေအာင္ လင္းလက္သြားတယ္ ။
( တခ်ိဳ႕ေတြက Helius ကို သြားေခၚတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္ )
အဲဒီအခါမွ ေလာကပါလနတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို အကဲခတ္တယ္။
အေပၚစီးမွၾကည့္တာမို႔လို႔ ကၽြန္ေလးကၽြန္းက သူလို ငါလို ပဲ အၿပိဳင္ၾကဲေနၾကတယ္ ။
အႏိုင္အရႈံးကို တိတိက်က် ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ နတ္မင္းေလးပါး ဘက္လွည့္ၿပီး ေသခ်ာစစ္ေဆးဆံုးျဖတ္ဖို႔ နတ္လႊတ္အကဲျဖတ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္ေအာက္က ျဗမၼာ ၄ ဦးကို ေခၚလိုက္တယ္ ။
ေခၚၿပီးေတာ့ တစ္ဦးကို တစ္ကၽြန္းစီ ေစလႊတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို ျဗမၼာ ၄ ဦး ကၽြန္းေပၚဆင္းသက္ခါနီး မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းၾကီးကေတာင္ကၽြန္းကို သြားမယ့္ ျဗမၼာကို
သင္သည္ ထိုဥယ်ာဥ္၌ရွိေသာအသီးအားလံုးကို စားရေသာ အခြင့္ရွိသည္ ။ ထိုအပင္မွ အသီးကိုမူ မစားရ ဟု တီးတိုးမွာၾကားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ ျဗမၼာ ၄ ဦး ေျမျပင္ေပၚသို႔ သက္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။

အဒမ္လို႔ အမည္ရေသာ ျဗမၼာ ေတာင္ကၽြန္းေခၚ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ ေပၚကို ေျခခ်မိလိုက္တာနဲ႔ တခါတည္း အလြန္ေမႊးတဲ့ ရနံ႔ တစ္ခု ႏွာေခါင္းတြင္းကိုဝင္လာတယ္ ။
အဲဒီရနံ႔ရွိတဲ့ဘက္ကို သြားၾကည့္မယ္လို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တုန္းမွာပဲ ေခါင္းေပၚမွ
ငွက္တစ္အုပ္ပ်ံသန္းသြားတယ္ ။
အဲဒီငွက္ေတြက ဘယ္လိုမ်ိဳးငွက္ေတြလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္မယ္လို႔ ၾကံစည္လိုက္ရင္ပဲ သူ႔ေဘးကေနၿပီး ဒရယ္တအုပ္ ျဖတ္ေျပးသြားၾကျပန္တယ္ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဟိုေနာက္လိုက္ရႏိုး ဒီေနာက္လိုက္ရႏိုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ကိုေရာက္မွန္း မသိေရာက္သြားတယ္ ။
ဟိုေယာင္ ဒီေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလးကုန္ေနၿပီ ။
အခုထိ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ ၾကည့္ရႈမွတ္သားထားတာ မရွိေသးဘူးဆိုတာကို သတိရသြားေတာ့ အခ်ိန္မွီ စစ္ေဆးၿပီးစီးေအာင္ ကိုယ္ပြားတစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲလို ဖန္ဆင္းရာမွာ အဒမ္က သူနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ်တူေအာင္ဆိုၿပီး ဘယ္ဘက္နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ ။
အဲဒီ ကိုယ္ပြားကို ဧဝ လို႔ အမည္ေပးၿပီး ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အေနာက္ျခမ္းကို တာဝန္ယူစစ္ေဆးဖို႔ တာဝန္ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုၿပီး အဒမ္လည္း အေရွ႕ျခမ္းကို မွတ္သားဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ။
ျဗမၼာ အဒမ္ ထြက္သြားတဲ့ အခါ သူရဲ့ ကိုယ္ပြား ဧဝက ပတ္ဝန္းက်င္ကို စတင္ အကဲခတ္တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က စၿပီး အေနာက္ျခမ္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးစတင္မွတ္သားလာခဲ့တယ္ ။
ဒီပန္းက ဘယ္လိုပံုရွိၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳးေမႊးတယ္ ။
ဒီတိရိစာၦန္က ဘယ္လိုသ႑ာန္ရွိၿပီး ဘယ္လို ဘယ္လို ။
ဟိုေနရာမွာ ဟိုဟာၾကီးရွိၿပီး ဟိုလို ဘာညာ နဲ႔ ပုရပိုက္ေပၚတြင္ မွတ္သားတယ္ ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ကို ကပ္ မွတ္သားထားတာေတြလည္းေတာ္ေတာ္ေလး စံုလင္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ထင္လို႔ ဧဝလည္း အာဒမ္ႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေနရာ ဥယ်ာဥ္ရဲ့ အလယ္ ကို ျပန္လာခဲ့တယ္ ။
ဥယ်ာဥ္အလယ္က အပင္နားကို ေရာက္လည္း ေရာက္လည္း ေရာက္ေရာ ရူးရူးရွားရွားအသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခါ အပင္ေပၚကေျမြကို ေတြ႕သြားေလသည္ ။
ေျမြကိုေတြ႔သလိုပဲ အဲဒီ အပင္မွာသီးေနေသာ တစ္လံုးထဲေသာ အသီးကိုလည္းေတြ႕သြားတယ္ ။
အဲဒီအသီးက ဧဝ ေတြ႔ဖူးသမွ် မွတ္သားလာခဲ့သမွ် အသီးေတြထဲမွာ အဆင္းအလွဆံုး အသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
ရနံ႔အေမႊးဆံုးအသီးျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒီ အသီးကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဧဝလည္း အရသာျမည္းစမ္းခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္လာတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ အပင္နားသို႔သြားၿပီး အသီးကို ခူးမယ္ အလုပ္မွာ အပင္ေပၚက ေျမြက ေပါက္မလို႔လုပ္တယ္ ။
အဲဒီအပင္မွာ အေစာင့္အၾကပ္ ေျမြရွိေနတာမို႔ အဲဒီအပင္ကို အရင္ကထက္ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ အဒမ္ကို တင္ျပ ဖို႔ဆိုၿပီး ပုရပိုက္ေပၚမွာ တသီးတသန္႔ေရးမွတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီေနာက္ ေျမြကို နတ္တန္ခိုးနဲ႔ အေဝးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပင္က အသီးကို ဆြတ္ ခူး ၿပီး ..... ။

အဒမ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္နီးလို႔ ဥယ်ာဥ္အလယ္ကို ကတိုက္ကရိုက္ျပန္လာတယ္ ။
သူဥယ်ာဥ္အလည္နားေရာက္ေတာ့ ဧဝက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူမေစာင့္ရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ အဲဒါနဲ႔ အေမာေျဖေလး ေအးေအးေလးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧဝက ယိုင္လဲသလိုလိုျဖစ္သြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ အသီးလည္းျပဳတ္က်သြားတယ္ ။
အသီးျပဳတ္က်သြားတာလည္းေတြ႔ေရာ အာဒမ္ စိတ္ပူသြားတယ္ အဲဒီအပင္က အသီးကိုမ်ား ဧဝ စားမိသြားၿပီလားဆိုၿပီးေတာ့ ။
အဲဒါနဲ႔ ဧဝဆီ အေျပးတပိုင္းသြားၾကည့္တယ္ ။
ဧဝကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဘာမွ မျမင္ေတာ့သလိုနဲ႔ ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ေျမၾကီးေပၚထိုင္ခ်လို႔ ။
အဒမ္လည္း တန္ခိုးရွိတာက ရွိတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာလို တန္ခိုးနဲ႔ ဧဝကို ျပန္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ဧဝရဲ့ ပုရပိုက္ေတြ ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္ ။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဧဝ ပံုစံေျပာင္းလာတာကို သတိထားမိလာတယ္ ။
ဧဝရဲ့ ဆံပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းရွည္ထြက္လာတယ္ ။
လက္က အေမႊးေတြလည္းရွည္ထြက္ လက္ပံုသ႑ာန္ေတြလည္းေျပာင္းလာတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ထူးဆန္းလြန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဧဝ နဂိုရုပ္ေပ်ာက္ၿပီး တကိုယ္လံုး အေမႊးအမွ်င္ေတြ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ သတၱဝါၾကီး
ျဖစ္သြားတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ စိတ္ရိုင္းေတြဝင္ ဝူးဝါး ဝူးဝါး ေအာ္ၿပီး က်ေနတဲ့ ေပထုပ္ကို ေကာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္ ။
အာဒမ္လည္း ဧဝထြက္ေျပးလို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာၿပီး ဖမ္းဖို႔ ျပန္လုပ္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဧဝက အနားကပ္မခံဘူး ။
ကိုယ္ပြားတစ္ခုဆံုးတာ (နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းဆံုးတာ) ကိစၥသိပ္မရွိေပမယ့္ ဧဝ မွတ္သားထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္အေနာက္ျခမ္းအေၾကာင္းပါတဲ့ ပုရပိုက္ေတြေတာ့ ရေအာင္ယူရမယ္ ၿပီးေတာ့ ဧဝ အသီးစားမိတဲ့ကိစၥကိုလည္း သူမ်ားေတြ မသိေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး မရ ရေအာင္ ဖမ္းတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ မရဘူး ။
ဘယ္လို ဖမ္းရမလဲ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို တိတ္တဆိတ္ျပန္တက္တယ္ ။
နတ္ျပည္မွာ မွ်ားပစ္အေတာ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ cupid ကို အကူအညီ သြားေတာင္းတယ္ ။
cupid လည္း ကူညီမယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ကၽြန္းကို လိုက္လာခဲ့ၿပီး ဧဝကို ေမ့ မွ်ား ( ေမ့ခ်စ္မွ်ားစူး သီခ်င္းထဲ မွ
မွ်ားမဟုတ္ပါ ။ ေမ့ေဆးမွ်ားကို ဆိုလိုပါသည္ ) နဲ႔ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးေပးလိုက္တယ္ ။
အဒမ္လည္း ဧဝဆီက ေပပုရပိုက္ထုပ္ကို ရၿပီးေပ်ာ္သြားတယ္။
က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အသီးအပိုင္းကိုလည္း ဧဝ ထပ္စားမိမည္စိုးၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚကေနၿပီး ကၽြဲခ်ိဳ မႈတ္သံၾကားလိုက္ရတယ္ ။
အဓိပၸါယ္မွာ ကၽြန္းေလးကၽြန္းကို ဆင္းသြားတဲ့ ျဗမၼာေတြ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပၚသို႔ ျပန္လာဖို႕ အခ်က္ေပးလိုက္တာေပါ့ ။
အဲဒီအခါ အဒမ္မွာ အၾကံအိုက္ရျပန္တယ္ ။
ဧဝကိုအခုလိုပံုစံနဲ႔ ကိုယ္ပြားမွ ျပန္ရုတ္သိမ္းလို႔လည္းမရ နတ္ျပည္ကိုလည္း ေခၚသြားလို႔မရ ျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ရိုင္းေနတဲ့ ဧဝကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ၿပီး နတ္ျပည္ကို ကတိုက္ကရိုက္ ေျပးတက္သြားတယ္။
နတ္မင္းၾကီးမ်ားဆီလည္းေရာက္ေရာ တျခားကၽြန္းက ျဗမၼာေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ။
အဒမ္ က ေနာက္ဆံုးပဲ ။
အဲဒါနဲ႔ သူလည္း သူ႔မွတ္သားထားတဲ့ ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ ဧဝ ပုရပိုက္ေတြ ကို ေလာကပါလနတ္ ဆီကို ေပးအပ္လိုက္တယ္ ။
ေလာကပါလ နတ္က ကၽြန္းေလးကၽြန္းက ပုရပိုက္ေတြကို တထိုင္တည္းဖတ္လို႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။
အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္က်င္းပမယ့္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးမွာ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ဆိုတာ အဆံုးအျဖတ္ေပးပါရေစလို႔ နတ္မင္းေလးပါးကို ခြင့္ပန္တယ္ ။
နတ္မင္းေလးပါးလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီး သူတို႔ ဗိမၼာန္သူတို႔ျပန္သြားၾကတယ္ ။
အားလံုးကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ အာဒမ္ကေတာ့ ေတာင္ကၽြန္းကို ခိုးဆင္း ဧဝ ဆီ ျပန္သြားတယ္ ။
သူတန္ခိုးေတြ အသံုးခ်ၿပီး ဧဝကို နဂို အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ ။
မရဘူး ။
ဧဝကေတာ့ဘာမွမသိသလိုပဲ ။
အဒမ္လည္း ဧဝ ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာဘူး ။
ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။
ဘယ္သူ႔အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဧဝ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာသိရေအာင္ သူ ဧဝစားမိတဲ့ အသီးကို စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ကၽြန္းကို ဖန္ဆင္းတဲ့ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ့ အမွာစကားက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာျပန္တယ္ ။
ဧဝေတာင္ တျခမ္းစားၿပီးၿပီပဲ အျပစ္ေပးမယ္ဆို တျခမ္းစားလည္း ေပးမွာပဲ တစ္လံုးစားလည္းေပးမွာပဲ အေပးခံရမယ့္အတူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး စားၾကည့္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ သူသိမ္းထားတဲ့ အသီးတစ္ျခမ္းကို ထုတ္ၿပီးစားလိုက္တယ္ ။

၂ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးက်င္းပၾကတယ္ ။
အစည္းအေဝးအျပင္ နတ္ဘုရင္ ခန္႔အပ္ပြဲ အခမ္းအနားေပါ့ ။
နတ္မင္းေလးပါးကလည္း ဖင္တၾကြၾကြ ရင္တမမ ျဖစ္လို႔ ။
အစည္းအေဝးစတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေလာကပါလနတ္က အေရွ႕ဘက္အရပ္က ကၽြန္းေၾကာင္းေျပာတယ္ ။
အေရွ႕ဘက္အရပ္ကို ဆင္းတဲ့ ျဗမၼာကိုလည္းေခၚၿပီးေတာ့ ေမးတယ္ ။
သူေတြ႔ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ သူေရးသားထားတာေတြ မွန္မမွန္ ေပါ့ ။
အေရွ့ၿပီးေတာ့ အေနာက္ ။
အဲလိုပဲ ျဗမၼာကို ေခၚေမး ။
အေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ ။
ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေတာင္ကၽြန္းဆင္းတဲ့ ျဗမၼာအဒမ္က မေရာက္လာေသးဘူး ။
ေတာင္ကၽြန္းဖန္ဆင္းတဲ့ နတ္မင္းေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ေတာင္ကၽြန္းအလွည့္လည္းေရာက္ေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းကေခၚေရာ အာဒမ္က မရွိ ။
အဲဒါနဲ႔ အာဒမ္ကို နတ္မ်က္စိနဲ႔ ရွာၾကတယ္ ။
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ တစ္ေတာင္လံုးရွာၾကတယ္ မေတြ႔ဘူး ။
ေနာက္ေတာ့ နတ္မ်က္စိတစ္လံုးက အဒမ္ ေတာင္ကၽြန္းမွာေရာက္ေနတယ္လို႔ အသိေပးတယ္ ။
ဒီေကာင္ ေတာင္ကၽြန္းကို ဘာထပ္ၿပီးဆင္းလုပ္တာလဲလို႔ နတ္မင္းေလးပါးေကာ ေလာကပါလနတ္မင္းပါ တိမ္ဆိုင္ေပၚက ေတာင္ကၽြန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ။
သိတယ္မလား နတ္ျပည္ ႏွစ္ရက္က လူ႔ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆိုတာ ။
ဤသို႔ ဤသို႔ျဖင့္ .... ေလသတည္း။


ေနက်ယ္ဝန္း

ဟိုးေရွးေရွး ဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တစ္ေန႔တျခား အသက္ၾကီးလာၿပီး အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး သူအရမ္းတန္ဖိုးထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေမြအျဖစ္ေပးအပ္ခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း အထဲမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိလိုခ်င္တာနဲ႔ စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာမ်က္ႏွာ အိုမင္းလို႔ ျခစားထားတဲ့ စာရြက္ျပဲရာအခ်ိဳ႕ရယ္ သူ႔အေဖ အႏွစ္ႏွစ္အလလ က ဖတ္သားမွတ္႐ႈထားၿပီး ထုတ္ႏႈတ္ထားတဲ့ notes ေတြ တပံုတေခါင္းေတြ႔ရတယ္ ။
ေကာင္ေလးလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေသးဘဲ စာအုပ္ကို အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူသတိဝင္လို႔ သူ႔အေဖကို ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖက တမလြန္ ခရီးတဝက္စေနၿပီ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီ စာအုပ္ ထူၾကီး ကို ေန႔မအား ညမနား အခန္းတြင္းေအာင္းၿပီး တရႈမနား ေလ့လာပစ္လိုက္တယ္ ။
အားသြန္ခြန္စိုက္ က်င့္ၾကံပစ္လိုက္တယ္ ။
တစိုက္မတ္မတ္ ေမြးျမဴပစ္လိုက္တယ္ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားတယ္ ။
ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့ အခါ စာအုပ္ၾကီးဖတ္လို႔ ၿပီးစီးသြားတယ္ ။ သူ႔ေခါင္း သူ႔ဦးေႏွာက္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း ၾသဝါဒေတြ သံမႈိရိုက္ခတ္ထားသလို ျမဲျမဲျမံစြာဆြဲကပ္သြားတယ္ ။
ဒီစာအုပ္က အလြန္တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ကို လူေတြ သိေအာင္ ငါ ပံုႏွိပ္ၿပီး ေဝမွ်သင့္တယ္ လို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ အၾကံေပၚလာတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနထိုင္တာ ရြာမွာ မို႔လို႔ ပံုႏွိပ္တိုက္ မရွိဘူး ။
ဒါေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္တိုက္ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ကို တက္ဖို႔ ၾကံစည္တယ္ ။
ပံုႏွိပ္တိုက္ ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ က သူတို႔ ရြာနဲ႔ ဆို ေလွတစ္တန္ ျမင္းတစ္တန္ ေတာျဖတ္ ေတာင္တက္ သြားရမွာ ။
ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္မပ်က္ဘဲ သူ႔အေဖ အေမြေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ လူေတြဆီ ျဖန္႔ေဝတာ သူ႔အေဖလည္း ဝမ္းသာမွာပဲဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးေနရင္း အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္တယ္ ။
လမ္းခရီးေရာက္ေတာ့ သူ တစ္ေယာက္တည္း မခၽြန္တတ္ခၽြန္တတ္ ေလခၽြန္ရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာ နဲ႔ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိသြားတယ္ ။
သူ႔အေဖ ေရးသားထားတဲ့ notes ေတြ ၊ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက အမွန္တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား ။ လူသားစင္စစ္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ့လား ဆိုၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးမိတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ လမ္းသြားရင္း လူေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာငယ္တစ္ရြာကို တည္းခိုဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္ ။
အဲဒီရြာမွာ တစ္ညအိပ္ ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္လို႔ ရေပမယ့္ ရြာကလူထုကို အကဲခတ္ခ်င္တာနဲ႔ ၃ ၊ ၄ ရက္ ဆက္ၿပီး ေနျဖစ္လိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေန႔ ခရီး ဆက္ထြက္တဲ့အခါ စာအုပ္ထဲက စာရြက္ ၁ ရြက္ကို ငါ့အေဖ အမွတ္မွားတယ္ ထင္တယ္ ဆိုၿပီး ဆြဲဆုတ္လိုက္တယ္ ။
အတန္ငယ္ ခရီးေပါက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္လာျပန္ေရာ ။
ျမိဳ႕ က နဲနဲကေလး က်ယ္ဝန္းတာနဲ႔ သူ ၁ ပတ္ေလာက္ ေနသင့္တယ္ ထင္ၿပီး ေနလိုက္တယ္ ။
အဲဒီျမိဳ႕ က ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေဖ အမွတ္မွားျပန္တယ္ ဆိုၿပီး ၂ ရြက္ ဆုတ္ လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီလို
အဲဒီလို
အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ ခရီးအဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမိဳ႕က ပံုႏွိပ္တိုက္ေရွ႕ ေရာက္သြားတယ္ ။
တိုက္ထဲ ဝင္မယ္ ၾကံခါနီးမွ အေတြးတစ္ခုဝင္လာ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ပံုႏွိပ္ စာအုပ္ထုတ္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ပဲ သူေနထိုင္တဲ့ ရြာေလးကို ဘယ္ေနရာမွာမွ တေထာက္တနား ဝင္မနားေတာ့ဘဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ခုနက အခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာ မွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္းအသက္ၾကီးလာၿပီး အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္း တစ္ခု ေပးခဲ့တယ္ ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာၿပီး အေရခြံ႐ႈံ႕ပြအဖိုးၾကီးျဖစ္လာျပန္တယ္။
သူလည္းပဲ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္းတစ္ခုေပးခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သားလည္း အထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ စာအုပ္အဖံုးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အထဲမွာ မာတိကာ ကလြဲၿပီး စာရြက္တစ္ရြက္မွ မရွိဘူးတဲ့ ။


ေနက်ယ္ဝန္း

နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္

ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္
လူတန္းရွည္ၾကီးေနာက္မွာ တန္းစီ ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လို႔ ။
နံေဘးမွာလည္း တမန္ေတာ္ ေတြ ။
ေကာင္းကင္မွာ လ ေရာ ေန ေရာ အၿပိဳင္ ထြန္းလင္းရင္း ၾကယ္ေတြ အစံုလင္းလက္ ေနတယ္ ။
တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ အခမ္းအနားတစ္ခု (ဝါ) ပြဲတစ္ခုခု ကို
သြားေနၾကတယ္ ဆိုတာ သိလာရတယ္ ။
ဘာပြဲလည္း ဆိုတာ သိခ်င္လာတာနဲ႔ ေဘးက တမန္ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူက ဒီေန႔ တရားစီရင္တဲ့ေန႔ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ၿပီး ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို လက္နဲ႔ဖိရင္း ရွိန္းခနဲ ၾကက္သီးထသြားတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာ ရပ္သြားၾကတယ္ ။
တမန္ေတာ္တခ်ိဳ႕ က ေခါင္းေပၚကေန ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး ဆိုၿပီး အေရွ႕ဘက္ ကိုပ်ံသန္းသြားၾကတယ္ ။
တျဖည္းျဖည္း လူအုပ္ၾကီး စကားသံေတြညံ ညံ လာတယ္ ။
ဟိုး ေရွ႕ဆံုးလူေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္လာတာကိုလည္း မႈန္ျပျပျမင္လာရတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည့္ျပန္သင့္တယ္ထင္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ျပန္လာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့မွ သိလိုက္ရတာက justice lady ရဲ့ ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာက်ိဳးေနတာ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကာေနၿပီ တဲ့ ။

နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္

ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္ ။
ပန္းၿခံထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ငိုေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔သြားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက သူ သူ႔ခ်စ္သူကို ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူး ။ အခ်ိန္ေတြ နည္းလြန္းလို႔တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိတယ္ ။ ခ်စ္လို႔ မဝဘူးပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္ဆိုၿပီး ။
ကၽြန္ေတာ္ရယ္တာကို ဟိုလူက ဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္ ဘာရယ္တာလဲ ေပါ့ ။
မဟုတ္ပါဘူး ဆိုကေရးတီး ပံုျပင္ေလး သတိရလို႔ရယ္မိတာပါ လို႔ေျဖလိုက္တယ္ ။
ဟိုလူက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဆက္ၿပီးပဲငိုေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ငို မေနနဲ႔ေတာ့ မင္းသူ႔ကိုခ်စ္တာ မင္းသိထားတာထက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ပိုမ်ားေနၿပီ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ၂၄ နာရီ လံုးလံုး မေမ့မေလ်ာ့ခ်စ္ေန သတိရေနတာ ၂၄ နာရီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အရမ္းနည္းလြန္းတယ္ဗ်ာ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘးက တုတ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး ျမန္မာေတြ တစ္ရက္မွာ နာရီ ၆ဝ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၊ သူေကာင္မေလးကို စေတြ႔တဲ့ ရက္ကေန စတြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က သူထင္ထားတာထက္ ၂ ဆ ခြဲေက်ာ္ေလာက္ ပိုေနတယ္ဆိုတာကို နာရီႏွစ္ခု ၿခံစည္းရိုးခြထိုင္ၿပီး မလိွမ့္တပတ္ ေျမၾကီးေပၚျခစ္တြက္ျပလိုက္တယ္ ။
သူလည္း တကယ္ယံုသြားတာပဲလား နားရႈပ္ပဲရႈပ္သြားတာပဲလား မသိဘူး အငိုတိတ္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္လာလိုက္တယ္ ။
အေရးမဟုတ္တာမ်ား အေရးလုပ္လုိ႔ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္မိတယ္။ ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္ ဆိုၿပီး ။

နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္

ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားမုဂ္ဦးဝမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လို႔ ။
လူတစ္ေယာက္ ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး
ဘုရားေျမထဲမဝင္ခင္ မုဂ္ဦးေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ဖိနပ္ေလး လက္ကကိုင္ၿပီး အထဲ ဝင္သြားတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။
ေျမၾကီးကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။ ဒီလိုပဲ ။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အဲဒီလူျပန္ထြက္လာတယ္ ။
မုဂ္ဦးေက်ာ္သြားေတာ့ ဖိနပ္ခ်စီးၿပီး ထြက္လာတယ္ ။
အဲဒီလူ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ဘာေတြ စားလာလဲ မသိပါဘူး ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္ ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ ခၽြဲဟပ္ထုတ္ၿပီး ေျမၾကီးေပၚကို ထြီ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။
ေျမၾကီးကိုေနာက္တစ္ေခါက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္ ။
အဲဒီအခါ ေျမၾကီးက မင္းတို႔လူေတြ အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး
ဘယ္လိုဟာေတြမွန္းမသိဘူး လို႔ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေအာ္ေျပာတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမိဳခ်ပစ္လိုက္ေရာ ။

နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္

ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္ ။
ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ဂဠဳန္လို႔ ေခၚတဲ့ လူနဲ႔ငွက္ စပ္ေမြးထားတဲ့အေကာင္တစ္ေကာင္ ဆားခ်က္ေနတာ ေတြ႔တယ္ ။
အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ ဆိုတဲ့ စကားေလး သတိရမိလို႔ အသံထြက္ၿပီးေတာင္ရယ္မိလိုက္ေသးတယ္ ။
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မ်က္ႏွာမွာ အၾကံကုန္လို႔ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔တဲ့ပံုမေပၚပဲ အားတက္သေရာကိုခ်က္ေနတာ ။
တစ္ေယာက္တည္း ပင္လယ္ေရဆင္းခပ္လိုက္ ထင္းခြဲလိုက္နဲ႔ ေလေလးတစ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ကို လုပ္ေနတာဗ် ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ အနားသြားမေယာင္မလည္နဲ႔ သြားေမးၾကည့္ေတာ့
နီးေတာ့နီးစပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ သူခ်က္ေနတာ ပင္လယ္ေရ ၃ ပံု ၂ ပံု ကုန္သြားၿပီဆိုၿပီး သြားၾကီးျဖဲၿပီးေျပာတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အိမ္ျပန္လာလိုက္တယ္ ။
လမ္းမွာ ခါခ်ဥ္တစ္အုပ္ သူတို႔ဘိုးေဘးေတြ ဇြဲၾကီးေၾကာင္းအခ်င္းခ်င္း ၾကြားဝါၾကရင္း ေပါက္တူးကိုယ္စီထမ္းၿပီးလာၾကတာနဲ႔ ဆံုျပန္တယ္ ။
ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ လို႔ ေမးလည္းမေမးခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔လာတဲ့ဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဟိမဝႏာၱေတာင္ တျခမ္းပဲ့လို႔ ။

နယ္လြန္သြားတဲ့ အိပ္မက္

ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္။
ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ခရီးထြက္ဖို႔ ဆိုၿပီး
သူ႔ေလွေပၚကို ေလွာ္တက္ေတြ သယ္တင္ေနတယ္ ။
ပါးစပ္ကလည္း ဒါက မုတၱမေကြ႔အတြက္ ၊ ဒါက ဘဂ္လားပင္လယ္ေအာ္အတြက္ ၊ ဒါက မူးေခ်ာင္းအတြက္ ၊ ဒါက ဧရာဝတီအတြက္ ဘာအတြက္ ညာအတြက္ ဆိုၿပီး အမွတ္အသားေတြနဲ႔ တင္ေနတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔တပည့္လိုလို ေဘးက ေကာင္ေလးကိုလည္း ဘယ္ေကြ႔မွာ ဘယ္တက္နဲ႔ ဘယ္လိုေလွာ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အနီးကပ္သင္တန္းပို႔ခ် ေနတယ္ ။
ေကာင္ေလးကလည္း ေလွာ္တက္ေတြ ကူသယ္ရင္း ေခါင္းတစ္ညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ။
မနက္မိုးလင္းကတည္းက ေလွာ္တက္ေတြတင္ေနတာ ထမင္းစားခ်ိန္ထိ ၿပီးေသးဘူး ။
ေလွကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေယာင္းမ ကုန္ကူးလာတဲ့ ဝါးေဖာင္ေတြလိုျဖစ္လို႔ ။
ေနာက္ဆံုး အလက္လည္းၿပီးေရာ သူလည္း ခရီးစထြက္မယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ေကာင္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေလွေပၚတက္သြားတယ္ ။
သူမွာတာေတြလည္း မေမ့ဖို႔ လုိက္နာက်င့္ၾကံဖို႔လည္း ထပ္ေဆာင္းေျပာေသးတယ္ ။
အဲလိုနဲ႔ စေလွာ္သြားတာ မလွမ္းမကမ္းေလာက္လည္းေရာက္ေတာ့ မေျပာမဆို နစ္ေရာ ။

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာေစာထရမည္ကို ပ်င္းရိေသာ တီေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္ ။
the early bird catches the worm
ေစာေစာထေသာ ငွက္သည္ ပိုးေကာင္ကို ဖမ္းမိ၏
ဆိုေသာ စကားပံုကို သင္တို႔ ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးေပလိမ့္မည္ ။
ထို အဂၤလိပ္စကားပံုသည္ အျပည့္အစံု မမွန္ကန္ပါ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါသည္ ။
ေစာေစာထေသာ ငွက္သည္ ေစာေစာထေသာ ပိုးေကာင္ကို ဖမ္းမိရန္သာအေၾကာင္းရွိပါသည္ ။
ဝီရိယရွိလြန္းေသာ ငွက္သည္ တညလံုးမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနေစဦး ပိုးေကာင္ တြင္းအျပင္သို႔မထြက္လွ်င္ ဖမ္းမိရန္မျဖစ္ႏိုင္ပါ ။
အလကားေနရင္း အိပ္ေရးပ်က္သည္သာ အဖတ္တင္ပါမည္ ။
ဝီရိယ ရွိျခင္းသည္ မေကာင္းပါ ဟု ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကာေရာ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ ။
တခါတရံ ဝီရိယလြန္ကဲျခင္းသည္ ဝမ္းေလွ်ာမည္ကို ေၾကာက္ရြံ၍ ဝမ္းပိတ္ေဆး ၾကိဳေသာက္ထားျခင္းႏွင့္ တူေနတတ္ပါသည္ ။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မသိၾကျခင္းလား ။ မ်က္စိမိွတ္လက္ခံေနၾကျခင္းလား ေဝခြဲမရပါ ။
တခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဝီရိယသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး အပို တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္ ဆိုေသာ အေၾကာင္းကို ေနာက္ စကားစပ္မိမွ ေျပာျပပါဦးမည္ ။

====================================================

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖ်ားနာေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားျဖစ္လာပံုကေတာ့ ရိုးပါတယ္ ။
မိုးေရထဲတြင္ ေဘာလံုးကန္ေသာေၾကာင့္ အပူရွပ္ဖ်ားျခင္းျဖစ္သည္ ။
( အေအး ကို မိ သြားျခင္းေၾကာင့္ အပူ သည္ ေဘးမွ ရွပ္ သြားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္ )
အပူရွပ္ဖ်ားလာရာမွ နမိုးနီးယားဝင္လာသည္ ။
ထိုအေၾကာင္းကို သိသိျခင္း အေမက ျမန္မာေဆးတိုက္ရန္ ျပင္သည္ ။
အေဖကဖတ္ေနေသာစာအုပ္ကို ခ်၍ ေခတ္ပညာတတ္ပီပီ အဂၤလိပ္ေဆး တိုက္ဖို႔ေျပာသည္ ။
ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ဆရာဝန္သြားျပရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္ ။
ထိုတြင္ ျပႆနာက စတက္သည္ ။
အေမ က ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္တည္း ဆီမွာပဲ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုခ်င္သည္ ဟု ဆိုၿပီး
too many physicians kill the child
ဆိုေသာ စကားပံုကို ေျပာျပသည္ ။
စားဖိုမႉးမ်ားလွ်င္ ခ်က္ေနေသာဟင္း ပ်က္တတ္သည္ဆိုၿပီး သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားျဖင့္ေျပာသည္ ။
အေဖ က ထိုသို႔ မဟုတ္ ဆရာဝန္းမ်ားထံျပသ ၿပီး အၾကံအားလံုးကို လက္ခံကာ ကုသ ပါက ပိုမိုထိေရာက္မည္ ဟု ယူဆ၍
two heads are better than one
ဆိုေသာ စကားပံုကို ေျပာသည္ ။
ကိစၥ မ်ားကို ေျဖရွင္းရာ တြင္ တစ္ဦးတည္းေျဖရွင္းျခင္းထက္ အမ်ားဝိုင္းပူးေပါင္းေျဖရွင္းျခင္းက အက်ိဳးရွိသည့္အေၾကာင္း ေျပာသည္ ။
အေမက မေလ်ာ့ ။
အေဖကလည္း မလိုက္ေလ်ာ ။
ဤသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုံေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အေဖ ဖတ္လက္စ စာအုပ္အား သြားလွန္ၾကည့္ရာ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာတြင္းမွာပင္ အထက္ပါ စကားပံုႏွစ္ခု အထက္ေအာက္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။

====================================================

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ လယ္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္ ။
အေသအခ်ာေျပာရလွ်င္ အီစြတ္၏ ေတာေစာင့္နတ္ႏွင့္လယ္သမား ပံုျပင္ထဲမွ လယ္သမားျဖစ္ပါသည္ ။
ထြက္သက္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ေအးေသာလက္ကိုေႏြးေအာင္ ပူေသာဟင္းရည္ကို ေအးေအာင္ မႈတ္ေသာေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္၏ ရႈံခ်ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံရေသာ လယ္သမားျဖစ္ပါသည္ ။
ထိုသို႔ ေမာင္းထုတ္ခံရေသာေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါ ။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ သူသည္ physics သေဘာတရားကို နားမလည္ေသာေၾကာင့္ထိုသို႔ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။
ျပင္ပ အပူခ်ိန္ နည္းပါးေနေသာေၾကာင့္ လက္မ်ားေအးခဲလာေသာအခါ ကိုယ္တြင္းမွ ထြက္လာေသာ ထြက္သက္အပူေငြ႔တို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြးေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ အပူျဖာကူးနည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ ။
ဟင္း၏အပူခ်ိန္သည္ ထြက္သက္၏အပူခ်ိန္ထက္မ်ားသည္။တနည္းအားျဖင့္ ထြက္သက္သည္ ဟင္း၏အပူခ်ိန္ထက္ ေအးသည္ ။
ထိုေၾကာင့္ ဟင္းရည္ ေအးျမေစရန္ ဟင္းရည္တြင္းရွိ ေအာင္းပူေငြ႔မ်ား အထက္သို႔ လ်င္ျမန္စြာတက္ေစရန္ ( ပူေသာေလသည္ အထက္သို႔တက္သည္ ) ထြက္သက္ေအးတို႔ျဖင့္ မႈတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ( ဟင္းရည္အပူေငြ႔ေနရာတြင္ အစားထိုးျခင္းျဖင့္ ) ေအးျမေအာင္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို နားမလည္ပဲ ေသခ်ာမေမးျမန္းပဲ ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေသာ ေတာေစာင့္နတ္ကိုသနားပါသည္ ။
တခ်ိဳ႕ေသာေျဖရွင္းခ်က္တို႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေမးခြန္းတို႔ကို တျပိဳင္တည္းေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို သူ႔အား မေျပာလိုက္ရျခင္းအတြက္သာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္ ။

=====================================================

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ရေသာ ကပၸိယ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးရွိသည္ ။
ထိုကိုယ္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရွိသ၍ တရားစာအုပ္ဖတ္ျခင္း ဒကာဒကာမတို႔ႏွင့္ တရားျပ တရားေဆြးေႏြးျခင္း တရားထိုင္ ပုတီးစိတ္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္သည္ ။
ထိုကိုယ္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ၾကည္ညိဳပါသည္ ။
တစ္ေန႔တြင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ဗဟုသုတ ရမည္ထင္၍ အဆံုးအမ နီတိ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဝယ္လာခဲ့ပါသည္ ။
စာအုပ္ကို ဖတ္ဖတ္ခ်င္းပင္
ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ ၾကံဳလွီမွသာတင့္တယ္သည္ ။
ဆိုေသာ အပိုဒ္ကို ေတြ႔ရပါသည္ ။
ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ကို ျပခ်င္လာစိတ္ေပၚလာ၍ ထိုစာေၾကာင္းေလး သြားျပမိရာ ကိုယ္ေတာ္သည္ စာေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို လွန္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ပ်က္သြားသည္ ။
ကိုယ္ေတာ္မွာ က်န္းမာေရးအနည္းငယ္ လိုက္စားေသာေၾကာင့္ ဝသည္ဟု မေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ေတာ့ဆူျဖိဳးပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ျပမိေသာ စာေၾကာင္းေလးကို ဖတ္ၿပီးသည့္ေန႔မွစ၍ ကိုယ္ေတာ္သည္ မသိမသာ အိပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့လာပါသည္ ။
အစားအေသာက္ ေလ်ာ့လာပါသည္ ။
တပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ အနည္းငယ္ပိန္ခ်ံဳးသြားပါသည္ ။
သို႔ေသာ္ တျဖည္းျဖည္း ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လာၿပီး တရားအားမထုတ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္လာပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္မရေတာ့၍ပဲလား မသိ ထိုစာအုပ္ကို မဖတ္ျဖစ္ ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္ပါေတာ့သည္ ။

=====================================================

နိဂံုး
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲဖိတ္စာ တစ္ခုရလာပါသည္။
ဟိုတယ္ၾကီးၾကီးမားမားတစ္ခုတြင္ လုပ္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာအဝတ္အစားဝတ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ ဟုေတြးေတာေနစဥ္
never judge a book by its cover ဆိုေသာ စာတန္းေလး ေခါင္းထဲ ျဖတ္ေျပးသြားပါသည္ ။
တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားၿပီး အဝတ္အစားကိစၥကိုပဲ ထပ္စဥ္းစား ေသာအခါ
clothes make the man ဆိုေသာ စကားက ေရာက္လာျပန္ပါသည္ ။
ထို ႏွစ္ခုၾကား ေခါင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးရႈပ္သြား သျဖင့္ ခပ္လတ္လတ္ အဝတ္အစား တစ္စံုကို ဝတ္ဆင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္ ။
ကားေပၚတြင္ ေရာက္တက္ရာရာစဥ္းစားရင္း ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲသို႕ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာျပန္သည္ ။
a silent man is a wise one ဆိုတာဝင္လာသည္ ။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ
a man without words is a man without thoughts ဆိုတာကပါ ကပ္ပါလာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါဘယ္လိုေနရပါ့မလဲ ဆိုၿပီး
ေခၽြးျပန္လာတာနဲ႔ အိမ္ျပန္၍ပဲ အိပ္လိုက္ပါသည္ ။

မထခ်င္ ထခ်င္ မနက္ခင္း
မဝတ္ခ်င္ ဝတ္ခ်င္ uniform
မစားခ်င္ စားခ်င္ chicken rice
မစီးခ်င္ စီးခ်င္ MRT
မေသာက္ခ်င္ ေသာက္ခ်င္ coke
မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ respect
မဆဲခ်င္ ဆဲခ်င္ အသံုးအႏႈန္း
မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ assignments
မ hang ခ်င္ hang ခ်င္ ငါ့ laptop
မသြားခ်င္ သြားခ်င္ library
မၾကားခ်င္ ၾကားခ်င္ အတင္းစကား
မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ so sorry
မစစ္ခ်င္ စစ္ခ်င္ bank account
မဆက္ခ်င္ ဆက္ခ်င္ over sea
မဖတ္ခ်င္ ဖတ္ခ်င္ self improvement
မရြတ္ခ်င္ ရြတ္ခ်င္ ဘုရားစာ ေတြၾကားမွာ
( စကားမစပ္ဗ်ာ )
ခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္ခ်င္နဲ႔
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကို
ထပ္တလဲလဲ မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ
ခ်စ္ေနပါတယ္ လို႔

အစ္မေရ
ဖုန္းနံပါတ္ 90608051 နဲ႔
မနက္ 8 : 02 မွာထေတာ့
ဟိုင္းေဝးလမ္းမွာ ကားေတြတစ္နာရီ မိုင္ 80 နဲ႔ ေမာင္းေနၾကတယ္
တိုက္နံပါတ္ 180 D ေအာက္မွာ
coke တစ္ဗူး ျပား 80 ဆိုတာနဲ႔
carpark no. 380 + 3 မွာ ပါးစပ္ထဲ သြန္ခ်ေနရင္း
အရဟံ အခါ 803¼ ရြတ္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ 80 ထိက်သြားတယ္
လာမယ့္ 2080 ခုႏွစ္မွာ
ျမန္မာ့အလင္း ေဆးေရာင္စံု အရြက္ 80 နဲ႔ထြက္မယ္တဲ့
ေကာလဟာလ လားလို႔ channel 81 - ၁ ကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကာလသားေတြ 801 ေပါက္ရိုက္ေနၾကတယ္
ဒါနဲ႔ ကုလားဖန္ထိုးသလို လုပ္ၿပီး ဖဲ အခ်ပ္ 80 ခိုးလိုက္တယ္ သြားၾကားထိုးဖို႔
1800 6433267 ကို lift ပ်က္လွ်င္ ဆက္ပါက
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ 805 ကားစီးရၿပီး
laptop ဘက္ထရီ 80 % ပဲက်န္မယ္ တဲ့
အဲဒါနဲ႔ 80gsm A4 တစ္ထုပ္မွာ
အစ္မနာမည္ အလံုး 80 x 10^ - 8000 ေရးပစ္လိုက္တယ္

ကဲ... ဒါပဲ ။

ဒီေန႔ စေနေန႔ဗ် ။
ေက်ာင္းမတက္ရဘူး ။
က်ဴရွင္ပဲ တက္ရတယ္ ။
ေက်ာင္းပိတ္လို႔ က်ဴရွင္က အျပန္ေတာင္ လမ္းထဲကေကာင္ေတြနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္ ။
ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ညေန က်ဴရွင္ကဆင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြ မရွိေသးဘူးဗ် ။ ေစာေနေသးလို႔နဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲဝင္ထိုင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္မွာၿပီးေသာက္ ေနလိုက္တယ္ ။
ဟိုေကာင္ေတြဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ ။
ဟိုေကာင္ေတြ အေၾကာင္းေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ထဲကေပါင္းတာမဟုတ္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါင္းသလို ေတာ္ေတာ္ေလးခင္
ေတာ္ေတာ္ေလး တြဲျဖစ္တယ္ ။
သူတို႔နာမယ္ အတိအက် မသိေတာ့မသိဘူး ဟိုေကာင္ ဒီေကာင္နဲ႔ နာမယ္ တစ္လံုး ကိုပဲ ကို တပ္ ေခၚလိုက္ ၾကီး ထည့္ေခၚလိုက္နဲ႔ပဲေျပာတာ ။
လမ္းထဲက လူၾကီးေတြကေတာ့ ေခၚၾကတယ္ ။
ဂ်ပိုးေတြတဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပါင္းတာပဲ ။
လူလည္း ေသရင္ နံတယ္ ။
ၾကမ္းပိုးလည္း ေသရင္ နံတာပဲ ။
အတူတူပဲ ။
မဟုတ္ဘူးလား ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေကာင္းရယ္ လူဆိုးရယ္ဆိုၿပီး မခြဲပါဘူး ေပါင္းတာပဲ ။
တခ်ိဳ႕လူၾကီးေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ။
နင္ သူတို႔နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ေပါင္း နင္ပါ ဂ်ပိုးစာရင္းဝင္သြားမယ္ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ။
ပတၱျမားမွန္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ သိၾကတယ္မလား ။
အဲလိုေပါ့ဗ်ာ ။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာဗ် ။
သူတို႔ ဘာလို႔ အဲလို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာေပါ့ ။
ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုလုပ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာသိခ်င္လို႔ ေလ ။
ဟို ဆရာတာရာမင္းေဝ စာအုပ္ထဲမွာေတာင္ပါေသးတယ္
သူ႔လိုမျဖစ္ခ်င္ရင္ သူ႔ကိုေလ့လာပါ ဆိုတာေလ ။
ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းၾကီးဆိုးသြမ္းေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထင္တယ္ ။ သူမ်ားေတြဘယ္လိုထင္လဲေတာ့မသိဘူးေပါ့ေလ ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုးတဲ့ေဘာ္ဒါေတြလို မဆိုးခ်င္လို႔ အနီးကပ္ေလ့လာတာေပါ့ ။
အဲ ။ သူ႔ကို ေလ့လာရင္း သူ႔လိုျဖစ္သြားတက္သည္။ ဆိုတာေတာ့ သတိထားရတာေပါ့ဗ်ာ ။
ထားဦးေတာ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီး ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ေဘးဝိုင္း ေတြမွာ
ဘာေတြေျပာေနလဲ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။
ေဘးကပ္ရပ္ဝိုင္းက ဖေလာ္အေၾကာင္းေျပာေနၾကတာဗ် ။
လူၾကီးသံုးေယာက္ေလ ။
စကားဝိုင္းက အခုမွ အစပ်ိဳးတုန္းရွိေသးတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖေလာ္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားေတာ့ နားစြင့္ေနမိတယ္ ။
သူတို႔ေျပာတာနားေထာင္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းစိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေလး မ ၿပီး ဝိုင္းေျပာင္းထိုင္ၿပီးကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္ ။
ဟိုလူၾကီးေတြကေတာ့ သူတို႔ စကားဝိုင္းကို လာနားေထာင္တယ္ဟဲ့ ဆိုၿပီး ၿပံဳးသြားေသးတယ္ ။
မင္းနာမယ္ ဘယ္လိုေခၚလဲလို႔ေမးတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေလး ဘယ္သူပါခင္ဗ် ဆိုၿပီးေျပာ ။
ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္း ေနာက္ေတာ့ ေမဂ်ာ ေမး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖေလာ္ယူထားတာပါေျပာေတာ့ ။
ေအး ေအး ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ စကားဝိုင္းကို ျပန္ဆက္တယ္ ။
ေျပာေနၾကတာ ဂရိ ဖေလာ္ အီဂ်စ္ ဖေလာ္ အေနာက္တိုင္း ဖေလာ္ အေရွ႕တိုင္း ဖေလာ္ အလယ္တိုင္း ဖေလာ္ နဲ႔ စံုပလံုကို စိေနတာပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း တက္အားသ၍ ပါဝင္တာေပါ့ဗ်ာ ။
သူတို႔ စကားမွာေျမာၿပီး ဟိုေကာင္ေတြ ေရာက္ေနတာေတာင္ သတိမထားမိဘူး ။
ဟိုေကာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ဝိုင္းေရာက္လာ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးလာပုတ္ၿပီး ေဟ့ေကာင္ လာလကြာ လို႔ေျပာေတာ့မွ ေရာက္မွန္းသိတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတဲ့ေကာင္ေတြလည္းေတြ႔ေရာ ဟိုလူၾကီးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္ေတြ ၾကည့္လိုက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခုနက ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာဘယ္ေခ်ာင္ေျပးဖြက္လိုက္မွန္းေတာင္ မသိဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ ကို တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြ ထိုင္တဲ့ ဝိုင္းကို ကူးလာလိုက္တယ္ ။
ခဏေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာတစ္ခုကို ခုနကလူၾကီးေတြဝိုင္းဆီ လွမ္းေမးလိုက္တယ္ ။
ဦးေလးေပါ့ ဆိုခေရးတီးက အဆိပ္ေသာက္ေသတာဆို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲဟင္ လို႔ ေမးလိုက္တယ္ ။
ဟိုလူၾကီးေတြ အေျပာမပ်က္ဘူး ။
မၾကားလို႔ေနလိမ့္မယ္ ဆိုၿပီး ထပ္ခပ္က်ယ္က်ယ္ေမးေတာ့ ။
သူတို႔ သံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းကို ျခံဳၾကည့္ၿပီး ရွင္းမယ္ေဟ့ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ ရွင္းၿပီး ထြက္သြားၾကေရာ ။
သူတို႔ထြက္သြားေတာ့ သူတို႔ခ်င္းေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ့္နားကလည္း ၾကားလိုက္ေသးတယ္ ။
အလကားပါကြာ ဆန္ကုန္ေျမေလးပါ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုတုန္းဟ ဆိုၿပီး ေရေႏြးမႈတ္ေသာက္ေနလိုက္တယ္ ။
ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ စကားေတြ ဘာေတြ ခဏေျပာ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ေဘာလံုးကြင္းဖက္ကို ေလွ်ာက္လာတယ္ ။
ထံုးစံအတိုင္း ေဟးလားဝါးလားေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးပိုက္ သူတို႔ေျပာတာနားေထာင္ တခ်က္တခ်က္ ဝင္ ဝင္ ကစ္ ။
အဲလို ေလွ်ာက္လာေနတုန္း ေကာင္မေလး သံုးေယာက္ စက္ဘီးသံုးစီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန နင္းလာတာေတြ႕ရတယ္ ။
အဲဒီသံုးေယာက္ ဘယ္သူေတြဆိုတာ ဟိုးအေဝးၾကီးကတည္းက သိတယ္ဗ် ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ေနတဲ့ စာေပးဖူးတဲ့ ေကာင္မေလး ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္းထင္ပါရဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး လာေနတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြကို ျငိမ္ဖို႔ေျပာ လက္ထဲက ေဘာလံုးကို ေပး ၿပီး ဆံပင္ေလး ဘာေလးသပ္တာေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတယ္ဗ် ။
ဘာေျပာတာလဲဆိုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သြားပိုးမယ္ဆိုရင္ တဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ထက္ ရုပ္သာတဲ့လူနဲ႔ မသြားနဲ႔တဲ့ ။
သြားရင္ ရုပ္သာတဲ့ေကာင္ဆီကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုမၾကည့္ဘဲေနလိမ့္မယ္ တဲ့ ။
အခုဟာက သြား ပိုး တာေတာင္မဟုတ္ဘူး ။
လာအပိုးခံသလိုေတာင္ျဖစ္ေနေသးတယ္ ။
အဲေကာင္မေလးကလည္း အဲဒီ စကားၾကားဖူးတယ္ထင္ပါရဲ့ ။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ရြဲ ပလဲ လို႔ ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေကာင္ေတြကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ ။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ထက္ ရုပ္ သာလား မသာလား ေတာ့မသိဘူး ။
က်ဴရွင္က ျပန္လာတာဆိုေတာ့က ပို သပ္ရပ္ေနေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟဲဟဲ ငါကြ ေပါ့ ။
အနားေရာက္မွ လီေရာင္ေဂ်း လို ၿပံဳးျပလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေတြးလို႔ ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို ျမင္သြားတယ္ဗ် ။
ျမင္လည္း ျမင္လည္း ျမင္ေရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရယ္ေမာၿပီး စကားေျပာလာတာကေန ရုပ္ေတာင္တည္သြားေသး ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးျပလိုက္ပါေသးတယ္ ။
သူကေတာ့ တည္တည္ပဲ ။
နဲနဲေတာင္မာသြားေသးသလိုပဲ ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ခပ္တိုးတိုးေလး လွမ္းေမးတယ္ သူ႔ကို ။
ဟိုေကာင္လား နင့္ကို စာေပးတယ္ဆိုတာ တဲ့ ။
ေကာင္မေလး ျပန္ေျဖေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ နဲနဲေတာင္ေရာက္ေနၿပီ ။
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ့္နားကလည္း ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ေသးတယ္ ။
အလကားပါဟာ ဒီလိုေကာင္ကိုလား တဲ့ ။

========================================================
In the kingdom of blind
the one-eyed man is king
အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္

[ သို႔ေသာ္္ ႏူနာေရာဂါသည္ ကူးစက္တက္၏ ]
========================================================

ေက်ာင္းက ထမင္းစားခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ မစားခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ထြက္စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
ေက်ာင္းျပင္ေရာက္ေတာ့မွ မနက္က ဟိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုလည္း ထပ္မသြားခ်င္တာနဲ႔ လွည္းတန္းဘက္ သြားစားမယ္ အျပန္ေက်ာင္း မွီရင္လည္း မွီ မမွီရင္လည္း မတက္ေတာ့ဘူးကြာ ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
အရမ္းၾကီးမဆာေသးတာနဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲေလွ်ာက္လာေနတုန္း ေနာက္က ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ေလာက္ ရုတ္စုရုတ္စုနဲ႔ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္ ။
ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ ။
ေတြ႕ရင္ေတြ႕တယ္လို႔မွတ္ ဆိုၿပီး ေတြ႕တယ္ ေတြ႕တယ္ လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲက ရြတ္ေနမိေသး ။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔ လမ္းခ်ိဳး ၾကား ေကြ႔သြားၾကေရာ ။
ကိုယ္လည္း ကိုယ့္လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ ။
သူတို႔ ခ်ိဳးေကြ႕သြားတဲ့ လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တယ္ ။
လူအုပ္ေလး တစ္အုပ္ဗ် ။
ဘာေတြစိတ္ဝင္စားေနမွန္းမသိဘူး ။ ၾကည့္ေနၾကတာ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားၾကည့္ရေကာင္းမလား ဆက္သြားရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္း ။
ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေဘာလံုးပိုက္ၿပီး ဟိုမွာ ဟိုမွာဆိုၿပီး လူအုပ္နားသြားကပ္ၾကည့္ၾကတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္စိတ္က ၿမိဳသိပ္မရေတာ့တာနဲ႔ သြားၾကည့္မိတယ္ဆိုပါေတာ့ ။
မျမင္ရခင္မွာပဲ အသံေတြၾကားလာရတယ္ ။
ရန္ျဖစ္ေနၾကတာပဲ ။
လူအုပ္ၾကီးကလည္း ဝင္မျဖန္ပဲ ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ဗ်ာ ။ အံ့ပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ျဖစ္တာတခါမွ ရပ္ မၾကည့္ဖူးတာ ရယ္ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ စပ္စုခ်င္တာရယ္နဲ႔ ဝင္ရပ္ၾကည့္မိတယ္ ။
တကယ္ထိုးၾကတာလား အျဖစ္ပဲထိုးေနၾကတာလားေတာ့မသိဘူး ။
ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ။
ဘတျပန္က်ားတျပန္ပဲ ။
ထံုးစံအတိုင္း ဆဲသံဆိုသံေတြကလည္း စံုလို႔ ။
ဘာကိစၥျဖစ္တာလဲ ေဘးကလူကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ သူလည္း သူ႔အာရံုနဲ႔သူဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာကို မၾကားဘူး ။
ရပ္ၾကည့္ၿပီးခဏေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ ။
ေနာက္က လူတစ္အုပ္ ေျပးလာတဲ့ေျခသံၾကားလာရတယ္ ။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလားလား ေက်ာင္းဆရာေတြ ဟိတ္ေကာင္ေတြမေျပးနဲ႔ ဆိုၿပီး ေအာ္ေျပးလာတယ္ ။
လူအုပ္လည္း အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္သြားတယ္ ။
ရန္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း အိတ္ေကာက္ၿပီး ေျပးတဲ့လူေျပး အိတ္မေကာက္ပဲ ေျပးတဲ့လူေျပးနဲ႔ ။
မလြတ္ပါဘူး တစ္ေယာက္မွ ။
ဆရာေတြက လမ္းကို ႏွစ္ဖက္ပိတ္ဖမ္းၾကတာေလ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပြဲၿပီးသြားလို႔ ထမင္းသြားစားမယ္ဆိုၿပီး လွည့္အျပန္ ေျဖာင္းခနဲ ဇက္ပိုးအုပ္ခံလိုက္ရတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ လည္ဂုတ္ကို ကိုင္ၿပီး မင္းတို႔ တယ္သတၱိရွိေနၾကပါလား ။
ေက်ာင္းခ်ိန္မွာေတာင္ ရန္ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး ကိုယ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲရမ္းခံရတယ္ ။
တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီဆိုၿပီး ဘယ္ဆရာလဲ လို႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဖင္ေတာင္ ၾကိမ္းခနဲျဖစ္သြားတယ္ ။
အတန္းပိုင္ဆရာေလ ။
ေလာေလာလတ္လတ္ေလးတင္ ေဆာ္ပေလာ္ခံထားရတာ ။
ဒုတိယပၼိေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္တာနဲ႔ ရွင္းျပမယ္လို႔ စကားစတုန္းရွိေသးတယ္ ။
ဘယ္သူေတြပါေသးလဲ ဘာညာ ဆိုၿပီးေမးခြန္းေတြလိွမ့္ေမးတယ္ ျပန္ေျဖမယ္လုပ္တုန္း ေျပာစရာရွိတာ ရံုးခန္းေရာက္မွေျပာတဲ့ ။ ( နင္ေတာင္နင္တယ္ )

အဲဒီေန႔ကေတာ္ေတာ္ကို ကံဆိုးတဲ့ေန႔ပါ ။
ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးရွင္းယူရတယ္ ။
ေက်ာင္းသားေတြရန္ျဖစ္တာကို ရပ္ၾကည့္တဲ့သူေတြထဲမွာေက်ာင္းဝတ္စံုနဲ႔ သူဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုး ။
ေနာက္ေတာ့မွ ရန္ျဖစ္တဲ့လူေတြကပဲ ကၽြန္ေတာ္မပါ ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိပါဘူး ဆိုၿပီး ဘူးသံုးလံုးနဲ႔ အာမခံေပးလိုက္လို႔ ရံုးခန္းကထြက္လို႔ရတယ္ ။
အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာက တုတ္ၾကီးေထာက္ၿပီး stage ေပၚမွာ ။ (ဘယ္တုန္းက ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းရသြားလဲမသိဘူး)
လူကိုေတာ့သိပ္မေၾကာက္ပါဘူး ။
တုတ္ေတာ့ေၾကာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မပါတဲ႔ေၾကာင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ သံေတာ္ဦးသြားတင္ရတယ္ ။
အဲဒါကိုေတာင္ လြယ္အိတ္ေပးစမ္းဆိုၿပီး အိတ္ကို ဘာေတြမ်ား ေက်ာင္းနဲ႔မအပ္စပ္တာပါလာမလဲလို႔စစ္ေသးတယ္ ။ ( ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွေကာင္းေကာင္းမရိုက္ရရင္ မိန္းမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ပါေစလို႔မ်ား က်ိန္ထားလို႔လားမသိဘူး ရိုက္ေပါက္ ရွာတာထင္ပါရဲ့ )
အိတ္ထဲမွာ မီးျခစ္ပါလာလို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလား ဘာလား ညာလား ဆိုၿပီးၿပီး တုတ္ကို ရြယ္ေမး ေမးတယ္ ။
လက္တေလာၾကံဳရမယ့္ ငရဲကို ေနာက္ဘဝမွၾကံဳရမယ့္ငရဲထက္ ေၾကာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဘုရားသြားစရာရွိလို႔ပါဆိုၿပီး လိမ္လိုက္ရတယ္ ။
ဒါေတာင္ ဟုတ္လို႔လား ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး အကဲခတ္သလို နဲ႔ ထပ္ေမးတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မရယ္ခ်င္ေအာင္ လွ်ာကို မနဲကိုက္ထားၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္ ။
အဲေတာ့မွာ သြားထိုင္ေတာ့ သြား တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲေတာ့မွ ဟင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္ ။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လိမ္ရာမေရာက္ေအာင္ ေရႊတိဂံုဘုရားသြားျဖစ္လိုက္တယ္ ။
အေရွ႕ဘက္မုဂ္က ထမင္းဆိုင္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ် ။

========================================================
he who does not mix with the crowd knows nothing.
လူစုလူေဝးႏွင့္မေရာေႏွာသူသည္ ဘာကိုမွ် မသိေခ် ။ (စပိန္စကားပံု)

[ “တခါတရံ မစပ္စုျခင္းသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကယ္တင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။” ]
========================================================

ေလာဘအေရခံြၿခံဳတဲ့လူေတြေၾကာင့္
December လည္း ႏွင္းမက်ပဲေအးတတ္ၿပီ ။

လူလုပ္ အျပင္အဆင္မ်ားနဲ႔
christmas ကို အသက္သြင္းၾကတယ္ ။

မီးဆိုင္းမီးခတ္ေတြက မင္းတို႔ႏွလံုးသားကို
အမွန္တကယ္ လင္းလက္ေစမွာလား ။

ဘုရားကို ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႔ေမ့ခ်င္ေမ့မယ္
carol ထြက္အလႉခံဖို႔ ေမ့တက္က်ရဲ့လား ။

christmas ေရာက္မွ ေျခအိတ္ရွာသူေတြအတြက္
သၾကားလံုးတစ္လံုးေတာင္ ငါ မသဒၵါဘူး ။

discount အၿပိဳင္ခ်တာသြားဝယ္ဖို႔
ႏွင္းလူရုပ္ေတာင္ မလုပ္အားေတာ့ဘူးတဲ့ ။

christmas ကိုေပ်ာ္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားတက္က်ရင္
သခင္ ဒီလူေတြအတြက္ ဆင္းလာဖို႔မေကာင္းဘူး ။

ပကာသန မပါတဲ့ပြဲေတာ္
တဖန္ငါ ႏႊဲေပ်ာ္ခ်င္ရဲ့။

hopeless (23 dec 08)

ေက်ာင္းခ်ိန္ ေစာေသးတာနဲ႔ ေက်ာင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခ်ိဳဆိမ့္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ဦးမွဆိုၿပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ေရာ။
ထိုင္လွ်င္ထိုင္ခ်င္းပဲ စားပြဲထိုးက
“အစ္ကို ဘာေသာက္”
“ခ်ိဳဆိမ့္ ရွယ္”
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က စားပြဲကို ဝတ္ေၾကတန္းေၾက သုတ္ေပးၿပီး ခ်ိဳဆိမ့္ဝမ္း ရွယ္ လို႔ေအာ္ၿပီးထြက္သြားတယ္ ။
( အစက ေျခာက္ေနတဲ့ စားပြဲက သူ႔ စိုစိစိအဝတ္ညစ္ညစ္ၾကီးနဲ႔သုတ္လိုက္မွ သစ္သားေဆြးနံ ေထာင္းခနဲ ထြက္လာတယ္ ။ )
ဒီဆိုင္မွာ ရယ္ဂူလာ ေသာက္ေနက် မဟုတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းေစာခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ ဆာ ခ်ိန္တိုင္း လိုလို ေသာက္ျဖစ္တယ္ ။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ခုနက စားပြဲထိုးက လက္ဖက္ရည္လာခ်ေပးတယ္ ။
လက္ဖက္ရည္ကို ေမႊ ။ ဇြန္းကို ခ် ။
တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ အေငြ႕ေတြကို မမႈတ္ခင္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ေတ့ၿပီး ရူၾကည့္ေသးတယ္ ။
(ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ႔ဆီက ကူးလာမွန္းမသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ အစာမစားခင္ အနံ အရင္ ခံၾကည့္တာ)
ေနာက္ေတာ့ နဲနဲမႈတ္ၿပီး တစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္ ။
နဲနဲပံုမမွန္ဘူး ။ မေသခ်ာတာနဲ႔ နဲနဲထပ္ ေသာက္ၾကည့္ ။
ခ်ိဳတာမွ ခါးတဲ့ဘက္ေတာင္ေရာက္ ေနသလိုပဲ ။
အဲဒါနဲ႔ စားပြဲထိုးကို လွမ္းၿပီး
“ကၽြန္ေတာ္မွာတာ ေက်ာက္ပေဒါင္းဟုတ္ဘူးဗ်”
အဲေတာ့ အေဖ်ာ္ဆရာက မ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ၿပီး
“ငါေဖ်ာ္တာလည္း ေက်ာက္ပေဒါင္းမဟုတ္ပါဘူးကြ” လို႔ဝင္ေျပာတယ္ ။
“ေက်ာက္ပေဒါင္းမဟုတ္ရင္ လာေသာက္ၾကည့္ဦး ဒီမွာ တစ္ခြက္ေသာက္တာနဲ႔ ဆီးခ်ိဳျဖစ္ေလာက္တယ္”
အဲဒီေတာ့မွ စားပြဲထိုးက
“ဟိုဟာ အစ္ကို ဆိုင္ရွင္က ႏို႔ဆီေျပာင္းသံုးတယ္ ဒီေန႔ကစၿပီး။ အရင္ႏို႔ဆီမဟုတ္ေတာ့ အေဖ်ာ္ဆရာ နဲနဲ အခ်ိန္အဆ လြဲသြားတာနဲ႔ တူတယ္” လို႔ ဝင္ေျဖတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အက်ရည္ နဲနဲထပ္ထည့္ခိုင္းလိုက္တယ္ ။
အေျဖာ္ဆရာက အဲဒါကို မထည့္ခ်င္ ထည့္ခ်င္နဲ႔ စားပြဲထိုးကို ေျပာသလို
“မင္းတို႔စားပြဲထိုးေတြ မေန႔တစ္ေန႔က မွ လက္ဖက္ရည္စေသာက္ၿပီးမ်ား အခ်ိန္အဆလိုတယ္ေလးဘာေလးနဲ႔ ခ်စ္ႏိုင္ ေနာ္ ေဖ်ာ္စားလာတာ ဒီမွာၾကည့္ အံတိုေနၿပီ” ဘာညာဆိုၿပီး မၾကားတၾကား ကိုယ္ရည္ေသြးေရာ ။
လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္စားတာနဲ႔ အံတိုတာ ဘာမွေတာ့မသက္ဆိုင္ သူ႔အံတုိတာ သြားပိုးစားလို႔ တိုတာေပါ့ လို႔ေျပာခ်င္လာေပမယ့္ ေစာေစာစီးစီး ရန္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ လက္ဖက္ရည္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလးေသာက္ၿပီး ေက်ာင္းဘက္ဆီ ထြက္လာလိုက္တယ္ ။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုးအခ်ိန္မွာပဲ ျပႆနာက တက္ၿပီ ။
အတန္းပိုင္ဆရာက “မေန႔ က တြက္ခိုင္းလိုက္တဲ့ အိမ္စာေတြ စားပြဲေပၚလာထပ္ မၿပီးေသးတဲ့လူေတြ မတ္တပ္ရပ္”
အတန္းပိုင္ဆရာက အရိုက္ၾကမ္းတဲ့လို႔ေက်ာင္းသားတိုင္း သူ႔စာဆို ၿပီးေအာင္လုပ္ၾကတယ္ ။
ေက်ာင္းမွာဆို သူက ရိုက္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ၾကီးတယ္ ။
တျခားအခန္းက အျပစ္ၾကီးၾကီးေတြလုပ္တဲ့လူေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာကို ငွားၿပီး ရိုက္ခိုင္းတာေတြေတာင္ရွိတယ္ ။ အဲေလာက္ထိ ။
အဲေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္း သူ႔စာဆိုၿပီးေအာင္လုပ္ၾကတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းၿပီးေအာင္လုပ္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ က်မွ သူ႔အိမ္စာ စာအုပ္ကို ညကတြက္ၿပီး လြယ္အိတ္ထဲ ျပန္မထည့္မိဘူး ။
အိမ္မွာေမ့က်န္ခဲ့တယ္ေျပာလည္း ယံုမွာမဟုတ္ဘူးေလ ။
လိမ္တယ္ ဆိုၿပီးေတာင္ ပိုေဆာ္ခ်င္ေဆာ္ဦးမွာ ။
မတတ္ႏိုင္ဘူး မၿပီးေသးဘူးေျပာၿပီးပဲ အရိုက္ခံရေတာ့မွာေပါ့ ။
မနာေအာင္ ဖင္ကို ေတာင္ၾကိဳပြတ္ထားမိေသးတယ္ ။
တစ္တန္းလံုး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲမတ္တပ္ရပ္ေနတာ ။
ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး စာအုပ္ထပ္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ၿပီး မွ ဆရာက stage ေပၚက
“မင္းက ဘာလို႔မလုပ္လာတာလဲ” လို႔လွမ္းေမးတယ္ ။
“ဗ်ာ ဟိုဟာေလ ေမ့သြားလို႔ ”
“ေအး ေမ့သြားရင္ တံခါးနားက တုတ္သြားယူလာခဲ့” ဆိုၿပီး ဆရာပုဆိုးကို တိုတုိျပင္ဝတ္တယ္ ။
ပုဆိုးေတာင္ျပင္ဝတ္တယ္ဆိုေတာ့ ေစ်းဦးေပါက္မို႔ အဆစ္ပါေပးခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေၾကာင့္ အာေခါင္ေတာင္ ေျခာက္လာတယ္ ။
မတတ္ႏိုင္ လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႔ေပါ့ ဆိုၿပီး တုတ္ကို ယူ stage ေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုဆိုးျပင္ဝတ္လိုက္တယ္ ။
အတန္းပိုင္ဆရာက ရိုက္ရင္ ၾကိမ္လံုးနဲ႔ မရိုက္တတ္ သစ္သားျပားနဲ႔ပဲရိုက္တတ္တယ္ ။
“မေန႔က တြက္ခိုင္းလိုက္တာ ဘယ္ႏွပုဒ္လဲ”
တစ္ခန္းလံုးတိတ္ေနတယ္။
“ရွစ္ပုဒ္ပါ”(ရွစ္ကို english သံမပါေအာင္ ထိန္းေျပာရသည္။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ ဆဲပါတယ္ဆိုၿပီး ပိုအျပစ္ၾကီးေနမွာေလ)
“ဒါဆို ဘယ္ႏွခ်က္လဲ”
“ရွစ္ခ်က္”
“မတ္မတ္ရပ္” ဆိုၿပီး သူ႔အက်ီ ၤလက္ကိုပင့္ၿပီး
ေျဖာင္း တစ္ခ်က္
ခ်က္ေကာင္းကိုထိတယ္။ ( ခ်က္ေကာင္းဆိုသည္မွာ တင္ပါး ႏွစ္ဖက္လံုးကို ထိျခင္းကို ဆိုလိုသည္ )ကၽြန္ေတာ္လည္း နာတာနဲ႔ ကိုယ္ကို နဲနဲ မသိမသာေလး ေစာင္းလိုက္တယ္ ။
ႏွစ္ဖက္လံုး နာမွာထက္စာရင္ တစ္ဖက္ထဲနာမွာက ပိုသက္သာတယ္မလား ။
ေျဖာင္း
ခုနကေလာက္မဟုတ္ေပမယ့္ ႏွစ္ဖက္လံုးထိေနတုန္းပဲ ။
ေနာက္ထပ္ကိုယ္ကို နဲနဲေလး ထပ္ေစာင္း ဆရာကေတာ့မရိပ္မိ
ေျဗာင္း
လက္ဆျပင္းသြားလို႔ ျမည္သြားတဲ့အသံမဟုတ္ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေစာင္းတာ နဲနဲလြန္သြားလို႔ တင္ပါးဆံုရိုးနဲ႔ ထုတ္နဲ႔ ထိၿပီး က်ိဳးသြားတဲ့ အသံျဖစ္ပါတယ္ ။
အတန္းသားေတြ အို ခနဲ ဟင္ ခနဲ ျဖစ္သူကျဖစ္ ခစ္ ခနဲ ခြိ ခနဲ ရယ္သူကရယ္နဲ႔ ျဖစ္သြားၾကတယ္ ။
ဆရာကလည္း သူ႔လက္ဆမ်ားျပင္းလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းၾကည့္ ၾကည့္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ကတုတ္က်ိဳးေအာင္ရုိက္မလို႔ နာေနတဲ့ အနာမ်ိဳးေလာက္မဟုတ္ေတာ့ က်ိဳးသြားတဲ့တုတ္နဲ႔ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အပုဒ္ေရကို ရိုက္ဖို႔ ေကာက္တယ္ ။
၂ ေပခြဲေလာက္ပဲရွိတဲ့တုတ္က ထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားတာဆိုေတာ့ ဘယ္အပိုင္း ကမွ ေကာင္းေကာင္းရိုက္လို႔မရျဖစ္ေနတယ္ ။
ဆရာ့မွာလည္း တုတ္ စပယ္ယာက မရွိေတာ့ ေစ်းဦးေပါက္ အတန္ၾကီးမအမ္းႏိုင္လို႔ မဝယ္သြားခံရတဲ့ ေစ်းသည္လို ျဖစ္သြားတယ္ ။
လက္နဲ႔ ရိုက္ဖို႔ကလည္း newton law ကိုသိထားလို႔ မရိုက္ဘူး ။ လံုးဝ ။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာလည္း စိတ္ေလ်ာ့လိုက္တဲ့ပံုစံ နဲ႔
“မင္းကံေကာင္းသြားတယ္။ သြားထိုင္ေတာ့” ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆရာ
“ငါ ရိုက္စားလာတာ အံတိုေနၿပီ တခါမွ တုတ္မက်ိဳးဖူးပါဘူး” လို႔ ေျပာမလားလို႔ ေစာင့္ၿပီး ျပံဳးမိေသးတယ္ ။

========================================================
a bad workman blames his tools.
အကမတတ္ေတာ့ ဖ်ာအျပစ္တင္သည္။

[ အပ္ခ်ဳပ္သည္ ေတာ္ပါေသာ္လည္း အပ္က်ိဳးျဖင့္ေတာ့ မခ်ဳပ္ႏိုင္ေခ် ။ ]
========================================================

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာသူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ရွိတယ္ ။
သူတို႕ေတြကို ေက်ာ္ေဇယ်ာဟိန္း ။ ေကာင္းျမတ္သူ နဲဲ႔ ေဝယံထက္ေအာင္ လို႔ေခၚသတဲ့။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ ။
ေျပာမနာဆိုမနာေတြေပါ႔ ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
နာမည္က ေက်ာ္ေဇယ်ာဟိန္းတဲ့ ။
လူပံုကရႈတည္တည္နဲ႔ အရမ္းရယ္ရတဲ့ေကာင္ ။
သူ႔ မွာ သူ အရမ္းခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူ႔ေျပာပံုအရေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကခ်စ္တာတဲ့ေလ ။
စကားတစ္ခြန္းမွာ အဲဒီေကာင္မေလး နာမည္တစ္လံုး မပါရင္မၿပီးဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္ေတြ အပို႕ေကာင္းလို႕ အဲေကာင္နဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ျဖစ္သြားၾကတယ္ ။
ျဖစ္သြားေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ။ အူျမဴးေနတာမ်ား ပါးစပ္ နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေနလားေတာင္မွတ္ရ ။
ဒီလိုနဲ႔ေနလာလိုက္တာတစ္ရက္လည္းေရာက္ေရာ ေက်ာ္ေဇယ်ာဟိန္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္ ။
ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္နဲ႔ ။
ဟိုေကာင္ေတြတြဲလို႔ ။
နဲနဲေသာက္လာတယ္ ။
ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ငိုပါေလေရာ ။
ဘယ္လိုမွလည္းေမးလို႔မရဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ငိုခ်င္တာထင္ပါရဲ့ ငိုပါေစေလဆိုၿပီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ အသံထြက္လာတယ္ ။
ငါ အိျမတ္မြန္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ တဲ့ ။
အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားတဲ့တစ္ေန႔ေရာက္ရင္ ငါ ရယ္ အိ ရယ္ ကန္ေဘာင္မွာထိုင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ဝၾကီးၾကည့္ၿပီး ငါ့ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ ဖြင့္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္ ။
ျပည္ေထာင္စုဥယ်ာဥ္ထဲက အိမ္ေတြမွာ တူတူပုန္းတိုင္းကစားခ်င္တယ္။
သူစိတ္ေကာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးကိုၾကည့္ၿပီး ႏွာဖူးေလးကို ေတာက္ ခ်င္ခဲ့တယ္ ေဟ့ေကာင္ တဲ့ ။
ၿပီးေတာ့ အသံခဏေပ်ာက္သြားတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကိုလား နံရံကိုလားမသိဘူး ဝုန္း ဆိုၿပီး ေကာက္ထိုးတယ္ ။
ဒါဘာလဲ ဒါဘာလဲ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးကို သူကုတ္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လွမ္းဆြဲရတာေပါ့ ။
အလင္းဆိုတာဘာလဲ ေဟ့ေကာင္ တဲ့ ။
ငါ အိ ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔မသိပါဘူးကြာ ။
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ေနရက္နဲ႔ အကူလိုေနတဲ့ ငါ့ဘဝ ဘယ္လိုလုပ္ အိ ရဲ့ အားကိုးအားထား ျဖစ္ခြင့္ရမွာလဲ ။
ေခါင္းကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ထားၿပီး ဘာလဲဗ်ာ ဘာလဲ ဘယ္လိုလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ ။
ငရဲဆိုတာ ဒါလား ။
ကံဆိုတာ စက္ဝိုင္းဆုိ ဘယ္မွာလည္း ငါ့ တက္ ေန က ဘယ္ေတာ့လင္းမွာလဲ ။
ဘာညာဆိုၿပီးေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေပါက္ကြဲတယ္ ။
အင္းေလ ငိုခ်င္းခ်ခ်င္လည္း ခ်ေကာင္းပါတယ္ ။
သူက ေမြးရာပါ ၾကက္ျမက္သင့္ေရာဂါျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ေလ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ငိုကြာ စိတ္ၾကိဳက္ငို ဆိုၿပီး ပုခံုးပုတ္ေပးဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေတြ႕က်ေတာ့ ဘယ္လိုလဲဆိုၿပီးေတာက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုေက်ာ္က ၿပံဳးၿပီး ေအးေဆးပါကြာ ။
ငါ အိ ကိုခ်စ္တာ မင္းတို႔နားမလည္လည္း အိ နားလည္တယ္ ။
မင္းတို႔မသိလည္း အိ သိတယ္ ။
အဲေလာက္ဆို ရၿပီ ။
လူသိရွင္ၾကားခ်စ္ျပေနရေအာင္ ငါကရပ္သိရြာသိေကာင္လည္းမဟုတ္ အခ်စ္မင္းသားၾကီးလည္းမဟုတ္ ။
မလိုပါဘူးကြာ တဲ့ ။
တူတူပုန္းတိုင္းမကစားႏိုင္ရင္ေတာင္ ေျခနင္းေလွေတာ့အတူတူနင္းႏိုင္ပါေသးတယ္ကြာ။
ဟက္ ဟက္ ။
ကံကိုကဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့ ။
ဒီမွာ ဒီလို လာေတြ႔တာကိုတင္ ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ တဲ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ် ။
သူ႔နာမည္က ေကာင္းျမတ္သူတဲ့ ။
သူကေက်ာင္းမွာ fighter ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔အရွိန္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာေအးေဆးေပါ့ဗ်ာ ။
သူမွာ သူအရမ္းခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
သူ႔ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ၿပီး ရွမ္းတရုတ္မေလးေလ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ သိပ္မကူလိုက္ရပါဘူး ။
ဟိုကလည္း ပါခ်င္ခ်င္ထင္ပါရဲ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္ ။
သူတို႔ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ အဲဒီေကာင္းျမတ္သူဆိုတဲ့ေကာင္ကို ဖမ္းလို႔ကိုမမိေတာ့ဘူး ။
သြားရွာၾကည့္ တိရိစာၦန္ရံုေရာက္ေနျပန္ၿပီ ။
သြားရွာၾကည့္ ကန္ေတာ္ၾကီးေရာက္ေနျပန္ၿပီ ။
အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့ ။
အဲလိုနဲ႔ေနလာလိုက္တာတစ္ရက္လည္းေရာက္ေရာ ေကာင္းျမတ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္ ။
ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္နဲ႔ ။
ဟိုေကာင္ေတြက ဆြဲလို႔ ။
နဲနဲေသာက္လာတယ္ ။
ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ ဝုန္း ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က စားပြဲၾကီးကို ဆြဲလွန္တယ္ ။
လန္ေတာ့မလန္သြားပါဘူး ။
ၿပီးေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နားသြားၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္ ။
ခဏၾကာေတာ့ ရႈိက္သံသိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားလာရတယ္ ။
ငါ ရွမ္းေလးကို အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ ။
ငါ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးကဘာလဲသိလား တဲ့ ။
ငါ ေလ ရွမ္းေလးလက္ကိုတြဲၿပီးခေရပင္လမ္းမွာ ခေရပန္းေကာက္ခ်င္တယ္ ။
ေျမနီကုန္းက သူ႔က်ဴရွင္မွာ ညေနတိုင္ စက္ဘီးနဲ႔သြားၾကိဳခ်င္တယ္ ။
မိုးရြာၿပီးစ ေျမနီလမ္းမွာ အတင္းဖက္နမ္းၿပီး ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ တဲ့ ။
ဒါေပမယ့္ကြာ ။ ။ ။
အသံေတြတိမ္ဝင္သြားလို႔ ေသခ်ာမၾကားျဖစ္ဘူး ။
ေသမယ့္ေသလည္း အကုန္ေသပါလားကြာ ။
အရင္ဘဝက သတၱဝါေတြကို မေသမရွင္လုပ္မိခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလား ေကာင္းသန္႔ရယ္ ။
ငါ့ကို ေျပာပါကြာ ငါ့ကို ေျပာပါ ဆိုၿပီး သူ႕ေပါင္ကို ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္း ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္ၾကည့္ဖို႔အင္အားမရွိေတာ့တာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းကိုက္ေနမိခဲ့တယ္ ။
ေကာင္းျမတ္သူက ေမြးရာပါ ေအာက္ပိုင္းမသန္ခဲ့တဲ့ wheel chair သမားေလ ။
မင္းစိတ္ၾကိဳက္သူကို စိတ္ၾကိဳက္သာ အားရေအာင္ အျပစ္တင္ေပေတာ့ ေကာင္းျမတ္သူေရ ။

ေနာက္တစ္ေန႔ေတြ႔ ေနသာရဲ့လားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ။
ကိုယ္ေတာ္က မ်က္ခံုးေလးပင့္ၿပီး သူ႔ပုခံုးေပၚက ရွမ္းမေလးရဲ့ လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး ဒီမွာေလ ငါသီထားတဲ့ ခေရပန္းေတြ ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးေခါင္းကိုညႊန္ျပတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ရွမ္းေလး ကိုယ့္ကိုတကယ္တင္နင္းႏိုင္တယ္ေနာ္ မေတာ္လို႕လဲက်ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။
ဘာညာဆိုၿပီး ထြက္သြားက်တယ္ ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အေလးလွမ္းျပဳျပေလရဲ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ် ။
သူ႔နာမည္က ေဝယံထက္ေအာင္တဲ့ ။
အဲေကာင္ကေတာ့ နဲနဲ ေပ်ာ့စိေပ်ာ့စိ ။
လူဗလံေလး ။
ထစ္ခနဲရွိ မ်က္ရည္က ပြက္ခနဲပဲ ။
သူ႔မွာလည္း သူအရမ္းခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလး ရွိတယ္ ။
သူက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ဘာမွမသိလိုက္ရဘူး သူ႔ဖာသူ ဆြတ္ယူသြားတာ ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကမွ ခ်စ္လိုက္တာ တုန္လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ တစ္ေယာက္ထဲေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ကို မရွိဘူး ။
လည္ထားတဲ့ေနရာေတြလည္း ဟုိနားသြားလည္း ေဝယံ + ၾကာညိဳသင္း ။
ဒီနားသြားလည္း ေဝယံ + ၾကာညိဳသင္း ။
တစ္သက္မခြဲေၾကး ထာဝရခ်စ္မယ္ ဘာညာနဲ႔ ။
နဲတာမဟုတ္ဘူး ။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာတစ္ရက္လည္းေရာက္ေရာ ေဝယံထက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္ ။
ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္နဲ႔ ။
ဟိုေကာင္ေတြက ေဖးလို႔ ။
နဲနဲေသာက္လာတယ္ ။
ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ ခါးၾကားက red label ပုလင္းကို ထုတ္ ခြက္ထဲထည့္ ဂြပ္ခနဲ ေသာက္ခ် ။
ျငိမ္ၿပီးထိုင္ေန ။
အဲလို ၃ ၄ ေခါက္ေလာက္လုပ္ၿပီး ေတာ့ တယ္လီဖုန္းဆိုတာဘာလဲဟင္ တဲ့ ။
ႏွစ္ကိုယ္ၾကားစကားဆိုတာေကာ ဘယ္လိုလဲ တဲ့ ။
တျခားလူေတြ ေကာင္မေလးအေဆာင္ေတြေရွ႕သြားၿပီး သီခ်င္းဆိုေနက်တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဘာလုပ္ေနခဲ့ရလဲ မင္းတို႔ေတြသိၾကလား ။
ငါ့ ေကာင္မေလးကို တျခားေကာင္ေတြ ေၾကာင္ေနရင္ေတာင္ ဝင္မျဖဲႏိုင္တဲ့ေကာင္ ။
ငါ့ ေကာင္မေလး အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမွာ အိပ္ယာဝင္သီခ်င္း ဖုန္းထဲက သီက်ဴးခြင့္မရွိတဲ့ေကာင္ ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားေတြ သီကံုးၿပီး ပါးစပ္အရသာခံခြင့္မရွိတဲ့အေကာင္ ဘာညာဆိုၿပီး ေျပာတယ္ ။
ုဘုရားသခင္ လူေတြအေပၚေမတၱာထားတယ္ဆို ဘယ္မွာလဲ ။
ဝဋ္ခံေနရတာဆိုရင္လည္း ေနာက္ဘဝမွ ၁ဝဆ ၁၅ဆ ေပါင္းခံဝံ့တယ္ကြာ ။
ဒီဘဝမွာေတာ့ ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးၾကပါဗ်ာ ။
ေပးၾကပါ ။
ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့ကို ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးၾကပါ လို႔ေအာ္တယ္ ။
သူရင္ဖြင့္တာကမွ ေခါင္းကိုမူးေရာ မနည္းလိုက္ၾကည့္ရတယ္ ။
အင္းဗ်ာ သူက ေမြးရာပါ ဆြ႕ံအေနတဲ့ေကာင္ေလ ။
စိတ္ထဲမွာေတာင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္ဗ် ။
ဒီေဂ်ာ္ကယ္က ဒီတစ္ခါ မ်က္ရည္မက်လို႔ေလ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ရဲ့ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး စို႔တက္လာတာနဲ႔ အၾကည့္လႊဲေနမိခဲ့တယ္ ။

ေနာက္တစ္ေန႔ေတြ႔ေတာ့က်ေတာ့ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ခုစြန္႔ရမွာပဲကြ ။
ငါ့ေကာင္မေလးရဲ့တန္ဖိုးကျမင့္ေလေတာ့ ဒီဘဝမွာေတြ႕ရဖို႔ ငါ့ရဲ့ အသံနဲ႔အလွဲအလွယ္လုပ္ခဲ့ရတာေပါ့ကြာ ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေနသာပါတယ္ ။
ခ်စ္တယ္ေျပာရံုနဲ႔မၿပီးတဲ့ကိစၥေတြအမ်ားၾကီးပဲ ။
မေျပာရလည္း သိပ္ေတာ့မွအေရးမၾကီးတာ ။
ခ်စ္ေနဖို႔က အဓိကပဲေလ တဲ့။

ဒါဆို
ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဟင္ ။
ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ေရာ ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တဲ့ ပက္ပက္စက္စက္ခ်စ္တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္တဲ့ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္တဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
ဗုဒၶဘာသာမေလးေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့မသန္စြမ္းသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြကို သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္နဲ႔ခ်စ္ျပခဲ့တာ အကုန္ေကာင္းေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုအေရးေၾကာင့္ေႏွာင့္ေႏွးေနရတာလဲ ။
ပစ္စလက္ခက္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ ။
ပိုးစိုးပက္စက္ဇြဲရွိခဲ့တယ္ ။
အရမ္းကာေရာ အားစိုက္ခဲ့တယ္ ။
၁ က တက္မလာဘူး ။
ဘာလဲ ဘာလဲ ဘာလဲ ဘာလို႔လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ ။
အို အသင္ေလာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ေစၿပီးမွ ဘာလို႔မနီးေစတာလဲ ။
သူနဲ႔နီးရေစဖို႔ ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အသံ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အျမင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အၾကား ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေျခလက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အသက္ တို႔နဲ႔မလဲလွယ္ခဲ့တာလဲ ။
ဘာလို႔လဲ ဘာလို႔လဲ ဘာလို႔လဲ ဘာလို႔လဲဗ်ာ ။
ဘာလဲ အစ္မ က ကၽြန္ေတာ္လိုက္မမွီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ျမင့္မားေနတာလား ။
ဘာလဲ ေကာင္းသန္႔ဆိုတဲ့ေကာင္က အိပ္မက္ဆိုးေတြပဲသီးသန္႕မက္ေနရေတာ့မွာလား ။
ဘာညာဆိုၿပီး ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ငိုတယ္ ။
အုတ္နံရံကို ပစ္ျပက္ထိုးတယ္ ။
တံခါးကို ပစ္ပိတ္ကန္တယ္ ။
မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေျပးပိတ္ေဆာင့္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလာတယ္ ။
ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္နဲ႔ ။
ဖိနပ္ကိုခါးၾကားထိုးၿပီး ။
နဲနဲေသာက္လာတယ္ ။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ... ။ ။


စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုရားသခင္၏ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေမြးေသာ တနလၤာသားျဖစ္သည္။

လူ႔က်င့္ဝတ္တခ်ိဳ႕
ဘဝသံစဥ္ေတြထဲက
ဆုတ္ၿဖဲ
အလင္းႏွစ္တို႔
ၿဂိဳလ္ဆြဲအားေတြေၾကာင့္
ယိုင္ယြဲ
ကံၾကမၼာလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး
လူေတြကို မယုတ္မလြန္
ထိုင္ဆဲ ေနေတာ့မယ္

မတရားတာလုပ္ခ်င္လုပ္မယ္
မ သမာ တဲ႔ သမတ္ ေတာ့မလုပ္ခ်င္

သူကေတာ့
ၾကယ္ေတြနဲ႔ မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပိဳင္လို႔
(ရံႈးတဲ႔လူေၾကြစတမ္းတဲ့ေလ)

အခ်စ္နကၡတ္ေခါင္ေလတဲ႔ ရင္ခြင္
အမာရြတ္ ၁ ဗီဇနာမလပ္ ရွိေလေတာ့
ေခါင္းခ်ပါ လို႔ ကမ္းလွမ္းဖို႔ေတာင္ မသတီခ်င္

အေမွာင္ကိုေတာ့မေၾကာက္ပါ
ထာဝရေတာ့မကန္းလို

Relativity သီအိုရီမေပၚခင္ကတည္းက
လူေတြ ခ်င့္ခ်ိန္တက္တယ္
ေပတံဆိုတာ လူ႔သမိုင္းရဲ့
အက်ည္းတန္ဆံုး တီထြင္မႈပဲ

အခြင့္ရွိရင္ေပါ့ဗ်ာ
သခင့္ ပါးက ေသြးေၾကာေလးေတြ
တာလီခ်ိဳးခြင့္ျပဳပါ

ဘာလဲ
ရယ္တယ္ေပါ့
လက္ညိဳးပါ ထိုးလိုက္ဦး

သူမသည္
ကၽြန္ေတာ္၏
ေက်ာက္မပါေသာ မီးျခစ္
(ဝါ)
အဖြင့္မရွိတဲ့ ခက္ဆစ္

မိုးဦးက် ညခ်မ္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။
ပုရြတ္ဆိတ္အသိုက္တစ္သိုက္သည္ မၾကာခင္ မိုးရြာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔အသိုက္ မိုးလြတ္ရာသို႔ေျပာင္းေရြ႕ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
ထိုအသိုက္၏မလွမ္းမကမ္းတြင္ ခရုၾကီးတစ္ေကာင္သည္ ညဥ့္အလွကို ခံစားရင္း ပိုးလိုးပက္လက္အိပ္စက္ေနသည္။
ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ မေန႔ညက အသိုက္ေျပာင္းၾကေသာ ပုရြတ္ဆိတ္တို႔၏ ျဖတ္နင္းခံရမႈတို႕ေၾကာင့္ ခရုၾကီး၏ဝမ္းဗိုက္ယားယံမႈကိုမခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရသည္။
အယားေျပေစရန္နားရြက္ကိုဆြဲ၍ ပြတ္ၾကည့္သည္။ မမွီ။
အခြံျဖင့္တိုက္ၾကည့္သည္။ မရ။
ေျမေပၚလူးၾကည့္သည္။ မေအာင္ျမင္။
ေနာက္ဆံုး တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္း၍ကုတ္ခိုင္းမည္ဟု အၾကံရကာ ယားယံမႈကို ၾကိတ္မွိတ္ခံရင္း ေခါင္းဦးတည့္ရာ ထြက္လာခဲ့သည္။
တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ျခပိုးစားထား၍ ဖြာလန္ၾကဲေနေသာ ျခံစည္းရိုးတိုင္ တစ္တိုင္ကိုေတြ႕သြားသည္။
ထိုဖြာေနေသာ သစ္စမ်ားေပၚ တက္ေလွ်ာက္ရင္း အယားေျဖမည္ဟု အၾကံရကာ ထိုတိုင္ေပၚသို႔ တက္ေလသည္။
ထိုျခံစည္းရိုးတိုင္၏ မနီးမေဝး ကြပ္ျပစ္တြင္ လူၾကီးမ်ားစကားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာဆိုေနၾကသည္။

ခရုၾကီးတုိင္ေပၚစရံုပင္ရွိေသးသည္ လူၾကီးတစ္ေယာက္မွ
"ဟိုမွာေတြ႔လား မပုနဲ႔ခရုထဲက ခရုမ်ိဳး ။ ၾကည့္ေန ၾကည့္ေန တက္ေနရင္းေလ်ာက်လိမ့္မယ္ ေလ်ာက်သြားလည္း ျပန္တက္လိမ့္မယ္ ။ ဒီလိုပဲ ဘဝဆိုတာ တစ္ခါ လဲသြားရံုနဲ႔ ႏွစ္ခါလဲသြားရံုနဲ႔ျပိဳသြားတာမဟုတ္ဘူး ။ ျပန္ထရတယ္ကြ။ ျပန္ထလို႔ထပ္လဲ ထပ္ထေပါ့။ ေနာက္ဆံုးကြာ မင္းၾကိဳးစားလ်က္နဲ႔အရာမထင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဘုရားသခင္က လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ဘူး"
လို႔ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ခရုၾကီးကို ယူၿပီးတိုင္ထိပ္ေပၚကိုတင္ေပးလိုက္တယ္။

ခရုၾကီးေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားတယ္။
အယားကလည္း မေျပေသးတာနဲ့ ေအာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဆင္းတယ္။

ခဏေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ ေနာက္လူၾကီးတစ္ေယာက္က
"ၾကည့္ေလ ခရုနဲ႔ တိုင္နဲ႔ ဘာဆိုင္တာတုန္း အဆက္အဟပ္ မတည့္တာကို လုပ္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းျဖစ္ရတာေပါ့ ဘဝဆိုတာလည္း အဲလိုပဲ ကိုယ္ ဘာနဲ႔သင့္ေလ်ာ္တယ္ဆိုတာအရင္လုပ္သိေအာင္လုပ္ ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနရင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ နဲ႔ကိစၥတုံးသြားမယ္။"
ဆိုၿပီး ခရုၾကီးကိုတိုင္ထိပ္ေပၚကေန ေျမၾကီးေပၚကိုခ်ျပန္တယ္။

ေရာ္၊ခက္ေခ်ၿပီ လို႔ ညည္းတြားရင္း ခရုၾကီးျပန္တက္ဖို႔လုပ္တုန္းရွိေသး ေနာက္လူၾကီးတစ္ေယာက္က
"ဘယ္ကိစၥမဆို ေအာက္ေျခက စလုပ္ရတယ္ကြ ၊ ဟိုေကာင့္ကို ၾကည့္ေလ တိုင္ထိပ္ေရာက္ခ်င္ေတာ့ ဘာလုပ္ရလဲ။ တိုင္ေျခက စ တက္ရတယ္မလား အဲလိုပဲ။ ေအာက္ေျခကစလုပ္ တစ္ေန႔ ေဟာဒီလိုထိပ္ေရာက္လာလိမ့္မယ္"
ဆိုၿပီး ခရုၾကီးကို တိုင္ေပၚတင္ျပျပန္တယ္။

ေနာက္လူၾကီးတစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္
"ထိပ္ဆံုးေရာက္သြားေတာ့ေကာ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ။ ဟိုေကာင့္ကိုပဲၾကည့္ တိုင္ထိပ္ေပၚမွာ ေနစရာေနရာဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ ဖင္လွဲ႔ ေခါင္းလွဲ႔ေတာင္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ရယ္ ေအာက္ေျခမွာေနတာက ပိုလြတ္လပ္တယ္။ ထိပ္ေရာက္တိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဖူးကြ"
ဆိုၿပီး ခရုၾကီးကို တိုင္ေအာက္ ျပန္ခ်ျပျပန္တယ္ ။

ဤသို႔ျဖင့္ ခရုၾကီး အူတက္၍အနိစၥေရာက္သြားေလသည္။

ဟိုးေရွးေရွး တခုေသာ April လကုန္ခါနီးေလာက္တုန္းကေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေကာင္တည္း ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းမွာထိုင္ေနၿပီး ငါးေတြၾကည့္လိုက္ ၾကယ္ေတြေရလိုက္လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ ၾကယ္ေၾကြသြားေရာဗ် ။ ၾကယ္ေၾကြတာလဲေတြ႕ေရာ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားေျပာဖူးတာတစ္ခုကို သြားသတိရတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ၾကယ္ေၾကြတယ္ဆိုတာတဲ့ ေကာင္းကင္က နတ္ နတ္သတ္ေၾကြၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္တာတဲ့ နင္တို႔ ၾကယ္ေၾကြတာေတြ႕ရင္ နတ္သတ္ေၾကြသြားတဲ့နတ္ အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖြားေျပာတာၾကားေယာင္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘာေတာင္းလဲဆိုေတာ့ နတ္သမီးေလးျဖစ္ပါေစလို႔ ။

တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ညက အိပ္ရာဝင္တာေနာက္က်သြားေတာ့ မနက္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မႏိုးဘူးဗ်။ နားထဲမွာ ဆူညံဆူညံေတြၾကားမွလန္႔ႏိုးလာတယ္။ မထခ်င္ေသးတာနဲ႔ လိွမ့္ပိမ့္အိပ္လည္း မရဘူးဗ်။ အသံေတြက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေတြဒီေလာက္ဆူညံ ေနတာလဲလို႔ အျပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးအိမ္ကို လူသစ္ေတြေျပာင္းလာတာ ။ မွားလို႔ လူအသစ္ေတြမဟုတ္ဘူး အေဟာင္းေတြပဲ တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့လူေတြ ေျပာင္းလာၾကတာ။ ဘီဒိုေတြေရႊ႕ ခံုေတြေရႊ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆူညံေနတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မဟုတ္တာနဲ႔ ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ မနက္စာစားဖို႔လုပ္ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ငါးေတြၾကည့္ေနလိုက္တယ္ ။ ေန႔လည္လည္းေရာက္ေရာ မျမင္ဘူးတဲ့လူေတြေျပာင္းလာတဲ့အိမ္ထဲက အသံက်ယ္က်ယ္ေတြၾကားလာရတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလဲဆိုတာ နားစိုက္ေထာင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရာသီဥတုပူတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ေနကလဲ ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ေနာ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မို႕ေတာ္ေသးတာ တိုက္အိမ္ဆို ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွာပဲ တို႔ ပန္ကာဖြင့္ပါဟဲ့ ယပ္ေတာင္ရွာပါဟဲ့နဲ႔ ပြက္ေလာကိုရိုက္ေနတာပဲ။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျပဴတင္းေပါက္နား လာရပ္တယ္။ နဖူးမွာလည္းေခၽြးေလးေတြ ဆို႔လို႔ ပါးစပ္ကလဲ အမေလး။ ပူလိုက္ အိုက္လိုက္တာ မိုးရယ္ျမန္ျမန္ရြာပါေတာ့ ဆိုၿပီးတစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အလွမွာေျမာၿပီး အသက္ရႈဖို႔ေတြေမ့ ဘာေတြေမ့ ေနာက္ ေျမာင္းထဲေခ်ာ္က်သြားေရာ။ ပလုံ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္တက္ ၿပီး ေကာင္မေလးဘာလုပ္မလဲလို႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႕လက္ဖဝါးကို ယပ္ေတာင္လို မ်က္ႏွာကိုခပ္ေနေလရဲ႕ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး ခင္ခ်င္လာတာနဲ႔ လွမ္းေအာ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
အံုအြမ္ ( မဂၤလာပါ )

အိမ္ထဲကလူေတြကၽြန္ေတာ္အသံလည္းၾကားေရာ
ေဟာ။ ဖားေအာ္ၿပီ။ တဲ့။

ေကာင္မေလးတခ်က္ၿပံဳးသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့ေနရာကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ျမင္ပံုေတာ့မေပၚဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားတက္သြားၿပီး ထပ္ေျပာတယ္။
အံုအြမ္ ( လူသစ္ေတြလား )
အံုအြမ္ ( အကူညီလိုရင္ေျပာေနာ္ )
အံုအြမ္ (အခုတေလာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပူတယ္ဗ် )
လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ ေအာ္ၿပီး ေျပာေနတုန္းျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ေနက တျဖည္းျဖည္း တိမ္ဖုံး ၿပီး မိုးေတြဘာေတြအုံလာေရာ။ မၾကာပါဘူး။ မိုးရြာလာပါေလေရာ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လည္း ဝမ္းေတြသာၿပီးရယ္ေနေလရဲ႕။ သူ႔ညီမဆိုေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထ က သံေတာင္ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုးရြာလို႔ေပ်ာ္ၿပီးေအာ္ ။ ေကာင္မေလးၾကားေအာင္လည္း စကားကို ေအာ္ေျပာနဲ႔ မရွိတဲ့အလုပ္ကို ရႈပ္ေအာင္လုပ္ေနမိတယ္။ မိုးကလည္းတေဝါေဝါနဲ႔ ရြာ ။ ေကာင္မေလး ျပဴတင္းေပါက္မွာရပ္ၿပီး ေရမႈန္ေရမႊားေလးေတြမ်က္ႏွာအစင္ခံ ၿပီးေဆာ့ေနတာကိုထိုင္ ခဏ မေအာ္ပဲထိုင္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေနာက္ မိုးေတာ္ေတာ္ေလးသည္းလာေတာ့မွ ေရပက္လို႔ထင္ပါရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္ေလးပိတ္ၿပီး ဝင္သြားေရာ ။
အဲလိုနဲ႔ ေအာ္လိုက္ မိုးရြာလိုက္ ေကာင္မေလး ေပ်ာ္ေနလိုက္နဲ႔ ရက္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးအေစာႀကီး အျဖဴ အစိမ္းေလးဝတ္ၿပီး ထြက္သြားေရာ။ ညေနေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းပ်င္းတာနဲ႔ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ရြက္ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ မိုးေခၚဂါထာ ကို ထိုင္ရြတ္ေနလိုက္တယ္။ ဂါထာအစြမ္းေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိဘူး မိုးရြာလာတာေရာ။ မိုးရြာၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးမိုးေတြရြဲၿပီးျပန္လာတယ္ ။ သူ႕အေမက သူလည္းျပန္ေရာက္ေကာ မိုးတြင္းေက်ာင္းသြားတာ ထီးမယူသြားဘူးလို႔ ဆူမလို႔လုပ္ၿပီးမွ ေကာင္မေလးျဖစ္လာတဲ့ပံုကိုျမင္ၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ ေခါင္းကို အုပ္ေပးၿပီး ေျခာက္ေအာင္သုတ္ဆိုၿပီး အိမ္ထဲေခၚသြားတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ခါ မိုးခ်ဳန္းသံနဲ႔ အတူ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏွာေခ်သံကိုပါ ၾကားရတယ္။မိုးမိၿပီးေကာင္မေလးေနာက္ေန႔ဖ်ားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလးဖ်ားတာကၽြန္ေတာ့္ ပေရာဂမကင္းဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ စကားမေျပာဘဲေနလိုက္တယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့။ ေကာင္မေလးေနျပန္ေကာင္းလာၿပီထင္ပါရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္နားမွာမတ္တပ္ရပ္ၿပီး မိုးမရြာလို႔ ပူလိုက္အိုက္လိုက္တာနဲ႔ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြာလိုရြာျငား ဂါထာရြတ္ၾကည့္ ။ ျပန္ေအာ္။ ျပန္ရြာ။

တစ္ရက္ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေပါ့ ။ မိုးတိတ္ၿပီးခါစေလးမွာ ေကာင္မေလးရယ္ သူ႔ညီမ ရယ္ စကၠဴတထပ္နဲ႔ အျပင္က ခံုတန္းေလးဆီထြက္လာၾကတယ္။ ခံုတန္းနားမွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ရွိတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္နားလာတာလို႔လဲေျပာလို႔ရတာေပါ့ ။ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲဆိုေတာ့ မိုးရြာထားလို႔ ေရစီးသန္ေနတဲ့ေျမာင္းမွာ ေလွၿပိဳင္လႊတ္ၾကတာဗ် ။ ေကာင္မေလး ရယ္ သူ႔ညီမရယ္ ခုံတန္းေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ေလွေတြေခါက္ ေခါက္ ေနတာ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ေကာင္မေလး အစမ္းသေဘာနဲ႔ ေလွတစ္စင္းကို လႊတ္ဖို႔ ဟိုဖက္တံတားႏႈတ္ခမ္းကိုထြက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂြင္ပဲဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို ေပါင္းမရခင္ သူ႔ညီမကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ေပါင္းရလြယ္မွာပဲဆိုၿပီး သူနဲ႔တခုန္အကြာေလာက္ကိုလာ ၿပီး ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာအသံလည္းၾကားေရာ ေကာင္မေလးညီမက ကၽြန္ေတာ္ကို အထိတ္တလန္႔ၾကည့္ၿပီး မမေရ ဖားႀကီးဆိုၿပီး ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ သူ႔အစ္မဆီေျပးေရာ။ သူ႔အစ္မက ဟုတ္လား ဘယ္နားမွာတုန္းလို႔ ဝမ္းသာသံနည္းနည္းပါတဲ့အသံနဲ႔ သူ႔ညီမကို ဖက္ထားရင္းေမးတယ္ ။ သူ႔ညီမက ကၽြန္ေတာ္ ရွိတဲ့ေနရာကို ေျပာျပ ေကာင္မေလးက မလွမ္းမကမ္းကၾကည့္ ။ ပထမေတာ့ မျမင္ေသးဘူး ကၽြန္ေတာ္ က သူရွာေနရမွာစိုးတာနဲ႔ ဒီမွာပါ လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေတြ႔သြားတယ္။ ေတြ႔သြားေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ခဏေနဦး ဘယ္မွမသြားနဲ႔ဦးေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသလို သူ႔ကိုယ္သူေျပာသလိုနဲ႔ အိမ္ထဲဝင္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလး ဘာမ်ားဆက္လုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဆီလာၿပီးမ်ား စကားလာေျပာမွာလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ လာစကားေျပာရင္ ဘာေတြေျပာရမလဲေတာင္ၾကိတ္ၿပီး စာစီထားေသးတယ္ခင္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေကာင္မေလး လက္အိတ္ၾကီးဝတ္ မီးညက္ႀကီးကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ဦးတည္ၿပီးလာတယ္။ သူ႔ညီမကေတာ့ ေနာက္နားကေနၿပီး မမ သမီးအတြက္ အဲေလာက္လက္စားေခ်စရာမလိုပါဘူးတဲ့ လို႔လွမ္းေျပာတယ္။ အဲဒီအခါ ေကာင္မေလးက ဟုတ္ပါဘူး ငါတို႔ေက်ာင္းမွာ ဖားခြဲဖို႔ ဖမ္းမလို႔ဟဲ့ ဆိုၿပီး မီးညက္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာနားဆီ တိုးလာတယ္။ ( ၁၀ တန္း ၂၀၀၅ -၂၀၀၆ augustine မွာတုန္းက ဖားခြဲရပါ၏ ) ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစက မွန္းထားသလိုမျဖစ္လာေတာ့နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒါအသက္ေဘးပဲဆိုၿပီး ေအာ္ၿပီး ေျပးေရာ ။ ဒါေတာင္ ေကာင္မေလးက လိုက္ဖမ္းေသးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမလိုက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ဘက္ကို ေအာ္ၿပီး ေျပး။ ေအာ္လို႔လားမသိဘူး တိတ္ေနတဲ႔မိုးက ျပန္ရြာလာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔မီးညက္ၾကီးကိုင္ၿပီး ကားယားကားယားလုပ္တဲ့ပံုကို ေၾကာက္လို႔ေအာ္ မိုးကပိုသည္း ေကာင္မေလးကလည္း မိုးအစိုခံၿပီး ဒီနားတင္ေပ်ာက္သြားတယ္ကြာ ေတာက္ အသံၾကားေနရၿပီးေတာ့ ဖားဖမ္းသြားႏိုင္ရင္ ငါ ျဖစ္စဥ္ေျခာက္ရပ္မွာ A ရမွာ လို႔ သူ႔ကိုသူေျပာသလို ေျပာေနတယ္။ သူ႔ညီမကေတာ့ မိုးရြာလာကတည္းက အိမ္ထဲဝင္သြားေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္ရတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔ ဘာညာေပါ့။ ေအာ္ေတာ့ မိုးကပိုသည္း ။ ထပ္ေအာ္ ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖဳန္းဆိုၿပီး လွ်ပ္စီးလက္သြားတယ္။ ေကာင္မေလး ရုတ္တရတ္ႀကီး မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္ မီးညက္ႀကီးပစ္ခ်ၿပီး နားႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ၿပီးအိမ္ထဲေျပးေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးက ျခိမ္းပါေလေရာ။ အဲေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဟင္းဟင္း ။ ငါ့အလွည့္ေရာက္ၿပီေပါ့ ေကာင္မေလးရယ္ ဆိုၿပီး အားရပါးရၾကီး ေအာ္ဟစ္ေနပစ္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္လုပ္ဦးမလား ငါ့ကို ေနာက္ လုပ္ဦးမလားဆိုၿပီးေတာ့ ။ အဲလိုလဲဆိုေရာ လွ်ပ္စီးေတြ တျဖန္းျဖန္းလက္ မိုးေတြ တၿဂိန္းၿဂိန္း ျခိမ္းပါေလေရာ ။ ေကာင္မေလး က သူ႔ညီမနဲ႔ဖက္ၿပီး အား ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္နဲ႔ ေအာ္ ။ သူ႔ေအာ္သံေတြက မိုးျခိမ္းသံေတြထက္ေတာင္ က်ယ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေအာ္သံေတြၾကားတာနဲ႔ နဲနဲစိတ္ယိုင္သြားေသးတယ္ ေနာက္မွ ငါ့အသက္ကိုရန္ရွာဖို႔လုပ္ေသးတာပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ျပန္တင္းၿပီး ေအာ္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေအာ္တာ တရားလြန္သြားတယ္ဗ်ာ ။ ေအာ္လြန္းလို႔ မိုးၾကိဳးပါ ပစ္သြားတယ္ ။ အိမ္ထဲကလည္း မိုးၾကိဳးပစ္သံေလာက္ နီးနီးက်ယ္တဲ့ ေကာင္မေလးေအာ္သံၾကီးလည္းထြက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေၾကာက္ၿပီးငိုတယ္ထင္ပါရဲ႕ ႐ိႈက္သံေတြပါၾကားေနရတယ္။
ေနာက္မွသိရတယ္ဗ်ာ။ အဲေန႔က ေကာင္မေလးရယ္ သူ႔ညီမရယ္ပဲ အိမ္မွာရွိတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္မိတဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာင္တရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္လို႔ မိုးရြာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဖာသူ ရြာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ပေယာဂမကင္းဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းေတာ္ေတာ္စိတ္တုိမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ စကားမေျပာ အစားမစားပဲ ဒဏ္ေပးလိုက္ျပန္ေရာ။
၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလး ျပဴတင္းေပါက္နားရပ္ ပူတယ္ အိုက္တယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း သိတယ္မလား ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း နဲနဲနပ္သြားၿပီ ။ အရင္လို အရမ္းစြတ္ေအာ္မေနေတာ့ဘူး ။ ရက္ျခားေလး ေအာ္ေပးတယ္ ။ မိုးလည္းမျခိမ္း မိုးၾကိဳးလည္းမပစ္ ပူလည္းမပူ အိုက္လည္း အိုက္။ ေအးေဆးပဲ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္လည္းေရာက္ေရာ မိုးတိတ္ၿပီးတယ္ဆိုရံုေလးမွာ ေကာင္မေလး ေက်ာင္းကျပန္လာတယ္ စာအုပ္ေလးေတြပိုက္ၿပီး။ အိမ္ေရွ႕တံတားေပၚလည္းေရာက္ေရာ စြတ္ ခနဲဆို ဖင္ထိုင္ရက္ ေခ်ာ္လည္းပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလး ဆင္မယဥ္သာေလွ်ာက္ေနရာကေန ေခ်ာ္လဲသြားေတာ့ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထႏိုင္ေသးပဲ သူ႔ညီမကို လွမ္းေအာ္ေခၚေနတယ္။ သူ႔ညီမ ထြက္မလာပဲ သူ႔အေမပဲေျပးထြက္လာၿပီး ထူသြားတယ္။ တံတားကို ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ၿပီးလည္း ဖြက္ ဖြက္ နဲ႔လုပ္သြားတယ္ ၿပီးေတာ့ သမီးရယ္ စာေမးပြဲနီးမွ ေခ်ာ္လည္းရတယ္လို႔ နဲ႔ ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔တင္ပါးကို ကိုင္ ၊ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ သမီးလည္း လဲခ်င္လို႔မွမဟုတ္တာ တံတားမွာေရညိေတြ တက္ေနတာကိုး လို႔ ငိုသံဝဲေလးနဲ႔ေျပာတယ္။ အဲေတာ့ သူ႔အေမက တက္မွာေပါ့ မိုးကဘယ္လိုရြာေနမွန္းမွမသိတာ ျဖိဳက္ျဖိဳက္ ျဖိဳက္ျဖိဳက္ ရြာလိုက္ ျဖိဳက္ျဖိဳက္ ျဖိဳက္ျဖိဳက္ ရြာလိုက္နဲ႔ တကတည္း ဆိုၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားၾကတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး ပါးစပ္ေလးဟၿပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ငိုင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာလုပ္လည္းသိလား။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ စကားမေျပာ အစားမစားပဲ အျပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ၃ ၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆာလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ျပန္စား ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ႏိုဝင္ဘာလ ေရာက္လာေတာ့ ေဆာင္းဝင္လာၿပီထင္ပါရဲ႕ ေကာင္မေလးကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နားလာၿပီး ပူလိုက္တာ အိုက္လိုက္တာလို႔ရပ္မေျပာေတာ့ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ ထိုင္ ေကာင္မေလး ေက်ာင္းသြားရင္ ၾကည့္ ေက်ာင္းျပန္ရင္ၾကည့္ စာက်က္ရင္ နားေထာင္ တခါတခါ ေကာင္မေလး ျပဴတင္းေပါက္နားရပ္မိတယ္ဆိုရင္လည္း ၾကည့္ေပါ့ ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ငါးေတြၾကည့္ ။
ဒီလိုနဲ႔ေနလာတာ ျပကၡဒိန္ေတာင္ တပတ္လည္ၿပီး ေဖေဖာ္ဝါရီလလည္ေလာက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမာင္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ထိုင္ ငါးေတြၾကည့္ေနတုန္း နားထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အသံၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်။ ဘာသံလဲဆိုေတာ့ သႀကၤန္စာ ေရာင္းတဲ့လူရဲ႕အသံ။ သူေအာ္ေနတာက ဒီႏွစ္ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳလ္မင္းက ဂဠဳန္စီးၿပီး လက္တစ္ဖက္မီးတုတ္ လက္တစ္ဖတ္က သဲတစ္ဆုတ္ ကိုင္ဆင္းမယ္တဲ႔ အဓိပၸါယ္က ေႏြ အေရာက္ေစာမယ္ အရင္ကထက္လည္း ပိုပူမယ္ မိုးေခါင္မယ္ တဲ႔ က်န္တာေတြေတာ့ မၾကားေတာ့ဘူး ေဝးသြားလို႔ ။ အဲဒီအသံလည္း ၾကားေရာ ေကာင္မေလးတို႔ အိမ္ထဲမွာ ၾကြက္စီၾကြက္စီျဖစ္သြားၾကတယ္။ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္းေနေရာ အိမ္ထဲက အသံက်ယ္က်ယ္ေတြၾကားလာရတယ္။ ရာသီဥတုပူတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ။ တက္ေနကလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ေနာ္ ပန္ကာဖြင့္ပါဟဲ့ ယပ္ေတာင္ရွာပါဟဲ့နဲ႔ ဆူေနၾကတယ္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျပဴတင္းေပါက္နား လာရပ္တယ္။ နဖူးမွာလည္းေခၽြးေလးေတြ ဆို႔လို႔ ပါးစပ္ကလဲ အမေလး။ ပူလိုက္ အိုက္လိုက္တာ မိုးရယ္ျမန္ျမန္ရြာပါေတာ့ ဆိုၿပီးတစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလး ပူအိုက္ေနတာကို မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ မိုးေခၚဂါထာရြတ္ၾကည့္ဖို႔စဥ္းစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတ္လ ဧျပီလ ဆို မရြတ္ဆိုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြကို တားျမစ္ထားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေျမြရန္ေၾကာင့္တဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျမြရန္ကို ေၾကာက္ၿပီး မေအာ္ပဲ ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေန႔လည္ေလာက္လည္းေရာက္လာေရာ ေကာင္မေလးညီမ က မမ ေရ မိတ္ေတြကယားတယ္ လို႔ငိုၿပီးေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက ေအး မငိုနဲ႔ မမ ေပါင္ဒါလိမ္းေပးမယ္ေနာ္ ညီမေလး ဆုိၿပီး ယပ္ေတာင္ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္သံ သူ႔ ညီမ ရဲ႕ ညီးတ့ဲအသံေတြၾကားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလးတို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ဂါထာရြတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေအာ္တယ္။ ေနပူတယ္။ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ိဳးေတြတားတယ္။ ေအာ္တယ္ ။ ေကာင္မေလး ပူလိုက္တာလို႔ ျပဴတင္းေပါက္မွာ ၿငီးတယ္။ ေအာ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္ကို ပစ္ၿပီး တစ္ျခားကိုလစ္တယ္။ ေအာ္တယ္ ။ ေကာင္မေလးညီမ ပူလို႔ငိုတယ္။ ေအာ္တယ္ ။ ထပ္ေအာ္တယ္။ ဆက္ေအာ္တယ္။ ဘယ္ကဖားတုန္းဟ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး ေအာ္ေနတာ ... ။

တပတ္ ႏွစ္ပတ္ တစ္လ ႏွစ္လ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာ္ရလြန္းလို႔ လည္ေခ်ာင္းေတြကြဲ ရင္ေခါင္းေတြၿပဲၿပီး ေသေရာ ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ိန္စာသင့္၍ဖားတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဘာလိုလိုနဲ႔ေဆာင္းဝင္လာၿပီဗ် ။
ေဆာင္းေရာက္ရင္ခင္ဗ်ားတို႔ဘာလုပ္ၾကလဲ ။
အေႏြးထည္ေတြဝတ္ ရိႈးထုတ္ၾကမွာေပါ့ ။
ေစာင္ၿခံဳၿပီးပဲေကြးေနၾကမလားပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ အကပိုးက ထလာၾကတယ္ ။
ေဆာင္းေရာက္ရင္ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ ကခုန္ ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ကရိုးရာလိုကိုျဖစ္ေနတာ ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဘး ၊ အဘိုး ၊ အေဖ တို႔လည္း မီးတိုင္ေအာက္မွာ ကရင္းနဲ႔ပဲ ေသကုန္ၾကတာ ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ေခါင္းထဲမွာ ေဆာင္းဝင္ရင္ မီးတိုင္ေအာက္ ကၾကမယ္ ။
ဖားလိုက္ရင္ ေရွာင္မယ္ ။
မမွီရင္ ေသၾကမယ္ ။
ဒါပဲရွိ ။

တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္နားက ဓာတ္တိုင္မွာ စုရံုးစုရံုးနဲ႔ က ပြဲစေတာ့မယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖုတ္ဖတ္ခါထၿပီး မွီေအာင္လိုက္ရတာေပါ့ ။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္ ။
ကရတာမလြတ္လပ္ဘူး ။
နဲနဲယိမ္းလိုက္ တိုက္္မိလိုက္ နဲနဲခါလိုက္ တြန္းမိလိုက္နဲ႔ ။
ၾကာေတာ့ေပါက္လာၿပီး ေနရာေျပာင္းမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ တုိင္ေအာက္ခဏဆင္းထိုင္ေနေတာ့ လမ္းေဘးနားကေနၿပီး ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လုပ္သားျပည္သူ အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္မ်ား ဘာညာ ဘာညာဆိုၿပီး အသံျမည္တဲ့ ဆိုက္ကားႀကီး အနားကျဖတ္လာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒါႀကီးေပၚတက္လိုက္ၿပီး ေနရာသစ္ရွာရင္ေတာ့ ေတြ႕ေကာင္းပါရဲ႕ဆိုၿပီး ခုန္တက္ပစ္လိုက္ေရာ ။
ဆိုက္ကားႀကီးက ဟိုေကြ႔ ဒီပတ္ ေနရာေတြေတာ္ေတာ္စံု ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ရွင္းတဲ့ေနရာကို စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ဆက္လိုက္လာ ဆက္လိုက္လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္ ျဖဳန္း ဆိုၿပီး အေမွာင္တိက်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔ျဖန္႔သြားတယ္ ဘာမ်ားျဖစ္တာတုန္းဟ ဆိုၿပီး ။
ဆိုက္ကားနင္းတဲ့လူႀကီးကေတာ့ေအးေဆးပဲ ေဟာမီးေတာင္ပ်က္သြားၿပီ ဆိုၿပီး ဒါပဲေျပာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္တာမွန္းမသိေတာ့ လန္႔လို႔ျဖန္႔လို႔ေပါ့ ေၾကာက္ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚကေတာင္ ေခ်ာ္က်ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္ ျပဳတ္လဲျပဳတ္က်ေရာ ေျခဦးတည့္ရာေတာင္ ေလွ်ာက္ေျပးမိေသးတယ္ဗ် ။ နဲနဲေလးေသြးေအးသြားေတာ့မွ ေဘးဘီၾကည့္မိေတာ့ ဟိုနား စစ စစ ဒီနား စစ စစ မီးေလးေတြလက္လာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ နား က အိမ္ျပဴတင္းေပါက္မွာလည္းမီးေလး လင္းေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအဆင္ေျပရင္ အဲဒီမွာပဲ ကမယ္ဆိုၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္နားေရာက္ေအာင္သြား ။
ခုန္တက္ ။
ဘာေတြ႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဗ် ။
စာၾကည့္စားပြဲမွာ စာထိုင္လုပ္ေနတာ ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႕နားက မီးတိုင္တုိေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးလက္တယ္ဆိုၿပီး က ဖို႔ သူ႔ေရွ့က နံရံကိုေျပးကပ္လိုက္တယ္ ။
ခ်က္ျခင္းပဲ ဘယ္တုန္းကတည္းက ေခ်ာင္းေနလည္းမသိတဲ့ႏြားက ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ ေျပးဆြဲတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အတင္းရုန္း ဟိုကိုယ္ေတာ္ကလည္း အတင္းဆြဲနဲ႕ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ နံရံေပၚမွာ ဖလူးဖလဲ ျဖစ္ေနေရာ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟဲ့ ဟဲ့ ဆိုတဲ့ အသံန႔ဲ စာထိုင္လုပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့္ကိုကိုက္ထားတဲ့ ေကာင္ကုိ ခတ္ဆက္ဆက္ လွန္းပုတ္ လွန္းရိုက္လုပ္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးဆိုေတာ့ ေၾကာက္ကလည္းေၾကာက္ျပန္ သူ႔ေရွ႔မွာ အဲလိုျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ကလည္းမၾကည့္ရဲ သူလာပုတ္တဲ့ဒီဇိုင္းက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ရယ္ရတယ္ဗ် ။
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္အကိုက္ခံေနရတုန္းႀကီး သူ႔ကိုခဏေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္ ။
ဖုတ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္လံုး သူ႕စားပြဲေပၚက စာအုပ္ပံုေပၚျပဳတ္က်သြားတယ္။
ဟို ကေလကဝ ကေတာ့ နံရံ ေပၚတက္ေျပးၿပီ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အကိုက္ခံရတဲ့ ေပါင္ကို ျပန္ဆန္႔ နဂိုအတုိင္းမွ ေကာင္းေသးရဲ႕လားလို႔ျပန္စစ္ ေတာင္ပံ ခတ္ၾကည့္နဲ႔ လုပ္ေနတုန္း ေကာင္မေလး စာျပန္လုပ္ဖို႔ ကုလားထိုင္မွာျပန္ထိုင္လိုက္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူဘာဆက္လုပ္မလဲ ၾကည့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ နင္းထားတဲ့ေအာက္က သူ႔စာအုပ္က စာတခ်ိဳ႕ကို ဖတ္မိသြားတယ္ ။
ဘာေတြေရးထားလည္းဆိုေတာ့ မxxx ဒႆမတန္း ဃ ျမန္မာသဒၵါ တဲ့ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းနားမလည္ ။
သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွိမွန္းေတာင္မသိဘူး သူ႔ဖာသူစာေရးေနေလရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ သူ႔ ကပိုကရိုက်ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ ပ်က္လုပ်က္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕သနပ္ခါး ေဆာင္းတြင္း ႏွာေစးၿပီးနီေနတဲ့သူ႔ႏွာေခါင္း ေရးေနတဲ့စာကို လိုက္ရြတ္ေနတဲ႔သူ႔ႏႈတ္ခမ္း သူ႔လည္တိုင္ သူ႔လက္ေမာင္း သူ႔ .. သူ႔ .. အို.. သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရသမွ်အရာအားလံုးကို အသက္ရႈေမ့ အတိတ္ေမ႔ေလာက္ေအာင္ကိုၾကည့္ေန မိတယ္ ။
အသက္ရႈက်ပ္ မ်က္လံုးေတြျပာလာေတာ့မွ သတိဝင္လာၿပီး အၾကည့္ေတြလြဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာဖို႔လုပ္တယ္ ။
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးစာေရးေနတဲ့လက္ေပၚ ခုန္တက္လိုက္တယ္ ။
ဆတ္ ခနဲ လက္ကိုဆြဲခါလိုက္တယ္ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့္ေျခက အဆူးေတြေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့ လန္႔သြားတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘးကိုအျမန္ခုန္ဆင္းၿပီး ေရွာင္ရတာေပါ့ ။
ေကာင္မေလးက ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ စာျပန္လုပ္ေနလိုက္တယ္ ။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပဖို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေကာင္မေလး စာေရးေနတဲ့စာအုပ္ေပၚ ခုန္ခ်လိုက္တယ္ ။
ဘုတ္ ခနဲျမည္သြားတယ္ ေကာင္မေလး စာထဲဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဝင္စားေနလည္းဆို ထိုင္ခုန္က ခုန္တက္ၿပီးေတာင္ လန္႔သြားတယ္ ။
ဒီပုရစ္ တယ္.. လုပ္လိုက္ရ ဘာညာဆိုၿပီး စာအုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ျပဴတင္းေပါက္ အျပင္ ေမာင္းထုတ္ .. ေမာင္းထုတ္ လုပ္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ပိတ္လိုက္တယ္ ။
ေနာက္ သူလည္းမီးပိတ္ၿပီးအိပ္ေရာ ။
ေနာက္ေန႔ မီးလာတယ္ထင္ပါရဲ႕ လမ္းမွာ ထိန္ထိန္ကိုၿငီးလို႔ ။
သူကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း မီးေလးထြန္း စာေလးဖတ္ ကၽြန္ေတာ္က အဟဲ မီးတိုင္အကြယ္ ေမွာင္ရိပ္ေလးမွာေပါ့ ။
ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး သူ႔ကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာ ။
ဒီေန႔ေတာ့မတူဘူးဗ် မေန႔ကနဲ႔ ဆံပင္ေလးကဘယ္လို ဟိုေလးက ဟိုလို ဒီဟာေလးက်ေတာ့ ... သူ႔အေၾကာင္းသာေျပာေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္သက္တမ္းနဲ႔ေတာင္ေလာက္မယ္မထင္ဘူး ။
မပူပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔သက္တမ္းနဲ႔လည္း မေလာက္ဘူး ။
စိတ္ခ် ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔ေတြ႔မွ မီးတိုင္ေအာက္မွာ က ရေကာင္းမွန္းမသိ အႏ ၱရယ္ ေရွာင္ရေကာင္းမွန္းမသိေတြကိုျဖစ္လို႔ ။
သူ႔ကိုေတြ႔ရင္ လုပ္ေနသမွ်ေတြရပ္ ၿပီးမၾကည့္ပဲကိုမေနႏိုင္တာ ။
ဘယ္လိုဆြဲအားမွန္းကိုမသိဘူး ။
သိေအာင္လည္းမစဥ္းစားခ်င္ဘူး ။
သိလည္းမသိခ်င္ဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည့္ေလ ပိုၾကည့္ခ်င္ေလ ။
ပိုၾကည့္ေလ ပိုပိုၾကည့္ခ်င္ေလေတြျဖစ္ ။
ေနာက္ဆံုး ေလာဘက သူ႔ကိုလက္ကိုကိုယ္တြယ္ၾကည့္ဖို႔အထိေတာင္တပ္မက္လာေရာ ။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ ဟိုတစ္ေခါက္က လက္ေပၚ အမွတ္မထင္ခုန္တက္တာေတာင္ ဒီေလာက္လန္႔တာ သက္သက္ၾကီးသြားထိဖို႔ဆိုတာလြယ္ေလာက္ဖူး ဆိုၿပီး သက္ျပင္းရွည္ေလးခ် စိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္ရတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္ ျဖဳန္း ဆိုၿပီး ပ်က္ျပန္ပါေရာလား မီးက ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း က် ေနတဲ့စိတ္ ဝုန္း ဆိုျပန္တက္ ၿပီး သူ႔လက္ကို ေမွာင္ရိပ္မွာ ကိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔နားကို ေျဖးေျဖး ။ ေျဖးေျဖး နဲ႔သြား သူ႔လက္ကို လွမ္းကိုင္မယ္အလုပ္ ။
သမီးေရ အင္ဗိုက္တာ ဖြင့္လိုက္ဦး ဒီမွာ ကိုရီးယားကား မၿပီးေသးဘူး လို႔သူ႔အေမက လွမ္းအေျပာ ။
သူက လည္း ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေအာ္ၿပီး စားပြဲကို လက္ေထာက္ၿပီးအထ ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ စာေရး ေဘာပင္ခ်ထားတဲ့နားေလးမွာ ကားယားေလးေမွာက္ ေနတယ္ ။
အတင္းကုန္းၿပီးထၾကည့္တယ္ မရဘူး ၊ ေတာင္ပံေတြ ေကာ ခတ္ၾကည့္တယ္ ။
ေလေတာင္မဟပ္ဘူး ။
ဒုကၡပဲ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ကယ္ပါဦး ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ အေတြးေတြ စံုပလံုစိေနေအာင္ဝင္လာတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္မေလး ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕သြားတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ ၿပီးလည္း မ်က္ႏွာေလးအိုသြားတယ္ ငါဖိလိုက္တာလားမသိဘူးဆိုၿပီး သူ႔ဖာသာသူျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ။
ေသေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီးလည္း ဆက္ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လိုလမ္းေဘးေမြး လမ္းေဘးေသတဲ့ ေကာင္ဒုကၡျဖစ္တာကို သူက အေရးတယူလုပ္ၿပီး ေသေတာ့မွာပဲ ဘာညာလုပ္ေတာ့ အရူးဘံုေျမာက္သလို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ။
နာတာ ၾကင္တာ ေသမွာေတြလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿပီး သူ႔စကားပဲနားထဲ အထပ္ထပ္ၾကားၿပီး ၾကည္ႏူးေနတုန္း ။
ညီမေလးေရ ဒီမွာငါဖိမိလို႕ ပုရစ္ အသက္ငင္ေနတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္ ။
အခန္းထဲကေနၿပီး သတၱဝါဆိုတာ လူခၽြတ္မွကၽြတ္တာ မမ သတ္ပစ္လိုက္ တဲ့ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ္ ျပဳတ္က်ခဲ့ဖူးတဲ့စာအုပ္ မxxx ဒႆမတန္း ဃ ျမန္မာသဒၵါ ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ယူ ။
လိတ္ ။
ၿပီးေတာ့ ။
.... ။ .... ။

အသင္ ဝမ္းနည္းပါသလား ။
ဝမ္းမနည္းပါ။
ေကာင္းၿပီ။
ေနာက္ဆံုးဆုကိုျပဳေလာ့ ။
ေနာက္ဘဝမွာလည္း ဒီေကာင္မေလးနားမွာပုရစ္တဖန္ျဖစ္ရပါလို၏ ။
ေနာက္ဘဝမွာ ဒီေကာင္မေလးကိုအေႏွာက္အယွက္ေပးတဲ့ပုရစ္မျဖစ္လိုပါ ။

ကဲ.. ဘယ္ဆုျပည့္မလဲေတာ့ မေျပာတတ္ ။ ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကကၽြန္ေတာ္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္မွာကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေၾကာင္ေလး ၊ ေခြးေလး ၊ ငွက္ေလးနဲ႔ ။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္မွာေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္ ။
အဲဒီေၾကာင္ေလးကေၾကာင္ျဖဴေလး၃လသားေလာက္ နာမည္က .... တဲ့။
ေၾကာင္ထီးေလးဗ် ။
အဲဒီေၾကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ဦးေလးက သူအသိဆီကေတာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုေပးတယ္ ။
ၾကြက္ေပါလို႔တဲ့ေလ ။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေၾကာင္ေလးကို အရမ္းခ်စ္တာ ။
အၿမဲတမ္းခ်ီထားခ်င္တာ၊ TV ၾကည့္လည္း ေထြးထားခ်င္တယ္ ။
စာက်က္လည္းေပါင္ေပၚတင္ထားခ်င္တယ္ ။
သူကေတာ့ကၽြန္ေတာ္နား သိပ္မလာဘူး ။
သူဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္္က်မွ ေျခေထာက္ကိုေခါင္းနဲ႔လာပြတ္တယ္ ။
က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ဘယ္လိုေခၚေခၚ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ မလာဘူး ။
အတင္းေခၚရင္လူကိုကုတ္တယ္ ။
ဒါမွမရရင္ကိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးတက္တယ္ ။
တျခားလူေတြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚစရာေတာင္မလိုဘူး ။
ေဆာ့ေနလိုက္တာမ်ား ေျပာရက္စရာေတာင္မရွိဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္ကသာေၾကာင္ေလးကိုခ်စ္ေနတာ၊ ေၾကာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ......။

ကၽြန္ေတာ္မွာေခြးေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေခြးက ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အညိဳေရာင္ေလး ၊ နာမည္က ..... တဲ့ ။
အဲဒီေခြးကို အေမက အိပ္ေစာင့္ဖို႔ ေခြးေမြးရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သူ႔အသိမိတ္ေဆြ အိမ္ကေခြးမႀကီး သားေပါက္လို႔ေခၚလာတာ ။
ကၽြန္ေတာ္ကအဲဒီေခြးေလးကို တအားခ်စ္တာဗ် ။
အၿမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္အနားမွာ ရွိေစခ်င္တာ ။
ဒါေပမယ့္သူကမလာဘူး ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ဘာလုပ္ဘာလုပ္ဆိုၿပီး သင္ေပးရင္လည္း လိုက္မလုပ္ဘူး ။
လက္ေတာင္းရင္လည္းမေပးဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္အျပင္ကျပန္လာရင္လည္း မႀကိဳဘူး ။
အိမ္က တျခားလူေတြဆိုရင္ေတာ့ အၿမီးတႏွံႏွံနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ ။
ခိုင္းတိုင္းလည္းလုပ္တယ္ ။
လက္ေတာင္းလည္း ေပးတယ္ ။
အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးရင္ေတာင္ ထြက္ေမွ်ာ္ေသးတယ္ဗ်ာ ။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေခြးေလးကိုခ်စ္ေနတာ ။
ေခြးေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို..... ။

ကၽြန္ေတာ္မွာငွက္ေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္ ။
အဲဒိ ငွက္ကၾကက္တူေရြးအမ်ိဳး၊ အဲဒီငွက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္တူေရြးေမြးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ပလာဇာေအာက္က ဆိုင္ကေန၀ယ္လာတာ ။
နာမည္က .......တဲ့ ။
ငွက္ကေလးကိုကၽြန္ေတာ္မတရား ခ်စ္တာ၊ ငွက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ပဲသီးေကၽြးတယ္ ။
ငရုတ္သီးေကၽြးတယ္ ။
စကားသင္ေပးတယ္ ။
စားေတာ့စားတယ္ မေျပာဘူး ။
တျခားလူသင္ရင္ ေျပာတယ္ ။
တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အာလာဒင္ကားထဲက လူဆိုးႀကီးလို ပုခံုးေပၚတင္ထားၾကည့္တယ္ ကၽြန္ေတာ္နားရြက္ကို ဆိတ္ၿပီးပ်ံေျပးေကာဗ် ။
မနည္းလိုက္ဖမ္းရတယ္ ။
တျခားလူေတြဆိုရင္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ငွက္ကေလးကိုခ်စ္ေနတာ ။
ငွက္ကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ....... ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ။
ျမန္မာ ေကာင္မေလးဗ် ။
အသားျဖဴျဖဴေလး ။
နာမည္က...... ။
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေကာင္မေလးကို ၂၀၀၆ (၁၀)တန္း D မွာေတြ႔ခဲ့တာ ။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ...... ခ်စ္တယ္ ။
ေကာင္မေလးကိုစကားေျပာတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ေျပာခ်င္သလို မေျပာခ်င္သလိုနဲ႔၊
တျခားလူေတြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ရႊန္းရႊန္းကိုေ၀ေနတာပဲ ။
သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြေပးတယ္ ။
အကုန္စည္ပင္ဆီေရာက္တာခ်ည္းပဲ ။
အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔မၾကာတာပဲ ကြာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတိုင္း သူကသူငယ္ခ်င္းပဲလုပ္စမ္းပါကြာ လို႔ခပ္ရင့္ရင့္ အၿမဲ ေျပာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေကာင္မေလးကိုခ်စ္ေနတာ ။
ေကာင္မေလးကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကို ..... ။

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းမွာ အိမ္ေရာက္ရင္လည္း ငါ႔ကိုမခ်စ္တဲ့ ငါခ်စ္သတၱ၀ါေတြေတြ႔ရဦး မယ္ဆိုၿပီး စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးျပန္လာတယ္ ။
ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သတိရလို႔ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြင္းျပင္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္ ။
အဲဒီမွာ အိမ္ႏွစ္လံုးရွိတယ္ ။
တစ္လံုးကေလေပၚမွာေျမာက္ေနသလိုမ်ိဳး ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခမွာ ျမဴေတြလိုအရာေတြဆိုင္းၿပီး ေရႊေရာင္ေတြလက္ေနတယ္ ။
ေနာက္တစ္လံုးက အိုမင္းၿပီး ေဆြးေျမ့ ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔နီးတဲ့ အိမ္အိုႀကီးထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ၀င္လွ်င္၀င္ခ်င္းပဲ လူေတြ နတ္ဆိုးလို႔ေခၚတဲ့လူတစ္ေယာက္က ေကာင္ေလးဘာေတြျဖစ္ခ်င္ေနတာတုန္း ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုေျပာပါ ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီျဖစ္ခ်င္တာက မုန္းတီးမႈနဲ႔ပတ္သတ္ရမယ္ေနာ္ လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲ ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေၾကာင္ေလး ေခြးေလး ငွက္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုခ်စ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုမုန္းေအာင္ ကူညီပါလို႔ေျပာေတာ့ ။
အင္း ေကာင္းတယ္ ျပည့္ေစ ဆိုၿပီး ေပ်ာက္သြားေရာ ။
ကၽြန္ေတာ္အဲဒိအိမ္ထြက္လာၿပီး ေနာက္အိမ္တစ္လံုးထဲ ဝင္တယ္ ။
အဲဒီမွာက်ေတာ့ နတ္ေကာင္း ကထိုင္ေနၿပီး မင္းခံစားေနရတဲ့စိတ္ဒုကၡေတြကို ငါနားလည္ပါတယ္ကြာ ။
အဲဒါေတြေျပေပ်ာက္ဖို႔ ငါဘယ္လိုကူညီရမလဲ ဆိုၿပီးႏွစ္သိမ့္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးမယ့္သူ ဘယ္သူမွမရွိေလာက္ဘူးထင္ေနတာဗ်ာ ဆိုၿပီးငိုလည္းငို ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ျဖစ္သြားတယ္ ။
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခုနကေတာင္းထားတဲ့ဆုကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နတ္ေကာင္းဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေၾကာင္ေလး ေခြးေလး ငွက္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ျပန္ခ်စ္လာေအာင္ လုပ္ေပးပါ လို႔ေျပာေတာ့ ။
ေအး ေတာင္းတဲ့ဆုျပည့္ေစ တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ အိမ္ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေနေရာ ။
အဲဒါနဲ႔ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေကာ ေခြးကေျပးလာတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပၚခုန္တက္တယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေခြးပါလိမ့္ ။
သဲေတြေပကုန္ေတာ့မွာပဲ ။
ေခြးသန္းကိုက္ရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္အိမ္ထဲဝင္လာတယ္ ။
အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ၾကက္တူေရြးက ျပန္လာၿပီလား၊ ေမာလာလား၊ ေရေသာက္မလား လို႔ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့ပုခံုးေပၚလာနားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္ေနတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းနားၿငီးတာနဲ႔ ငွက္ကိုပုခံုးေပၚက ပုတ္ခ်ၿပီးအခန္းထဲဝင္လွဲေနလိုက္တယ္ ။
အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးလဲက်ေရာ ေညာင္ ဆိုၿပီး ေၾကာင္က ေျခရင္းကေန တက္လာၿပီး လက္ေမာင္းနားလာလွဲတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ေမြးေတြႏွာေခါင္းထဲဝင္မွာစိုးတာနဲ႔ ဂုတ္ကဆြဲၿပီး အျပင္ထုတ္ အခန္းတံခါးပိတ္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အေတာ္ရႈပ္တဲ့အေကာင္ေတြပဲ ေနာက္ေန႔မွေပးပစ္ဦးမယ္ဆိုၿပီးေတြးမိတယ္ ။

ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းတက္ရတယ္ ။
ေက်ာင္းလည္းေရာက္ေကာ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္ဆီလာၿပီး စကားေျပာတယ္ ။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ္က ..............။ ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ။
အဲဒိေကာင္ေလးက ၁၀တန္းေက်ာင္းသား ဆိုေတာ့မနက္ဆိုေက်ာင္းသြား ေန႔လည္ဆိုက်ဴရွင္တက္ ညဆို ၈ နာရီ ၉ နာရီ ေလာက္မွအိမ္ျပန္လာရတယ္ ။
တစ္ေန႔သူက်ဴရွင္က အျပန္ညဘက္မွာလမ္းထိပ္က ဗံဒါပင္ ေအာက္က အုတ္ခံုေလးမွာေကာင္မေလး ၁ ေယာက္ ထိုင္ေနတာေတြ႕တယ္ ။
ေကာင္ေလးက ဂရုမစိုက္ဘဲ လမ္းထဲဆက္၀င္လာတယ္ ။
ေကာင္မေလးကရုတ္တရက္ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ၿပီးရပ္သြားတယ္ ။
ေကာင္ေလးကသူ႕နားလာၿပီး ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးတဲ့ အသံနဲ႕ငါ႔ကိုတစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလားဟာ ။
ငါအရမ္းဗိုက္ဆာေနတယ္ တဲ့ ။
ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ပံုစံက သန္႔သန္႔နဲ႔ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလး အသက္ကလည္းရြယ္ တူေလာက္ဆိုေတာ့ ရွိန္းတိန္းတိန္း ျဖစ္သြားတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့မွ တဏွာမပါတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကူညီလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲက ၅၀၀ တန္တစ္ရြက္ ကိုထုတ္ေပးလိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးကမယူေသးဘဲ ေခါင္းငံုၿပီးရပ္ေနေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရွက္လို႔မယူဘူးထင္ၿပီး ေကာင္မေလးလက္နားထိုးေပးေတာ့ ေကာင္မေလးကငါ႔ကို၀ယ္ေပးပါ တဲ့ ။
ဘာလဲဟ ေကာင္ေလးေၾကာင္စီစီ ျဖစ္သြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေပါင္မုန္႔နဲ႔ အေအး သြား၀ယ္တယ္ ။
ေနာက္ ေကာင္မေလးကိုေပးတယ္ ။
ေကာင္မေလးအရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္ ။
ေကာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔တျခားလူေတြလိုဆုေတြမေပးပဲ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပလိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာတယ္ ။
ေကာင္ေလးအိမ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒိအေၾကာင္းပဲေတြးေနေရာ ။

ေနာက္ေန႔က်ဴရွင္ကျပန္လာေတာ့ ေကာင္မေလးမေန႔ကေနရာမွာထိုင္ေနတယ္ ။
ေကာင္ေလးကို ျမင္ေတာ့ လွမ္းေခၚတယ္ ။
ေကာင္ေလးက အစက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားဦးမလို႔ဘဲ ။
ေနာက္ေတာ့ ညဘက္ႀကီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္း ၂ ရက္ဆက္တိုက္ ထိုင္ေနေတာ့ ဘာလဲဆိုၿပီး စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ေကာင္မေလး ေဘး၀င္ထိုင္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္ေလးက ဘာလဲဗိုက္ဆာလို႔လား တဲ့ ။
ေကာင္မေလး ဟင့္အင္း စားၿပီးၿပီ တဲ့ ။
ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး သနားသြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီဘာျဖစ္လို႔ ၁ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတာလဲ အိမ္မျပန္ဘူလား ။
ဘယ္မွာေနတာလဲ ေမးေတာ့ ေကာင္မေလး က အိမ္ ဟုတ္လား ။
ဒါ ငါ့အိမ္ေပါ႔ ဆိုၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ခုံကိုပုတ္ျပတယ္ ။
ေကာင္ေလးကသူကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္ သူဘယ္သူပါဘယ္မွာေနပါတယ္ ဘာညာေပါ႔ ။
ေကာင္မေလးကေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာဘူး ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ က်ဴရွင္ကျပန္လာၿပီး ေကာင္မေလးရွိဦးမလားဆိုၿပီးသြားၾကည့္ေတာ့ရွိဘူး ။
ေကာင္ေလး က ေကာင္မေလး သူ႔အိမ္ျပန္သြားတယ္ ထင္ၿပီးအိမ္ပဲျပန္လာတယ္ ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကိုေတြ႔ရင္လဲေကၽြးဖို႔ မေတြ႔ရင္လည္း ကိုယ္တိုင္စားဖို႕ ဆိုၿပီးေပါင္မုန္႔နဲ႔အေအးေတြ၀ယ္လာတယ္ ။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေကာင္မေလး သူထိုင္ေနက် ေနရာမွာရွိေနတယ္ ။
ေခၚစရာမလိုဘဲ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလး ေဘးသြားထိုင္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ မေန႔ကနင္မရွိဘူးေနာ္ ဟုတ္လား ဆိုၿပီးေကာင္မေလးကိုေမးတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ရွိပါတယ္ ဘယ္မွမသြားပါဘူး တဲ့ ။
ေကာင္ေလးက မဟုတ္ပါဘူး နင္မရွိပါဘူး ဒီမွာ ဆိုၿပီးေစာဒကတက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ရွိတယ္ဆို နင္မျမင္လို႔ပါ ဆိုၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျဖေတာ့ ေကာင္ေလးဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲမုန္႔စားၾကေကာ ။

ဒီလိုနဲ႔ ၁ ပတ္ ၂ ပတ္ ၁ လ ၂ လ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔ အရမ္းကာေရာကိုခင္မင္ေနၾကၿပီ ။
ေကာင္ေလးက်ဴရွင္ကျပန္ရင္ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႔စကားေျပာ ၊ က်ဴရွင္မရွိရင္လည္းအေၾကာင္းရွာ လမ္းထိပ္ထြက္ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႔ စကားေျပာ ။
ၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို တစ္ဖတ္သတ္ႀကိတ္ခိုက္ေနေလ ရဲ႕ ။
ေကာင္မေလးေကာင္ေလးနဲ႔အေၾကာင္းကိုေမးတယ္ ။
နာမည္တစ္ခြန္း ကလြဲလို႔တစ္ျခားဘာမွမသိရဘူး ။
အထူးသျဖင့္......... ။

ဒီေန႔ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္ လို႔ဖြင့္ေျပာဖို႔ႀကံစည္ထားတယ္ ။
ထံုးစံအတိုင္း ေပါင္မုန္႔နဲ႔ အေအးေတြ ၀ယ္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးေတာ့ထိုင္ေနက်ေနရာမွာပဲ ။
နင္ငါ႔ကိုခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား ။
ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကိုေမးတယ္ ။
နင္ကငါ႔အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ လို႔ဆက္ေမးလိုက္ေသးတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလး ေကာင္ေလး လက္ကို လွမ္းကိုင္ လိုက္ၿပီး ငါဘယ္သူလဲသိလို႔လားတဲ့ ။
ေကာင္ေလးလဲသူ႔ရင္ထဲၿမိဳသိပ္ထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကိုေကာင္မေလးအေပၚ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ လက္တန္းအန္ခ်ပစ္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာဘူး ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေကာင္ေလးလဲ ေပါင္မုန္႔သာ ဖိစားၿပီးျပန္သြားတယ္ ။
ညေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႔ ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ေလးက်ဴရွင္မတက္ရေတာ့ဘူး ။
ပိတ္သြားၿပီ ။
စာေမးပြဲနီးလို႔ ေကာင္ေလးလည္း စာကို အေသအလဲက်က္ ေကာင္မေလးကိစၥခဏေမ့သြားတယ္ ။
စာေမးပြဲေျဖၿပီးေတာ့ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္သြားတယ္ ။
ေကာင္မေလးကထိုင္ေနက် ေနရာမွာပဲ ။
ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေဘး၀င္ထိုင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက နင္ေတာ္ေတာ္အလုပ္မဟုတ္တာပဲလို႔ေျပာတယ္ ။
ငါစာေမးပြဲရွိလို႔ပါဟာ လို႔အစခ်ီၿပီး ေကာင္မေလးကိုျပန္ေခ်ာ့လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလး နဲနဲၿပံဳးလာတာလဲျမင္ေကာ ငါေျပာထားတာဘယ္လိုလဲလို႔ အစမရွိအဆံုးမရွိ ေမးလိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးက ဘာကိုတုန္းဟ တဲ့ ။
ငါနင့္ကိုခ်စ္ေနတာၾကာၿပီေလဆိုၿပီး သူရင္ထဲကခံစားခ်က္အမွန္ေတြကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျမြတ္ၾကားတယ္။ ၿပီးလည္းၿပီးသြားေရာ ေကာင္မေလးက အဟိ ဆိုၿပီးထရယ္တယ္ ။
ေကာင္ေလးကဘာရယ္တာတုန္းဟ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက ဒါေတြအရင္တစ္ေခါက္ ကလည္းေျပာၿပီးသားေတြ မဟုတ္ဘူလား ။
နင္ဒီေတာ္ကီေတြပဲတက္တာလားဟ ဆိုၿပီးေနာက္တယ္ ။
ေကာင္ေလးက ငါနင့္အေပၚမွာထားတဲ့ခံစားခ်က္က အရင္ကလဲဒီအတုိင္းပဲ အခုလဲဒီအတိုင္းပဲ မို႔လို႔ အရင္ကအတိုင္းတစ္လံုးမက်န္ျပန္ေျပာျပတာပါ ေနာက္လည္း လမ္းၾကံဳရင္၀င္ေမးၾကည့္ ဒီအတိုင္းပဲ ငါျပန္ေျပာဦးမွာပဲ လို႔ျပန္ေျပာတယ္ ။
ဒီေတာ့ေကာင္မေလး သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးခ်တယ္ ။
ဘာမွမေျပာဘဲအေ၀းႀကီးကိုေငးေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အသံထြက္လာတယ္ ။
မနက္ျဖန္နင္လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ အဲခါက်ရင္ ငါနင့္အေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေကာ နင္အရမ္းသိခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ငါ႔အေၾကာင္းကိုေျပာျပမယ္ တဲ့ ။
ေကာင္ေလးေပ်ာ္သြားတယ္ ။
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ ။
သူအရမ္းခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ့ အတၳဳပၸတိ ကိုသိရေတာ့မွာမို႔လို႔တဲ့ေလ ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ေလးေပါင္မုန္႔နဲ႔အေအး ၀ယ္ၿပီးဗံဒါပင္ေအာက္သြားတယ ္။
ေကာင္မေလးမရွိဘူး ။
ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးမေရာက္ေသးဘူးထင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္ ။
ခဏၾကာေတာ့ေကာင္ေလးေခါင္းေပၚက သစ္ရြက္လႈပ္သံၾကားလာရတယ္ ။
အိပ္တန္းတက္တဲ့ ငွက္ေတြထင္ ၿပီးဒီအတုိင္းပဲေနလိုက္တယ္ ။
ခဏၾကာေတာ့ထပ္ၾကားရျပန္တယ္ ။
ေကာင္ေလးက ဘာတုန္းဟဆိုၿပီးလွည့္ေမာ့လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးသစ္ပင္ေပၚက ဖက္ဆင္းလာတာ ျဖစ္ေနတယ္ ။
ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးသစ္ပင္ေပၚတက္ေဆာ့တယ္ထင္ၿပီး မႀကီးမငယ္နဲ႔ သစ္ပင္ေပၚ တက္ေဆာ့ ေနရလား လို႔ေနာက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူးထိုင္ခုံမွာ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့နင္ေသခ်ာနားေထာင္ တဲ့ ။
ငါလည္း နင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ နင္နဲ႔ငါက လံုး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ။
ငါလည္း နင့္ေဘးမွာတသက္လံုးေနခ်င္ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ငါ့ရဲ့တသက္ကၿပီးသြားပါၿပီ တဲ့ ။
ေကာင္ေလးအစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္ ေနာက္ၿပီးေကာင္မေလးဘာေတြေျပာေန ေျပာခ်င္ေနမွန္း နားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။
ဒါနဲ႔ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးလက္ကိုလွန္းကိုင္လိုက္တယ္ ။
ေအးစက္ေနတာပဲ ။
နင္ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ နင္နဲ႔ငါက ဘ၀ျခားသြားပါၿပီ ။
နင္ကလူ ။
ငါက .....။
ေကာင္ေလးမတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးလည္းလိုက္ရပ္တယ္ ။
လမ္းမီးေအာက္မွာ ေကာင္ေလး ေတြ႕သြားတယ္ ။
ေကာင္မေလးမွာအရိပ္မရွိဘူး ဆိုတာကို ။ ေကာင္ေလး အိမ္ျပန္ေျပးသြားတယ္ ။
ေကာင္မေလး ကေတာ့ထိုင္ေနၾကေနရာေလးမွာပဲ ငိုေနတယ္ ။
ေကာင္ေလးက သူ႔အျဖစ္သူမယံုႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။
ခဏခဏလည္း ဆိတ္ဆြဲၾကည့္တယ္ ။
ေတြးမိတိုင္းလည္း ၾကက္သီးထေနတုန္းပဲ ။
၁ ပတ္ ၂ ရက္ၾကာေတာ့ ေကာင္ေလး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ။
ေကာင္မေလး ကိုအရမ္းသတိရလာတယ္ ။
အရမ္းေတြ႕ခ်င္လာတယ္ ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကို မတရားသျဖင့္ကို ခ်စ္ေနလို႔ပဲ ။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔ ေကာင္ေလး ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႕ပဲ လမ္းထိပ္ထြက္လာတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ထံုးစံအတိုင္းပဲ ။
ေကာင္ေလးကိုလည္း ေတြ႔ေရာ ထၿပီး နင္ငါ႔ဆီလာတယ္ဟုတ္လား ဆိုၿပီး၀မ္းသာအားရနဲ႔ေျပာတယ္ ။
ၿပီးေတာ့မ်က္ရည္ေတြနဲ့ ။
ေကာင္ေလး လည္းျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီးေကာင္မေလးေဘးဝင္ထိုင္တယ္ ။
ငါနင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဟာ နင့္ကိုငါ ဘယ္လိုမွေမ့လို႔မရဘူး ဆိုၿပီး အရင္ကေျပာခဲ့ဘူး တဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို တစ္လံုးမက်န္ျပန္ဆိုျပတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ငါလည္းဒီလိုပါပဲဟာ နင့္ကိုငါအရမ္းခ်စ္တယ္သိလား တဲ့ ။
ၿပီးေတာ့ နင္ေတာ္ေတာ္ ကတိတည္တဲ့ေကာင္ပဲ တဲ့ ။
ေကာင္ေလးက ဘာကိုဆိုလိုမွန္းသိၿပီး ေကာင္မေလးကို ငါေျပာၿပီးသားပဲ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲပါဘူးလို႔ ဆိုၿပီးမရဲတရဲလွမ္းဖက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးကလဲ အလိုက္တသိ ေကာင္ေလးရင္ခြင္ထဲဝင္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးတစ္ကိုယ္လံုးေအးေနေတာ့ ေကာင္ေလး ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာတာေပါ႔ ။
အဲဒါကိုေကာင္မေလးကရိပ္မိၿပီး ခ်မ္းေနလားဟင္ လို႔ေမးေတာ့ေကာင္ေလး နဲနဲ လို႔ေျဖတယ္ ။
အဲဒီမွွာ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို ...... လိုက္တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ခ်မ္းတုန္းလားဟင္လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ေမးတယ္ ။
ေကာင္ေလးရင္ခုန္ႏႈန္းမတရားျမန္လာၿပီး ဟင့္အင္း ဆိုတဲ့စကားကိုေတာင္ ထစ္ထစ္ေငါ႔ေငါ႔ ျဖစ္သြားတယ္ ။
ေကာင္မေလးကအဲဒါကိုၾကည့္ၿပီီး ရယ္ေလရဲ႕။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္အသံနဲ႔ နင္ငါ႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ငါ႔အတြက္ဘုရားမွာ ကုသိုလ္လုပ္ေပးပါဟာ ငါဒီဘဝက ျမန္ျမန္ကၽြတ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္ ။
ေကာင္ေလးက ခဏစဥ္းစားၿပီး ဒါေတာ့ sorry ဟာ ငါမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး ။
ငါအဲလိုလုပ္လိုက္ရင္ နင္နဲ႔ငါထာဝရေဝးရမွာ ငါမခြဲႏိုင္ဘူး ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ငါလဲနင္နဲ႕အတူလာေနခ်င္တယ္ တဲ့ ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ေလးသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သြားေတြ႕တယ္ ။
ၿပီးေတာ့ႏႈတ္ဆက္တယ္ ။
ညေနေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖအေမေတြနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာတယ္ ။
ၿပီးေတာ့မၾကားတၾကား သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္ပါ လို႔ေျပာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့သူ႔ေၾကာင္ေလးနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေန ။
ညေရာက္ေတာ့ လမ္းထိပ္ထြက္လာတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ထိုင္ေနက်ေနရာမွာပဲ ။
ေကာင္ေလး ဆက္ထြက္လာတယ္ ။
လမ္းမေပၚေရာက္ခါနီးမွာရပ္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးလွမ္းၾကည့္ေနတယ္ ။
ကားေတြမီးပိြဳင့္ကလႊတ္လိုက္လို႔ ဒလေဟာထြက္လာၾကတယ္ ။
ေကာင္ေလးကားလမ္းေပၚေျပးတက္သြားတယ္ ။
ေကာင္မေလး ကေတာ့စူးစူးဝါးဝါးတစ္ခု ထေအာ္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ............ ။

ေကာင္မေလးငိုေနတယ္ ။
ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတုန္းပဲ ။
လမ္းမေပၚမွာေတာ့ လူေတြ ကားေတြ ေအာ္သံေတြ လူနာတင္ယာဥ္အခ်က္ေပးသံေတြ ဆူညံေနတာပဲ ။
ေကာင္မေလးေဘးကိုအရာတစ္ခုေရြ႕လာတယ္ ။
ေကာင္မေလးေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးျဖစ္ေနတယ္ ။
အခုေကာင္ေလးလည္း ေကာင္မေလး လိုပဲအရိပ္မရွိဘူး ။
ေကာင္မေလးအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ေကာင္ေလးကို လွမ္းဖက္မလို႔လုပ္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ငါ႔တူမၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနပံုပဲေနာ္ လို႔ေျပာၿပီး ........ ။
အဲဒီညက သူတို႔ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္ေလ ။
ေနာက္တစ္ေန႔ညက်ေတာ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး ထိုင္ေနက်ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကိုေရေနၾကတယ္ ။
ရုတ္တရက္ ျမင္းဟီသံၾကားလိုက္ရတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ျမင္းျဖဴ ၃ေကာင္ ျမင္းမည္း ၃ေကာင္ ဆြဲတဲ့ ရထားတစ္စင္းေကာင္ေလးတို႔ေရွ႕လာရပ္တယ္ ။
အဲဒီေပၚက နတ္သားလိုလို ငရဲသားလိုလို တစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး ေကာင္မေလးအနားကပ္ ၿပီးတစ္ခုခုေျပာလိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာဝင္းလက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းအိုက်သြားတယ္ ။
ၿပီးွေတာ့ ေကာင္မေလးက ခဏေလာက္ေနာ္ဆိုၿပီး ေကာင္ေလးနားလာတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ငါသြားရေတာ့မယ္ တဲ့ ။
ငါဘာလို႔အရင္ဘဝက အကုသိုလ္မ်ားမ်ား မလုပ္ခဲ့တာလည္းမသိဘူး ။
လုပ္ခဲ့ရင္နင္နဲ႔ အၾကာႀကီးေနရမွာဆိုၿပီး ငိုတယ္ ။
ေကာင္ေလးကိုဖက္ထားတယ္ ။
ခဏ ။
ေကာင္ေလးကေတာ့ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ။
ေကာင္မေလးက ေနာက္ဆို ငါမရွိလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေနေနာ္ဆုိၿပီး ........ ။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ေကာင္မေလး ရထားေပၚ တက္သြားတယ္ ။
ေကာင္ေလးခ်က္ခ်င္းပဲ နတ္သားလိုလို ငရဲသားလိုလို လူဆီသြားၿပီး ခဏေလးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေကာဘယ္ေတာ့သြားရမွာလဲ လို႔ ကတိုက္ကရိုက္ေမးလိုက္တယ္ ။
အဲဒီလူႀကီး နာမည္ရယ္ ၊ .... ျဖစ္တဲ့ေန႔ကိုေျပာၾကည့္စမ္းဆိုၿပီး လက္ထဲကေပထုပ္ မွာငံုရွာေနတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ မင္းေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္ကြာ တဲ့ ။
ၿပီးေတာ့ ၄၉၉ ဘဝက်န္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ရထားေပၚတက္ၿပီးေမာင္းထြက္သြားတယ္ ။
ေကာင္ေလး အခုေကာင္မေလးေနရာမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ ။
ေကာင္မေလးရဲ့ အံုေႏြးေႏြး အပူေငြ႕ေလး က်န္မယ္ ထင္တဲ့ ေနရာမွာေပါ့ ။

ဒီလိုနဲ႔
၁ ပတ္ ၂ ပတ္
၁ လ ၂ လ
၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္
ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးထိုင္ေနက်ေနရာမွာထိုင္ေနတုန္းပဲ ။
ေကာင္မေလးျပန္လာလို ျပန္လာျငား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔ ။ ။